Ball Watches Adventure - czyli 5032 mile po USA z kolejową historią pomiaru czasu.

[Eugeniusz Szwed 1768]

Kieszonkowy staruszek pewnie czuł się w Santa Fe jak u siebie ... jego klimat ! Pięknie prezentuje się na tle stacji kolejowej. A, tak na marginesie - zdjęcie nr 13, co to za dwa mocno wiekowe auta ? 

[Hecke 2987]

Faktycznie na stacji było bardzo klimatycznie. Rail Runner jest sporo młodszy od naszej kieszonki. Co do samochodów to niestety nie znam się ma starej motoryzacji ale na 100% to już nie oryginały ale roadstery.

Poniżej jeszcze  jeden, który nie zmieścił się w kadrze.

 

 

[Hecke 2987]

„Projekt Manhattan”

Czując jeszcze niedosyt, po zwiedzaniu Santa Fe, wieczorem spróbowaliśmy zarezerwować bilety do Muzeum Georgii O’Keeffe. Udało się zdobyć wejściówki na 12:30. Doskonała godzina, ponieważ z hotelu musieliśmy wymeldować się do 12:00. Muzeum poświęcone twórczości malarki nie jest zbyt obszerne, jak to przyzwyczailiśmy się w przypadku amerykańskich muzeów. Jednak nie ilość, ale jakość wystawianych dzieł miała w tym przypadku istotne znaczenie. Jak zwykle i ta wystawa była zachwycająca i jednocześnie inspirująca. Naładowani pozytywną energią wyruszyliśmy w dalszą podróż w kierunku Durango, ale nie tego w Meksyku, ale tego w Kolorado. Nie mogliśmy jednak po drodze nie wstąpić do Los Alamos, które przez wiele lat owiane było tajemnicą, do tego stopnia, że jego miejsca nie można było znaleźć na mapach a osoby tam pracujące miały obowiązek zachowania w całkowitej tajemnicy, gdzie pracują i co robią. Wyobrażenie, które mieliśmy o tym miejscu oparte było na filmach i informacjach, które przekazywane były na lekcjach historii. Spodziewaliśmy się zatem, ściśle chronionego terenu, z budynkami laboratoriów i hal produkcyjnych, gdzie naukowcy pracują nad wprowadzeniem pełnej kontroli nad reakcją atomową. Dodatkowo zastanawialiśmy się jaki może być poziom promieniowania, skoro przez tyle lat, co prawda w warunkach laboratoryjnych, ale jednak, prowadzono badania nad rozszczepieniem atomu. W rzeczywistości przywitało nas pięknie zagospodarowane miasto z zadbanymi budynkami i czystymi ulicami. Żadnego śladu wojska czy naukowców, no może poza starym samochodem generalskim i budynkami mieszkalnymi zajmowanymi niegdyś przez czołowych naukowców Projektu Manhattan, które dzisiaj tworzą kompleks muzealny. Po wejściu do muzeum, jak zwykle pierwsze pytanie: Skąd jesteście? Kiedy powiedzieliśmy, że jesteśmy z Polski, Pani w punkcie obsługi klienta rozpromieniła się i powiedziała, że jej dziadkowie byli z Polski i nazywali się Mrózek i Szczypiński. W ten sposób zdobyliśmy przewodnika po muzeum. Poza oczywistymi punktami wystawy nas interesował również wątek polski. Poszukiwaliśmy miejsc związanych ze Stanisławem Ulam. I nie bez zaskoczenia, je znaleźliśmy. Było to o tyle milsze, że nie tylko mogliśmy zobaczyć jakieś pisemne informacje o naszym naukowcu, ale również mogliśmy zobaczyć zachowane jego biurko oraz dom, w którym mieszkał podczas Projektu. Dodatkowo Pani oprowadzająca nas po muzeum, powiedziała, że był to bardzo miły człowiek, dbający o swoich pracowników. Na zakończenie naszej wizyty w muzeum otaczająca przyroda sprawiła nam dodatkową niespodziankę w postaci odwiedzin małego stadka jeleni, które pozwoliły zrobić sobie kilka zdjęć. A może to były jakieś efekty uboczne napromieniowania? Któż to wie. Szukając informacji dotyczących moich zainteresowań, udało mi się odnaleźć informację o projekcie lokomotywy z napędem atomowym, nad którym pracowano w latach pięćdziesiątych minionego stulecia. Co do jej parametrów to miała to być lokomotywa dwunastoosiowa o masie 360 ton, gdzie sam płaszcz reaktora miał ważyć 200 ton. Dwuczłonowa lokomotywa o długości 50 metrów miała być napędzana za pomocą 4 generatorów o łącznej mocy 7-10 tys. KM. Zgodnie z danymi pociąg o masie 5 tysięcy ton miał być rozpędzany od 0 do 250 km/h w czasie 3,5 minuty. Dla porównania najcięższa polska lokomotywa elektryczna na linii bez pochyleń może przy masie składu do 4 tys. ton rozpędzić się do 60 km/h. Czasu producent nie podaje. Nie chcę sobie wyobrażać, jak miałoby wyglądać hamowanie tak monstrualnego składu. Ostatecznie projekt skończył się fiaskiem z uwagi na brak oszacowania kosztu paliwa, jak i wątpliwości co do bezpieczeństwa w przypadku wypadku kolejowego. 

A co jeśli chodzi o pomiar czasu? W tym przypadku nie było żadnych informacji, poza jednym bardzo smutnym eksponatem. Zegarkiem kieszonkowym przywiezionym z Hiroszimy. Oczywiście zegary atomowe działają na innych zasadach niż te badane i rozwijane w Los Alamos. 

Promieniowanie raczej nie zadziałało na nasze zegarki, ponieważ utrzymują one nadal te same skłonności do odchyleń. Różnica między nimi spadła do -127 sekund, czyli staruszek przyspieszył w ostatniej dobie o +13 sekund. Naręczny stabilnie dodał kolejne +3 sekundy mając teraz +39 sekund do zegara z telefonu. 

 

 

Kilka obrazów z Muzeum Georgii O’Keeffe.

 

 

 

 

 

 

 

i zdjęcie malarki zrobione przez jej męża Alfreda Stiegliza. Swoją drogą to ciekawa postać. Był bowiem przedstawicielem tzw. piktorializmu, ciekawej formy obróbki fotografii. Swoją drogą ciekawe jak w tej technice wyglądałyby zdjęcia zegarków.

 

 

 

 

 

Spacer po muzeum Projektu Manhattan.

 

 

 

 

 

 

Dom Roberta Oppenheimera

 

 

 

 

Biurko Stanisłaława Ulama.

 

 

 

 

 

Zegarek z Hiroszimy. 

 

 

 

 

 

Efekt promieniowania? 

 

 

 

 

 

Zapowiedź kolejnego dnia w Durango.

 

[Hecke 2987]

 

Przez Góry San Juan.

Po dniach z temperaturą dochodzącą do 40 stopni a czasami i ją przekraczając, miłą odmianą był poranek w Durango gdzie słupek w termometrze wskazał zaledwie 16 stopni. Odebrałem to z dużą ulgą, ponieważ za moment wyruszałem na stację kolejową, gdzie do górskich podróży szykują się lokomotywy linii Durango- Silverton. Pamiętam dni, kiedy jeszcze jako uczeń ostatniej klasy szkoły podstawowej nie mogłem się doczekać ja ruszę z moim przyjacielem na poszukiwania minerałów w Sudetach, tak i teraz minuty przed wyjściem z hotelu dłużyły mi się jak lekcja matematyki. Wreszcie wybiła 7:00 i mogę ruszać. Od samego początku zrobiło się magicznie. W drzwiach uroczej westernowej stacji przywitała mnie z uśmiechem konduktorka, która powiedziała mi kilka interesujących informacji o muzeum i ruszających w swoje trasy pociągach, po czym serdecznie zaprosiła mnie do muzeum, które znajduje się w części hali wachlarzowej, gdzie druga część jest nadal czynna i wykorzystywana do utrzymania parowozów. Jak się okazało muzeum w swoich zbiorach posiada nie tylko eksponaty dotyczące kolei, ale również te związane z górnictwem, wojskiem, motoryzacją i mocno popularnym w tym regionie traperstwem. Ja jednak skoncentrowałem się na tematyce kolejowej. Wśród eksponatów, udało mi się po raz pierwszy odnaleźć te związane z pomiarem czasu. Jedna mój entuzjazm szybko zgasł, ponieważ to co było prezentowane, w żaden sposób nie odpowiadało, nie tylko moim oczekiwaniom, ale nawet trudno znalezione zegarki można było uznać za kolejowe. Trochę w tym zakresie, uratowała historia zegarka Abrahama Lincolna, w którym została przekazana informacja w pierwszych dniach Wojny Secesyjnej od Jonathana Dillon o ataku przez Konfederatów Fortu Sumpter. Sama replika tego zegarka, w mojej ocenie była jednak słaba. Sami oceńcie. Przechodząc od gabloty do gabloty usłyszałem z zewnątrz znajomy odgłos ruszającej lokomotywy parowej. Było jednak zbyt wcześnie na odjazd ze stacji. Wyszedłem na wewnętrzny dziedziniec hali, gdzie znajdują się wyjazdy oraz obrotnica. Moim oczom ukazał się przepiękny parowóz. Miałem szczęście, ponieważ właśnie zaczynały się manewry na obrotnicy. Było jeszcze na tyle wcześnie, że słońce stwarzało doskonałe warunki do robienia zdjęć. Naciągając trochę, powiedziałbym, że były to tzw. złote godziny.  Dodatkowego nastroju, dodawał lekki wiejący od strony lokomotywy wiatr. Pozwolił wyczuć charakterystyczny zapach oliwy oraz dymu snującego się z komina. Nawet niesione jego siłą, dotarły do mnie kropelki wody, które kilka chwil temu w postaci pary wodnej uniosły się w powietrze z chwilą, gdy lokomotywa wydała z siebie ostrzegawczy gwizd. Tak mocno przeżywałem ten moment, że nie zauważyłem, kiedy stanął obok mnie młody konduktor, również obserwujący taniec lokomotywy na obrotnicy. Kiedy lokomotywa wykonała swój ostatni obrót, aby po chwili zniknąć za budynkiem, konduktor uśmiechnął się do mnie i powiedział: Widać, że nie jesteś zwykłym turystą, mało kto z taką koncentracją obserwuje jak obracana jest lokomotywa po wyjeździe z hali na obrotnicy. Po czym dodał, odwróć się, w muzeum jest już sporo ludzi i nikt się do nas nie przyłączył. I tak zaczęła się nasza krótka pogawędka. O czym, oczywiście o kolei i trochę o zegarkach. Byłem trochę zaskoczony, że mój rozmówca, jest kolejną osobą, mówiąc kolokwialnie, z branży, która nie miała pojęcia o historii z katastrofą kolejową, będącą przyczynkiem do standaryzacji czasu na kolei. Po wyedukowaniu nowego kolegi w tym zakresie, poszedłem ustawić się w dogodnym miejscu, z którego będę mógł obserwować wyjeżdżające w drogę pociągi. A było ich aż trzy: dwa składy ciągnięte przez parowozy i jeden przez lokomotywę diesla, której produkcja datowana była na 1969 rok. Gdyby nie podróżni spieszący się na swój pociąg, ubrani jak turyści: w kolorowe koszulki, klapki, krótkie spodenki, noszący na nosie okulary przeciwsłoneczne a w ręku aparaty fotograficzne, chwila przygotowania lokomotyw do drogi, jak i sam moment ich odjazdu, mógłby odpowiadać tym chwilą, kiedy sto lat temu te same lokomotywy wiozły swoich pasażerów do pracy, czy do rodziny mieszkającej w odległej miejscowości. Tak minęły mi pierwsze godziny poranka. Przed nami droga do niezbyt ciekawego miasteczka o mało oryginalnej nazwie Grand Junction. Jednak sama droga miała nam przynieść jeszcze wiele atrakcji. Nie bez powodu bowiem Tarantino na plenery swojego westernu wybrał właśnie Góry San Juan. Przed odjazdem jeszcze spacer główną ulicą Durango i w drogę. Dojeżdżając do Silverton ponownie przenieśliśmy się w czasie do czasów Dzikiego Zachodu. Szerokie ulice tego miasteczka, w dużej części nadal niewyasfaltowane, stara zabudowa, przejeżdżające dyliżanse i gwiżdżący na stacji pociąg stworzyły westernową atmosferę, która kojarzyła nam się z tą, z III części Powrotu do Przyszłości. Aż chciało się zostać na dłużej, jednak rozsądek podpowiadał, aby ruszać dalej, przed nami jeszcze ponad 120 mil podróży w wysokich górach, gdzie raz jesteśmy na wysokości ponad 3 tys. m n.p.m., aby za moment zjechać do doliny położonej na wysokości około 1,7 tys. m n.p.m. Zachwyceni urokiem Durango i pięknem Silverton, postanowiliśmy dość mocno zboczyć z drogi i przejechać dodatkowe 40 mil aby zobaczyć Telluride, miejscowość wybraną przez Tarantino na plenery jego ostatniego westernu i miejsca gdzie bohaterowie Top Gear urządzili sobie jazdę Jaguarami po zboczach zaśnieżonych gór. My jednak nie miesiliśmy tyle fantazji co Hammond, Clarkson i May, aby jeździć po stokach gór i przed wjazdem na szutrową drogę wiodącą do jednego z bardziej urokliwych wodospadów tych gór: Bridal Veil Falls, zatrzymaliśmy się na parkingu. O słuszności naszej decyzji, utwierdziliśmy się, patrząc jak śmiałkowie z rasowych terenówek dopompowali opony po zjeździe z gór. Kilka zdjęć wodospadu z parkingu i ruszamy dalej. Dzień zakończyliśmy o zachodzie słońca, docierając do mało westernowej miejscowości będącej, jak sama nazwa wskazuje, skrzyżowaniem dróg. 

Zegarkom znowu zafundowałem kolejkę górską z częstą zmianą ciśnienia oraz temperatur. Różnica między kieszonkowym a naręcznym spadła do równych -120 sekund, co wskazuje, że staruszek nadrobił: + 7 sekund. Zmienne warunki w mniejszym stopniu wpłynęły na młodego, który zrobił dodatkowe +2 sekundy, notując +41 sekund do wzorca. 

 

 

Wycieczka po muzeum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taniec na obrotnicy. Film bardziej oddaje atmosferę ale jest zbyt duży aby go tu zamieścić, Jeśli ktoś ma ochotę to prośba o info na maila. 

 

 

 

 

 

Przygotowania do podróży i odjazd.

 

 

 

 

 

 

 

 

[Hecke 2987]

Ulice Durango.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I Silverton.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I wodospad w Telluride.

 

[Hecke 2987]

W stolicy mormonów. 

 

Podróż z Grand Junction do Salt Lake City, była tak samo fascynująca, jak miejscowość, z której wyruszyliśmy do stolicy mormonów. Blisko 300 mil drogi udało się w miarę sprawnie pokonać, dzięki czemu mieliśmy trochę więcej czasu na zwiedzanie tego prężnie rozwijającego się ośrodka gospodarczo-religijnego. Jest to nasza druga wizyta w tym mieście. Nie z tego względu, że szczególnie nam przypadło do gustu, ale zwyczajnie ze względów pragmatycznych – leży po drodze do Grand Teton National Park i jednocześnie jest blisko naszej kolejowej atrakcji. Jakiej? O tym jutro. Pomimo, że nie jest to nasze ulubione miasto, to jednak mamy do niego pewien sentyment, chociaż za pierwszym razem, gdy spaliśmy w nim, a właściwie to nie spaliśmy, zafundowało nam duet na dwa młoty pneumatyczne. Jakaś firma budowlana wyrabiająca nadgodziny, przez całą noc pod naszymi oknami przy pomocy młotów pneumatycznych dokonywała destrukcji chodnika. Miejmy nadzieję, że tym razem unikniemy takiego koncertu. 

W tym roku udało nam się dotrzeć do stanowego Kapitolu, jednak nie udało nam się zrobić sesji zdjęciowej głównej świątyni Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, ponieważ trwał jej remont. Ku naszemu zaskoczeniu wchodząc do Kapitolu, nikt nas nie przeszukiwał, tylko znudzeni ochroniarze powiedzieli nam, że możemy chodzić, gdzie chcemy i robić zdjęcia czego chcemy. Nietypowe jak na Stany Zjednoczone. Monumentalny charakter tej budowli podkreślony został jej położeniem na wzgórzu, na które musieliśmy się wspiąć ponad dwukilometrowym chodnikiem, w temperaturze dochodzącej do 40 stopni. Co mnie ucieszyło, zaglądając do pomieszczeń zajmowanych przez stanowy senat i izbę reprezentantów, to to, że w centralnym ich punkcie znajdowały się pięknie wkomponowane w wystrój izb, zegary. 

Spacerując ulicami Salt Lake City, nie można znaleźć zbyt wielu starych budynków, a te co udało nam się znaleźć przytłoczone zostały przez otaczające wieżowce. Poza tym, że miasto w pewnym stopniu kojarzone jest z mormonami, to chyba bardziej znane jest z olimpiady zimowej oraz położonego niedaleko niego – słonego jeziora, które jak wiele miejsc w stanie Utah, wykorzystane zostało jako tło do filmów. Poszukując historii miasta w powiązaniu z koleją, niestety nie znajdzie się zbyt wielu informacji. Jedną z ciekawostek, jest to, że przez miasto przechodzi linia kolejowa należąca do najstarszej nadal funkcjonującej spółki kolejowej Union Pacific RR. Spółka ta swoją obecność w tym mieście zaznaczyła trochę w zaskakujący sposób, przejmując linie tramwajowe. Co ciekawe, w mieście nie znajdziecie muzeum kolei, lecz muzeum tramwajów. Niestety, nie uda nam się go odwiedzić z powodu nieżyciowych godzin funkcjonowania muzeum. Ten nieco nudny z punktu widzenia kolejowo-zegarkowego dzień, zakończyliśmy wieczornym spacerem podziwiając piękne fontanny idąc wzdłuż sztucznego potoku wijącego się pomiędzy sklepami głównej promenady handlowej. 

Ten nieco nudny dzień, poza kilkoma okazjami do sesji zdjęciowej, zegarki spędziły raczej bezpiecznie bez nadzwyczajnych wrażeń, które im wcześniej fundowałem. Różnica między zegarkami spadła do -95 sekund. Co oznacza, że kieszonkowy nadrobił aż +25 sekund. Naręczny do czasu wzorcowego zrobił kolejne +3 sekundy i teraz spieszy się do wzorcowego o 44 sekundy. 

Mam pytanie. Czy macie pomysł z czego może wynikać ta nagła zmiana w przypadku kieszonkowego? Do pewnego czasu opóźniał się, natomiast od kilku dni przyspieszył.   

 

 

Kapitol Salt Lake City

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Spacer po mieście.

 

 

 

 

 

Tramwaje Salt Lake City I ich właściciel.

 

 

 

 

Tyle z pamięci Igrzysk.

 

Stare w nowym.

 

 

 

 

 

Tak teraz wygląda Główny Kościół.

 

 

A tak wyglądał trzy lata temu.

 

 

 

 

 

 

I wielka biel. Jak to powiedział bohater Madagaskaru: "Biało tu."

 

 

 

 

[Eugeniusz Szwed 1768]

Stare samochody, dyliżanse, parowozy, wiekowe klimatyczne stacje kolejowe i masa innych amerykańskich jak nie skrajnie gorących, to słonych miejsc ... Dzięki Twojej wyprawie i cierpliwości towarzyszącej Ci rodziny, my mamy okazję zwiedzić kawał Ameryki ! Bez biletu i wychodzenia z domu ... 😜

[Paweł Bury. 7190]

W dniu 20.07.2022 o 06:24, Hecke napisał(-a):

 

Przez Góry San Juan.

Po dniach z temperaturą dochodzącą do 40 stopni a czasami i ją przekraczając, miłą odmianą był poranek w Durango gdzie słupek w termometrze wskazał zaledwie 16 stopni. Odebrałem to z dużą ulgą, ponieważ za moment wyruszałem na stację kolejową, gdzie do górskich podróży szykują się lokomotywy linii Durango- Silverton. Pamiętam dni, kiedy jeszcze jako uczeń ostatniej klasy szkoły podstawowej nie mogłem się doczekać ja ruszę z moim przyjacielem na poszukiwania minerałów w Sudetach, tak i teraz minuty przed wyjściem z hotelu dłużyły mi się jak lekcja matematyki. Wreszcie wybiła 7:00 i mogę ruszać. Od samego początku zrobiło się magicznie. W drzwiach uroczej westernowej stacji przywitała mnie z uśmiechem konduktorka, która powiedziała mi kilka interesujących informacji o muzeum i ruszających w swoje trasy pociągach, po czym serdecznie zaprosiła mnie do muzeum, które znajduje się w części hali wachlarzowej, gdzie druga część jest nadal czynna i wykorzystywana do utrzymania parowozów. Jak się okazało muzeum w swoich zbiorach posiada nie tylko eksponaty dotyczące kolei, ale również te związane z górnictwem, wojskiem, motoryzacją i mocno popularnym w tym regionie traperstwem. Ja jednak skoncentrowałem się na tematyce kolejowej. Wśród eksponatów, udało mi się po raz pierwszy odnaleźć te związane z pomiarem czasu. Jedna mój entuzjazm szybko zgasł, ponieważ to co było prezentowane, w żaden sposób nie odpowiadało, nie tylko moim oczekiwaniom, ale nawet trudno znalezione zegarki można było uznać za kolejowe. Trochę w tym zakresie, uratowała historia zegarka Abrahama Lincolna, w którym została przekazana informacja w pierwszych dniach Wojny Secesyjnej od Jonathana Dillon o ataku przez Konfederatów Fortu Sumpter. Sama replika tego zegarka, w mojej ocenie była jednak słaba. Sami oceńcie. Przechodząc od gabloty do gabloty usłyszałem z zewnątrz znajomy odgłos ruszającej lokomotywy parowej. Było jednak zbyt wcześnie na odjazd ze stacji. Wyszedłem na wewnętrzny dziedziniec hali, gdzie znajdują się wyjazdy oraz obrotnica. Moim oczom ukazał się przepiękny parowóz. Miałem szczęście, ponieważ właśnie zaczynały się manewry na obrotnicy. Było jeszcze na tyle wcześnie, że słońce stwarzało doskonałe warunki do robienia zdjęć. Naciągając trochę, powiedziałbym, że były to tzw. złote godziny.  Dodatkowego nastroju, dodawał lekki wiejący od strony lokomotywy wiatr. Pozwolił wyczuć charakterystyczny zapach oliwy oraz dymu snującego się z komina. Nawet niesione jego siłą, dotarły do mnie kropelki wody, które kilka chwil temu w postaci pary wodnej uniosły się w powietrze z chwilą, gdy lokomotywa wydała z siebie ostrzegawczy gwizd. Tak mocno przeżywałem ten moment, że nie zauważyłem, kiedy stanął obok mnie młody konduktor, również obserwujący taniec lokomotywy na obrotnicy. Kiedy lokomotywa wykonała swój ostatni obrót, aby po chwili zniknąć za budynkiem, konduktor uśmiechnął się do mnie i powiedział: Widać, że nie jesteś zwykłym turystą, mało kto z taką koncentracją obserwuje jak obracana jest lokomotywa po wyjeździe z hali na obrotnicy. Po czym dodał, odwróć się, w muzeum jest już sporo ludzi i nikt się do nas nie przyłączył. I tak zaczęła się nasza krótka pogawędka. O czym, oczywiście o kolei i trochę o zegarkach. Byłem trochę zaskoczony, że mój rozmówca, jest kolejną osobą, mówiąc kolokwialnie, z branży, która nie miała pojęcia o historii z katastrofą kolejową, będącą przyczynkiem do standaryzacji czasu na kolei. Po wyedukowaniu nowego kolegi w tym zakresie, poszedłem ustawić się w dogodnym miejscu, z którego będę mógł obserwować wyjeżdżające w drogę pociągi. A było ich aż trzy: dwa składy ciągnięte przez parowozy i jeden przez lokomotywę diesla, której produkcja datowana była na 1969 rok. Gdyby nie podróżni spieszący się na swój pociąg, ubrani jak turyści: w kolorowe koszulki, klapki, krótkie spodenki, noszący na nosie okulary przeciwsłoneczne a w ręku aparaty fotograficzne, chwila przygotowania lokomotyw do drogi, jak i sam moment ich odjazdu, mógłby odpowiadać tym chwilą, kiedy sto lat temu te same lokomotywy wiozły swoich pasażerów do pracy, czy do rodziny mieszkającej w odległej miejscowości. Tak minęły mi pierwsze godziny poranka. Przed nami droga do niezbyt ciekawego miasteczka o mało oryginalnej nazwie Grand Junction. Jednak sama droga miała nam przynieść jeszcze wiele atrakcji. Nie bez powodu bowiem Tarantino na plenery swojego westernu wybrał właśnie Góry San Juan. Przed odjazdem jeszcze spacer główną ulicą Durango i w drogę. Dojeżdżając do Silverton ponownie przenieśliśmy się w czasie do czasów Dzikiego Zachodu. Szerokie ulice tego miasteczka, w dużej części nadal niewyasfaltowane, stara zabudowa, przejeżdżające dyliżanse i gwiżdżący na stacji pociąg stworzyły westernową atmosferę, która kojarzyła nam się z tą, z III części Powrotu do Przyszłości. Aż chciało się zostać na dłużej, jednak rozsądek podpowiadał, aby ruszać dalej, przed nami jeszcze ponad 120 mil podróży w wysokich górach, gdzie raz jesteśmy na wysokości ponad 3 tys. m n.p.m., aby za moment zjechać do doliny położonej na wysokości około 1,7 tys. m n.p.m. Zachwyceni urokiem Durango i pięknem Silverton, postanowiliśmy dość mocno zboczyć z drogi i przejechać dodatkowe 40 mil aby zobaczyć Telluride, miejscowość wybraną przez Tarantino na plenery jego ostatniego westernu i miejsca gdzie bohaterowie Top Gear urządzili sobie jazdę Jaguarami po zboczach zaśnieżonych gór. My jednak nie miesiliśmy tyle fantazji co Hammond, Clarkson i May, aby jeździć po stokach gór i przed wjazdem na szutrową drogę wiodącą do jednego z bardziej urokliwych wodospadów tych gór: Bridal Veil Falls, zatrzymaliśmy się na parkingu. O słuszności naszej decyzji, utwierdziliśmy się, patrząc jak śmiałkowie z rasowych terenówek dopompowali opony po zjeździe z gór. Kilka zdjęć wodospadu z parkingu i ruszamy dalej. Dzień zakończyliśmy o zachodzie słońca, docierając do mało westernowej miejscowości będącej, jak sama nazwa wskazuje, skrzyżowaniem dróg. 

Zegarkom znowu zafundowałem kolejkę górską z częstą zmianą ciśnienia oraz temperatur. Różnica między kieszonkowym a naręcznym spadła do równych -120 sekund, co wskazuje, że staruszek nadrobił: + 7 sekund. Zmienne warunki w mniejszym stopniu wpłynęły na młodego, który zrobił dodatkowe +2 sekundy, notując +41 sekund do wzorca. 

 

 

Wycieczka po muzeum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taniec na obrotnicy. Film bardziej oddaje atmosferę ale jest zbyt duży aby go tu zamieścić, Jeśli ktoś ma ochotę to prośba o info na maila. 

 

 

 

 

 

Przygotowania do podróży i odjazd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Codziennie zaglądam co tam u Ciebie

Jak zwykle rewelacyjne zdjęcia i ciekawy opis.

Super !!! 

 

Co do zegarków z muzeum- ech te muzea  :-(((

 

 

[Hecke 2987]

30 minut temu, Eugeniusz Szwed napisał(-a):

Stare samochody, dyliżanse, parowozy, wiekowe klimatyczne stacje kolejowe i masa innych amerykańskich jak nie skrajnie gorących, to słonych miejsc ... Dzięki Twojej wyprawie i cierpliwości towarzyszącej Ci rodziny, my mamy okazję zwiedzić kawał Ameryki ! Bez biletu i wychodzenia z domu ... 😜

Zakończyła się druga tercja. Przed nami ostatnia, tego meczu. Będzie chyba bardziej dziko, niż kolejowo, ale kremu kolejowego i zegarkowej wisienki na tym torcie nie zabraknie a i może kosmitów uda się znaleźć. 

16 minut temu, Paweł Bury. napisał(-a):

 

 

Codziennie zaglądam co tam u Ciebie

Jak zwykle rewelacyjne zdjęcia i ciekawy opis.

Super !!! 

 

Co do zegarków z muzeum- ech te muzea  :-(((

 

 

Niestety, taka muzealna rzeczywistość. Na stacji w Durango, w sklepie z pamiątkami sprzedawali ładniejszy pamiątkowy zegarek na bateryjkę za 25 USD, także mogli jego tam dać. Co prawda też Made in China ale lepiej wyglądał. Tak naprawdę lepiej byłoby gdyby w ogóle nic nie dawali. Strasznie to raziło, ale nie miałem sumienia zwracać uwagi tej przemiłej konduktorce na umieszczenie w ekspozycji tak słabego, trudno to nazwać, eksponatu. 

 

[sanik 64465]

4 godziny temu, Paweł Bury. napisał(-a):

 

 

Codziennie zaglądam co tam u Ciebie

Jak zwykle rewelacyjne zdjęcia i ciekawy opis.

Super !!! 

 

Co do zegarków z muzeum- ech te muzea  :-(((

 

 

W naszym Cechu też znajduje się/ znajdowała się gablotka zegarków pseudodawnych z prenumeraty gazetowej 😀

[Eugeniusz Szwed 1768]

Piotr, przez Nowy Meksyk już chyba przejechaliście czyli Roswell jest za Wami. Skąd wiec kosmici mają się wziąć ? Gdzie poza Roswell mają lądowisko ? Za tą tablicą chyba też nie ... tzn. może tam są tylko wejść nie można ! 

 

 

 

[MaciejMM 188]

18 godzin temu, Hecke napisał(-a):

Różnica między zegarkami spadła do -95 sekund. Co oznacza, że kieszonkowy nadrobił aż +25 sekund. Naręczny do czasu wzorcowego zrobił kolejne +3 sekundy i teraz spieszy się do wzorcowego o 44 sekundy. 

Mam pytanie. Czy macie pomysł z czego może wynikać ta nagła zmiana w przypadku kieszonkowego? Do pewnego czasu opóźniał się, natomiast od kilku dni przyspieszył.   

Witam, bardzo ciekawa relacja. Czekam na więcej. Co tyczy się zegarka kieszonkowego- trzeba zadać pytania o stan techniczny sprężyny napędowej i balansu, o przekładni chodu nie wspominając. Zakładając, że zegarek jest nakręcany raz na dobę o stałej porze, a balans jest wyważony prawidłowo, w co szczerze wątpię, można postawić zarzuty kompensacji termicznej. Na świadków powołuję źle rozmieszczone odważniki na wieńcu balansowym, jednakże ze względu na brak znamion przestępstwa wnoszę o umorzenie postępowania. Z pozdrowieniami, MM

[Hecke 2987]

9 godzin temu, MaciejMM napisał(-a):

Witam, bardzo ciekawa relacja. Czekam na więcej. Co tyczy się zegarka kieszonkowego- trzeba zadać pytania o stan techniczny sprężyny napędowej i balansu, o przekładni chodu nie wspominając. Zakładając, że zegarek jest nakręcany raz na dobę o stałej porze, a balans jest wyważony prawidłowo, w co szczerze wątpię, można postawić zarzuty kompensacji termicznej. Na świadków powołuję źle rozmieszczone odważniki na wieńcu balansowym, jednakże ze względu na brak znamion przestępstwa wnoszę o umorzenie postępowania. Z pozdrowieniami, MM

Dziękuję. Co do zegarka kieszonkowego to był on sprawdzany przez mojego zegarmistrza i przygotowany do tej wyprawy. Jednak dałem koledze tylko dwa tygodnie na serwis zegarka, także różnie może być. Po powrocie wróci do zakładu zegarmistrzowskiego na dokładny przegląd.

10 godzin temu, Eugeniusz Szwed napisał(-a):

Piotr, przez Nowy Meksyk już chyba przejechaliście czyli Roswell jest za Wami. Skąd wiec kosmici mają się wziąć ? Gdzie poza Roswell mają lądowisko ? Za tą tablicą chyba też nie ... tzn. może tam są tylko wejść nie można ! 

 

 

 

Cierpliwości Eugeniuszu. Jest takie miejsce, jest taki Stan gdzie kosmici lądują w rytm dźwięków muzyki. 

 

Union Pacyfic i Golden Spike.

Forest Gump w jednej z bardziej znanych scen porównał życie do pudełka czekoladek – „nigdy nie wiesz co w nim znajdziesz”. To porównanie, poza tym, że dzisiaj w Polsce jest 22 lipca a taką nazwę w PRL nadano nomen omen fabryce czekolady Wedel, bardzo pasuje do naszego dzisiejszego dnia. Co prawda przeczytałem opis na pudełku i mogłem się domyślić zawartości, niektórych z czekoladek, ale samym opisem nie można poznać ich smaku, zapachu czy tego, jakie wrażenie będziemy mieli po zrobieniu pierwszego kęsa. W opisie na pudełku miałem: muzeum Pacific Union w Ogden i Golden Spike National Historical Park. Opis, który zapowiadał wiele wrażeń związanych z koleją. Jednak w naszym pudełku poza opisanymi w nim czekoladkami, była jeszcze jedna, ukryta, będąca niespodzianką. Jaką? To po kolei. Ogden to dość dziwnie brzmiąca nazwa miejscowości, która położona jest przy jednej z głównych linii kolejowych należących do Union Pacific. Po zapoznaniu się z listą prezesów spółki Union Pacific, stało się oczywistym skąd ta nazwa miasteczka. Jednym z pierwszych prezesów spółki w latach 1862 – 1863, a więc przy jej początkach, był niejaki W.B. Ogden. Tym samym jest to już drugi przypadek podczas naszej podróży, po Gallup, gdzie nazwa miasteczka powstała, ku uczczeniu nazwiska jednego z pracowników linii kolejowej. Kilka dni temu, opisując pobyt w Barstow, wspomniałem o największej lokomotywie spalinowo-elektrycznej DDA40X. Wtedy, mogłem pokazać zdjęcia, jej młodszej koleżanki. Dzisiaj mogę parafrazując słowa Tony Halika napisać: Tu byłem, widziałem i zdjęcia zrobiłem lokomotywy DDA40X. Muzeum w Ogden może pochwalić się jednym z niewielu zachowanych egzemplarzy tego kolosa. Uzupełniając dane techniczne to: pojemność zbiornika paliwa to jedyne 31 tys. litrów; prędkość maksymalna 146 km/h. Przypomnę tylko, że to lokomotywa towarowa z lat sześćdziesiątych. Była to równocześnie ostatnia lokomotywa tej wielkości. Obecnie stosuje się kilka mniejszych lokomotyw połączonych razem, w tzw. trakcji wielokrotnej, co mogliście zobaczyć na zdjęciach z naszej podróży. Jednak, jak się okazało to nie jedyny unikatowy egzemplarz będący w ekspozycji muzeum. Obok stały jeszcze dwie inne lokomotywy, które swoją wielkością dorównywały Cenntenial Locomotive, bo taką nadano jej nazwę w związku z prezentacją prototypu w setną rocznicę zakończenia budowy pierwszej kolei transkontynentalnej. Jedną z nich był parowóz „Northerns”, która była jedną z najszybszych lokomotyw na świecie osiągając prędkość maksymalną 177 km/h a był to rok 1939. Jednak największe wrażenie zrobiła na nas lokomotywa: Super Turbine, nazywana też „Big Blows”, czyli najmocniejsza lokomotywa na świecie. Do jej napędu zastosowano silnik podobny do tych stosowanych w samolotach odrzutowych. Stąd też nazwa Big Blows. Lokomotywa ważyła jedyne 425 ton i miała długość 50 metrowego basenu olimpijskiego a silnik rozpędzał tego potwora do 105 km/h. Lokomotywa była wyposażona, tak jak lokomotywy parowe w tender, w którym zamiast węgla i wody, znajdował się zapas paliwa w ilości ponad 92 tys. litrów. Poza lokomotywami, na stacji znajdowało się jeszcze muzeum motoryzacji, w którym porozmawialiśmy z jednym z opiekunów, o polskiej motoryzacji. Niestety ze zgromadzonymi w muzeum samochodami, nie mogliśmy zbytnio konkurować. Opuszczając Ogden, żałowaliśmy, że na naszej drodze nie znajduje się główne muzeum Union Pacific, ale nie można mieć wszystkiego. Z Ogden obraliśmy kurs na Promontory. I wtedy z pudełka wypadła nam czekoladka – niespodzianka. Jadąc wąską drogą do Golden Spike National Historical Museum, nagle z obu stron drogi zaczęliśmy mijać zaparkowane samochody, na których siedzieli ludzie z zamontowanymi kamerami i aparatami na statywach. Jadąc dalej, ilość samochodów i ludzi zwiększała się. Czuło się atmosferę wielkiej ekscytacji tym co ma się wydarzyć za moment. Nie mieliśmy pojęcia co się dzieje, zwracając wzrok w stronę, w którą wpatrzony był cały tłum, próbowaliśmy zrozumieć co się dzieje. Nie było to jeszcze Park. Nagle usłyszeliśmy odliczanie od dziesięciu i po osiągnięciu zera, rozległ się potworny hałas i w oddali widać było olbrzymią ilość dymu i jasnego ognia. Nie, to nie był kontrolowany wybuch wulkanu pod Salt Lake City. Jak się okazało, był to test jednego z silników rakiety SLS, który ma być wykorzystany w programie Artemis, którego celem jest ponowne wysłanie misji załogowej na Księżyc a potem na Marsa. Tak, zupełnie przez przypadek znaleźliśmy się we właściwym miejscu i porze, aby być świadkiem tego wydarzenia. Dojechaliśmy tam dokładnie na kilka minut przez testem. 

Wreszcie dotarliśmy do Parku. Nie jest to jednak park, w którym ogląda się drzewa, skały, czy inne cuda natury. To park, gdzie upamiętniony jest moment połączenia budowanej linii transkontynentalnej przez Union Pacyfic i Central Union. Poza historią budowy oraz możliwością obejrzenia miejsca połączenia linii kolejowej, w niepozornym muzeum znalazłem coś, czego poszukiwałem już od wielu dni naszej podróży. Na końcu sali znajdowała się mała gablotka poświęcona pomiarowi czasu na kolei. Jeden ze znajdujący się w niej eksponatów zwrócił moją największą uwagę. Pamiętacie, jak opisywałem warunki techniczne, które musiał spełniać zegarek kieszonkowy, aby mógł być używany na kolei? Wtedy napisałem, że nie mogłem znaleźć informacji o zasadach utrzymania takich zegarków. I tu nagle, w gablotce leży sobie podręcznik, w którym w kilku punktach opisane zostały zasady przeglądów zegarków. Co do jednego miałem rację, utrzymanie było realizowane na podobnych zasadach jak utrzymanie lokomotyw. W przypadku zegarków według resursu czasowego w zależności od użytkownika zegarka. I tak zegarek miał przechodzić przegląd co sześć miesięcy według instrukcji producenta. Dodatkowo w przypadku zegarków używanych między innymi przez konduktorów, maszynistów, rewidentów, ustawiaczy zegarek miał być sprawdzany pod względem punktualności co 15 dni. Ponadto maszyniści i konduktorzy każdego dnia przed rozpoczęciem pracy mieli sprawdzać punktualność zegarka z zegarem na stacji kolejowej. Równocześnie w instrukcji wskazano, że z przeglądu miał być wystawiany certyfikat podpisany przez uprawnionego zegarmistrza o treści zgodniej z tą wskazaną w podręczniku. I tak, w ten sposób uzupełniłem wiedzę co do zasad utrzymania zegarków kolejowych. Dodatkowo obok instrukcji umieszczona była informacja, którą już wam przekazywałem, co do warunków technicznych jakie musiał spełniać zegarek kolejowy. Ten moment był dla mnie, jak odkrycie źródła Nilu. Niestety nie miałem okazji porozmywać z kimś z muzeum, ponieważ było zbyt dużo zwiedzających. Jednak po powrocie do Polski spróbuję skontaktować się z pracownikami muzeum, aby uzyskać więcej informacji. 

Dzień jednak jeszcze się nie zakończył. Po wejściu do hotelu, w kolejnym naszym punkcie podróży, w głównej hali, przywitał nas piękny kwadransowy zegar sygnowany Howard Miller. Kiedy powiedziałem recepcjoniście, że to piękny zegar, w odpowiedzi usłyszałem, o ile mój angielski wtedy mnie nie zawiódł, że jest to zegar z serialu Stranger Things, co nie jest jednak prawdą, ponieważ dobrze pamiętam zegar z tego serialu. Nie zmniejsza to jednak wartości zegara, który cicho odmierza czas gościom hotelowym. I tak przy szklance piwa o nazwie Hey Zeus Lager z miejscowego browaru Malvin Brewery – Jackson, co przypomniało mi scenę z III części Szklanej Pułapki, przeglądając zdjęcia, zakończyliśmy naszą dzisiejszą przygodę. 

Co do naszych bohaterów to utrzymują tendencję z dnia poprzedniego. Staruszek nadal ma nadciśnienie i ponownie zmniejszył opóźnienie, tym razem o 19 sekund, co dało - 76 sekund odchylenia. Naręczny również w tym samym rytmie zrobił kolejne +3 sekundy ustanawiając +47 sekund różnicy. 

 

Cenntenial Locomotive

 

 

 

 

 

Big Blows

 

 

 

 

 

I Northerns

 

 

 

Oraz jeszcze kilka zdjęć z muzeum.

 

 

 

 

 

 

 

Test silnika.

 

 

 

 

W Spike National Historical Park.

 

 

 

 

 

[Hecke 2987]

Gablotka czasu.

 

 

 

 

 

 

 

I zegar w hotelu.

 

[Eugeniusz Szwed 1768]

Dzień wypełniony koleją po brzegi ! Bardzo, bardzo Ball'owy klimat. Zegarki pewnie z radości głośniej "cykały" 😜  A, co do tych alien'ów i muzyki, cóż ... czekam. Może to byłby dobry ślad:

 

[Hecke 2987]

„Into the Wild”

 

Yellowstone. Co przywodzi mi na myśl nazwa tego najstarszego parku na świecie? Piękna dzika przyroda, małość człowieka wobec jej sił, wielka kaldera, przygoda. Kilka miesięcy temu natura pokazała nam swoją siłę, niszcząc część infrastruktury drogowej i odcinając od świata niektóre miejscowości, w tym miejsce naszego planowanego noclegu – Gardiner. Niemal doprowadziła do tego, że koniecznym mogło być dokonanie zmian naszej podróży, wyłączając ten piękny park z listy miejsc, które chcemy zobaczyć. Jednak czas pomógł zabliźnić część ran i Yellowstone otworzył swoje bramy dla turystów, aby mogli tego lata, po dwóch latach ograniczeń ponownie podziwiać jego piękno. Jest to park niepodobny do żadnego innego z wcześniej przez nas odwiedzonych. Rozległe równiny porośnięte trawą poprzecinane rzekami niosącymi ciepłe wody z gejzerów i źródeł. Wielkie lasy wplatające się w łąki tworząc harmonijną z nimi całość pięknie uzupełniane w drugim planie górami. Każdy punkt widokowy na drodze przyciągnął nas, aby jeszcze z innej strony spojrzeć na piękno otaczającego nas świata, marząc, jakże byłoby wspaniale móc założyć plecak i podążyć nieznanymi szlakami wielkiej kaldery. Każde miejsce czarowało i namawiało do pozostania. I chciało się pozostać, choć jeszcze jedną minutę i czerpać jego piękno. Jednak sprawca przemijania ponaglał do dalszej podróży. W dzikości tego miejsca, które na amerykański sposób częściowo zostało oswojone, zanurzyliśmy się od strony nie mniej pięknego parku, który doskonale uzupełnia Yellowstone, czyli od Grand Teton National Park. Teton ze swoimi granitowymi szczytami, nieograniczonymi z żadnej ze stron wzgórzami i przedgórzem, tworzy bramę do Yellowstone, przyzwyczajając swych gości do tego co mają za moment zobaczyć.

Tytuł powieści Jona Krakauera – „Into the Wild” doskonale pasuje do tego miejsca, ludzi i jego atmosfery choć nie jest to Alaska. W przeciwieństwie do bohatera jego powieści, znając swoje ograniczenia, nie dajemy się zwieść syrenim śpiewom dzikiej natury i pierwszy etap zwiedzania tych pięknych stron, kończymy w nie do końca trafnie wybranym miejscu naszego noclegu.  Dającym jednak chwilę na odpoczynek i przygotowanie się na kolejny zastrzyk wrażeń dozowanych przez Park Yellowstone.  

I w Parku Yellowstone nie udało się uniknąć miejsc, w których tym razem natura odmierza czas przez regularnie, właściwie co do minuty, rozpoczynający się spektakl jednego aktora – gejzer Old Faithful, który donośnym basem wydobywającym się z jego gardła, fontanną wody tryskającą z jego głębin i pióropuszem pary wodnej, pokazuje siłę drzemiącą pod powierzchnią tego miejsca. Zegarki były i widziały to wszystko, a jaki wpływ na nie to wywarło?  Kieszonkowy nadal goni naręcznego i teraz dzielą je tylko 43 sekundy. Czyli stulatek narobił +33 sekundy w ciągu doby. Dzisiejszy dzień wywarł jednak większy wpływ na młodego, który dodał dodatkowe +5 sekund różnicy do. Wzorca i obecnie wyprzedza go o 52 sekundy. 

Grand Teton – południowa brama do Yelowstone.

Old Faithful I jego majestat.

 

Tęczowe Grand Prismatic Spring.

 

[Hecke 2987]

Na szlaku gejzerów i wodospadów.

 

Wczorajszy zachwyt Parkiem Yellowstone nie minął. W drugim dniu było nie mniej fascynujących miejsc, które oferowały nowe wrażenia, odsłaniając potęgę naszej planety drzemiącą pod powierzchnią. Wyczuwalny w powietrzu zapach siarkowodoru oznajmiał, że zbliżamy się do młodszych braci Old Faithful, którzy w swojej aktywności starają się dorównać starszemu bratu. Są jednak zupełnie inni. Jedni drzemiąc, czekają na odpowiedni moment, aby zarazem zachwycić, jak i przerazić swoją potęgą obserwatorów. Drudzy, jak niecierpliwe dzieci, nieustannie pokazują jaką siłą dysponują, wyrzucając kłęby pary wodnej. Czy jeszcze inni zmęczeni wcześniejszą aktywnością, lekko tylko zaznaczają, że nadal mają wielki potencjał, a rozmiar zniszczenia wokół nich, świadczy o potędze, której jako doświadczeni nie muszą dziś prezentować. Zgoła odmienne wrażenia dawały rzeki płynące przez Park. Zdawać się może, że leniwie, często rozlewając się szeroko na łąkach, płyną przez równiny i doliny, aby ostatecznie dotrzeć do jednego z wielu jezior Yellowstone. Jednak i one miejscami, wycinając głębokie kaniony w żółtej skale, pokazują potęgę zgromadzoną w ich wodach bębniąc o skały spływając z kilkudziesięciometrowych urwisk. Jeszcze innych wrażeń dostarczał widok tarasów uformowanych niczym pola kaskadowe przez wody ciepłych źródeł, ciesząc odwiedzających feerią barw, którą zawdzięczają minerałom zgromadzonym w otaczających je skałach. Dzisiaj dotarliśmy do gór, które jak dobry aktor drugoplanowy stanowią uzupełnienie parku, w jego przedstawieniu. Oglądanie tego spektaklu z balkonu teatralnego dało nam zupełnie inną perspektywę dostarczając nowych wrażeń. Całości dopełniała fauna parku, która wczoraj, jeszcze jakby nieśmiała, nie chciała pokazać swojej natury, albo wskazywała, że to ona decyduje o miejscu i czasie, w którym odsłoni swoje oblicze, a dzisiaj jakby już oswojona z naszą obecnością, przywitała nas życzliwie, jak dobry gospodarz zmęczonego wędrowca. Dzisiaj opuszczamy ten raj na Ziemi. Wiedząc jak wiele jeszcze zostało do zobaczenia, zaczynamy tęsknić, pocieszając się, że może będziemy mogli jeszcze kiedyś odbyć podróż przez ten nierealny w obrazie, z perspektywy wielkiego miasta, świat. Mając nadzieję mówimy, do zobaczenia, nie żegnamy się, marząc już  o ponownym spotkaniu. 

Te dwa dni podróży przez Yellowstone, pomimo, że w przeważającym zakresie, odbywanej samochodem, dodało po jedenaście kilometrów przebiegu na naszych licznikach pieszych wędrówek. Niby niewiele, a jednak fizycznie odczuwalne. Może to za sprawą pewnego rodzaju przekładańca: 20-30 mil samochodem, 2-3 mile pieszo. 

Zegarki nie miały zbyt wielu okazji do prezentowania się przed obiektywem aparatu, a to za sprawą zbyt dużej ilości odwiedzających park, którzy przez swoją nieuwagę mogliby doprowadzić do katastrofy i uszkodzenia lub nawet utracenia naszych bohaterów. Jednak znalazło się parę chwil, kiedy możliwe było odbycie krótkich sesji. Pobyt w parku nie spowodował jakiś istotnych zmian w pracy zegarków. Kieszonkowy nadal kontynuuje swoje szybsze tempo zmniejszając. dystans do naręcznego do -25 sekund, czyli +18 sekund w dobie. Ohio kolejny dzień w parku robi +5 sekund, jakby zsynchronizował się z nim na te dwa dni. Teraz ma już 57 sekund wyprzedzenia do zegara w telefonie. 

Obrazy więcej mówią niż słowa. 

Gejzery – młodsi bracia.

Wodospady Yellowstone

 

Kanion Yellowstone.

 

Kaskady ciepłych źródeł.

 

Flora Parku.

 

Krótka sesja.

 

Pożegnanie z Yellowstone - widok z gór i jezioro Yellowstone.

 

Edytowane 24 Lipca 2022 przez Hecke

[Eugeniusz Szwed 1768]

Widoki zapierające dech w piersi !

przerażajace jest to co znajduje się pod powierzchnią Yellowstone.
Info z Wikipedii: 

Park usytuowany jest na rozległym wulkanicznym płaskowyżu, pod którym na głębokości 7–17 km (pomiar metodami sejsmicznymi^[2]) znajduje się komora magmowa (dł. 72 km, szer. 30 km i głębokość 660 km^[3]). Za pomocą diagnostyki magnetotellurycznej ustalono, że 300 km pod ziemią również znajdują się silnie stopione skały^[2]. W przeszłości (przed ponad 2 mln lat, 1,3 mln lat i 640 tys. lat) dochodziło w tym miejscu do eksplozji superwulkanu, które powodowały rozległe zniszczenia. Park narodowy jest rozcięty głębokim wąwozem rzeki Yellowstone. Przez park przechodzi wododział kontynentalny Ameryki^[4]. W 1978 Park Yellowstone został wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury i przyrody UNESCO. Ustanowiono też rezerwat biosfery^[5].

 

No i niech to kiedyś w przyszłości zrobi „bum” ! A ponoć że zrobi jest pewne jak 2x2=4 😱

[Hecke 2987]

Zgadza się Eugeniuszu.  To w końcu czynny wulkan o czym świadczą zachodzące w Yellowstone zmiany. Co jakiś czas następuje podwyższenie terenu w jednej części parku a obniżenie w drugiej. Nie są to znaczące zmiany, około kilkunastu centymetrów. Jednak świadczą o przemieszczaniu się magmy w komorze magmowej. Nie można jednak przewidzieć jak będzie wyglądała taka erupcja i kiedy nastąpi. Jedni uspakajają wskazując, że może to być powolny wypływ magmy w kilku miejscach doliny będącej kalderą, a inni wieszczą katastrofę o tej skali, która w hipotezach miała prawie zniszczyć gatunek ludzki, kiedy to około 74 tyś. lat temu wybuchł superwulkan Toba na Sumatrze. W naszej bliskiej okolicy również mamy. superwulkany: Włochy, Grecja, Niemcy. Kilka lat temu trafiłem w telewizji na dosyć słaby film, chyba produkcji niemieckiej, o wybuchu superwulkanu w Niemczech. Był też film o tym w Yellowstone, ale i tej produkcji nie można nazwać, jako ciekawego filmu katastroficznego. Niezależnie od tych informacji, cieszmy się pięknem tych miejsc i miejmy nadzieję, że nic nie wybudzi Yellowstone, ani żadnego innego z tego typu wulkanów, z drzemki. 

[Hecke 2987]

Pożegnanie z Dzikim Zachodem.

 

Zaczynamy podróż na wschód, powoli zbliżając się do końca naszej podróży. Przed nami jeszcze około 1300 mil, a za nami blisko 4400 mil. Z chwilą opuszczenia Yellowstone, zostawiliśmy za sobą ostatni z odwiedzanych Parków Narodowych, a obierając kierunek na wschód, opuszczamy również dziki zachód. Zanim jednak wyjechaliśmy z niego na dobre, jeszcze przez kilka godzin cieszyliśmy się jego atmosferą i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Początek dnia, po trudach podróży przez Yellowstone, rozpoczął się nam iście westernowo – w samo południe. Zbliżając się do starego miasteczka z dzikiego zachodu, z dala widzieliśmy już charakterystyczną zabudowę oraz bielejące kości jeleni, czasek bizonów i niedźwiedzi kontrastującą z ciemnym brązem drewnianych chat. W jednym miejscu miasteczka Cody zebrano z całego zachodu oryginalne budynki z XIX i początku XX wieku, dając możliwość zwiedzającym odczuć atmosferę tamtych czasów i choć na chwilę wchodząc do małych pomieszczeń domów, zrozumieć, z czym mierzyli się pionierzy, starający się żyć na tych terenach. Poznając historię właścicieli zgromadzonych tam budynków, nie sposób było nie pomyśleć o ich losach i tego co ich pchnęło do poszukiwania „lepszego” życia na zachodzie. Trochę w irracjonalny sposób, wchodząc do chaty bandy The „Wild Bunch” tworzonej między innymi przez Sundance Kid-a i Butcha Cassidy, czuło się dreszczyk emocji, myśląc o tym, że ci zwyczajni bandyci spędzali w niej czas, planując kolejne napady, a my teraz mamy okazję zobaczyć, jak żyli, kiedy jeszcze mogli żyć. To ciekawe, jak bardzo podziwiamy historię życia takich ludzi, którzy przez filmy zostali wykreowani jako bohaterowie, gdy normalnie nie powinni budzić naszego zainteresowania, ponieważ byli zwykłymi mordercami, rabusiami i ich postawa nie miała nic wspólnego z Robin Hoodem. W rzeczywistości, prawdziwymi bohaterami byli ludzie, którzy starali się w tych nieludzkich warunkach stworzyć nowy, lepszy świat. Tacy jak nauczyciel Alfred Nower, który umarł na skutek odniesionych ran i gangreny, Curly – Indianin, który w nowej rzeczywistości zdominowanej przez napływową ludność, starał się znaleźć swoje miejsce, czy też John „Jeremiah Liver-Eating” Johnston, który po zabójstwie żony, dokonanej przez Indian poprzysiągł im zemstę, ścigając każdego czerwonoskórego, dokonując na nich ostatecznego rozliczenia za śmierć swojej ukochanej. Przyczyny nadania mu takiego przydomku, nietrudno się domyśleć. Przed opuszczeniem Cody, nie mogliśmy ominąć muzeum dedykowanego jednemu z największych promotorów dzikiego zachodu – Buffalo Billowi, którego prawdziwe imię i nazwisko brzmiało: William Frederick Cody. Tak, to nie pomyłka, miasto, w którym spędziliśmy noc, głównie dzięki jego wysiłkom powstało i to ku uczczeniu jego osoby nosi dzisiaj nazwę od jego nazwiska. Poza tym, że Buffalo był doskonałym biznesmenem, skautem, żołnierzem, był również zapewne pierwszym specjalistą od marketingu. Nikt bowiem lepiej, nie pokazywał jak wyglądało zdobywanie dzikiego zachodu niż on. Promując historię dzikiego zachodu przebył całe wschodnie i środkowe Stany USA. Wybrał się ze swoim cyrkiem, liczącym ponad siedmiuset aktorów, dziesiątki, jak nie setki zwierząt i niezliczone ilości rekwizytów, za ocean, dając przedstawienia między innymi przed Królową Victorią, Królem Edwardem VII czy też Królem Włoch Victorem Emmanuelem III. Dał się również poznać polskiej publiczności, która w tamtym czasie jeszcze zniewolona, na terenach dzisiejszej Małopolski, Śląska, czy też dzisiejszej Zachodniej Ukrainy, mogła zobaczyć poruszające widowisko. Być może część z naszych rodaków właśnie pod wpływem jego przedstawień, zdecydowała się ruszyć w daleką podróż do Nowego Świata. W historii Buffalo Billa, ukazanej w muzeum, nie zabrakło też historii o zegarkach. W kilku gablotach, trochę w mniej interesujący mnie sposób, ale ciekawy dla innych, zaprezentowano zegarki, które stanowiły własność samego Billa, czy też członków jego rodziny, jak i zegarki, które były prezentem dla niego od członków rodzin królewskich. W przypadku tych pierwszych, można chyba stwierdzić, że lubił firmę Elgin, ponieważ tylko zegarki tej firmy były prezentowane na wystawie. Przechodząc ponad 4 kilometry po muzeach, gdy trudy podróży dawały już nam się we znaki zmęczeniem fizycznym, na chwilę przed wyjazdem, mogliśmy wrócić jeszcze do dawnych czasów. Tak zostawiamy za sobą zachód, ale to jeszcze nie koniec interesujących miejsc. Przed nami jeszcze 7 dni podróży przez nie mniej interesujące miejsca.

Zegarki dalej odmierzają nam czas pozwalając dzięki wskazywanej godzinie przynajmniej częściowo mieć nawiązanie do Polski. Niezmiennie bowiem od początku podróży mierzą godziny według czasu w Polsce. Ich wskazania prawie są identyczne. Kieszonkowy spiesząc się, wyprzedził już naręcznego i teraz to on ma +3 sekundy, co wskazuje, że w dobie zrobił +28 sekund. Chyba trudny podróży dają mu się również we znaki, jak i nam. Naręczny zrobił +8 sekund, co jak na niego, to też spore odchylenie. Teraz ma +65 sekund do zegara wzorcowego.

Miasteczko z dzikiego zachodu. 

Szkoła, w której nauczyciel Alfred Nower spędził ostatnie dni swojego. życia.

 

Chata Indianina Curliego.

 

[Hecke 2987]

Chata bandy The "Wild Bunch" I list gończy za nimi.

 

Sesja kieszonkowego w miasteczku. Jakość lepiej pasował do tego otoczenia. 

 

Tylko jedno tło pasowało mi do naręcznego.

 

Zegarki Billa i sam Bill.

 

Makieta cyrku Buffalo Billa i jego. nami cyrkowy.

 

[Hecke 2987]

 

„Bliskie spotkania trzeciego stopnia”

 

Jak wcześniej wspominałem, w naszej podróży nie zabraknie jeszcze patrzenia w gwiazdy i oczekiwania na przylot kosmitów przy melodii złożonej z pięciu dźwięków.  Najlepszym do tego miejscem jest oczywiście Devils Tower. Doskonałe kino Stevena Spielberga z 1977 roku, trzymające widzów do ostatniej sceny w napięciu, wpłynęło na nas w takim stopniu, jak wizyta obcej cywilizacji skłoniła głównych bohaterów do odwiedzenia tej góry. Oglądaliśmy film wielokrotnie i jako do klasyki science fiction, często do niego powracamy. Także jadąc od strony miasta Gillette, które w filmie było ewakuowane z powodu rzekomego zatrucia powietrza toksycznym gazem, czuliśmy się jakbyśmy to my, a nie Roy Neary i Gillian Guiler jechali właśnie w kierunku przyciągającej nas Devils Tower, Na 20 mil przed celem zaczęliśmy niecierpliwie wypatrywać charakterystycznych kształtów. Nasze emocje wzmacniał zupełny brak samochodów jadących w tym samym kierunku co my. Wreszcie nasza cierpliwość została nagrodzona. Wyjeżdżając zza jednego ze wzgórz, ujrzeliśmy cel naszej podróży. Przed nami było jeszcze około 10 mil, podczas których wpatrywaliśmy się w to dzieło natury. Nic dziwnego, że Devils Tower zachwyciła Theodore’a Roosvelta do tego stopnia, że postanowił uczynić ją w 1906 roku, pierwszym amerykańskim pomnikiem narodowym. Poza powiązaniem tego monumentu z filmem, to ma ona również wielkie znaczenie dla Indian. Jest dla nich świętym miejscem, w którym co roku spotykają się, aby prosić o łaski dla swoich bliskich na dany rok. Ślady tych podniosłych dla nich chwil można znaleźć na drzewach porastających podstawę góry, na których Indianie wieszają wstążki materiału, czyniąc to miejsce jeszcze bardziej magicznym. Trzykilometrowy szlak wokół góry stwarzał dla nas okazję do zrobienia zdjęć Devils Tower z każdej jej strony. Dla mnie dodatkową atrakcją było obserwowanie wspinaczy, którzy podjęli walkę z tym niełatwym przeciwnikiem. Późnym popołudniem opuściliśmy górę, aby jeszcze raz wrócić do niej po zachodzie słońca, mając nadzieję na dostrzeżenie ponad jej wierzchołkiem siedmiu córek indiańskich, zamienionych w gwiazdy – Plejady, po tym jak góra uratowała je przed krwiożerczym niedźwiedziem, sama narażając się na blizny po ostrych jego pazurach, które do dziś są widoczne w postaci rys na jej zboczach. Ta jedna z indiańskich legend o tej górze zdecydowanie lepiej pasuje do niej niż geologiczny opis jej powstania serwowany przez naukowców. No i mieliśmy jeszcze jeden cel – bliskie spotkanie trzeciego stopnia. Plejad niestety przez zachmurzone niebo nie udało nam się wypatrzeć, a co do spotkania, to pogoda była właściwa, nawet burza była, ale spotkania z obcymi nie było żadnego stopnia, no może zerowy – kupiliśmy koszulkę z wizerunkiem kosmity i Devils Tower w tle. Jednak aura roztaczana przez wieżę, jeszcze długo będzie w naszej pamięci. Wspaniałe miejsce, które swoim cieniem, dało nam trochę wytchnienia od upałów. Zabieramy ze sobą wspomnienia ze spotkania z Devils Tower i ruszamy w głąb Black Hills w poszukiwaniu dalszych atrakcji tego pasma górskiego. 

Magnetyzm góry miał i na zegarki pewien wpływ. Kieszonkowy, w trakcie sesji z górą, niemal nie spadł mi ze skały. W ostatniej chwili udało mi się go złapać i uratować przed niewątpliwym zniszczeniem. Ta przygoda nie miała jednak na niego wpływu i po dobie ma +4 sekundy odchylenia od naręcznego, co wskazuje, że dodał +1 sekundę. Ohio natomiast dalej kontynuuje swój przyspieszony bieg i wyprzedza zegar wzorcowy o +71 sekund, co w dobie dało +6 sekund.

Devlis Tower z każdej jej strony. Zainteresowani mogą poszukiwać miejsca, w którym lądowali kosmici w filmie Spielberga.

Sesja zdjęciowa, tym zdjęciem prawie nie doprowadziłem do katastrofy. Kieszonka zaczęła spadać.

 

Wspinacze na stoku góry.

 

Bliskie spotkanie zerowego stopnia.

 

jeszcze widok ogólny.

 

Nocne poszukiwanie kosmitów.

 

[Hecke 2987]

Ku pamięci Wielkich.

Devils Tower to jeden z naturalnych monumentów Black Hills. Jednak będący świętym miejscem Indian łańcuch górski Black Hills skrywa jeszcze inne monumenty, które jednak są już dziełem ludzkich rąk. Skały, z których zbudowane są góry, stały się idealnym tworzywem dla rzeźbiarzy, którzy wskazali je jako doskonałe miejsce do umieszczenia gigantycznych rzeźb. I tak, na zlecenie, w jednym przypadku władz USA, a w drugim najwyższego wodza plemienia Lakota, rozpoczęła się budowa odpowiednio: monumentu czterech prezydentów Stanów Zjednoczonych oraz dzielnego wojownika plemienia Lakota: Crazy Horse. W. tym pierwszym przypadku monument został ukończony po dwudziestu latach od rozpoczęcia budowy. Dla Szalonego Konia, historia już nie była taka łaskawa, ponieważ budowany z datków pomnik, pomimo rozpoczęcia jego budowy w 1948 roku do dnia dzisiejszego nie został ukończony. A co do widoków na szybki finał tej inwestycji, to raczej ich nie widać i jeśli nic się nie zmieni, to za mojego pokolenia nie zobaczymy efektu końcowego. Odwiedzając punkt widokowy, a raczej wielki kompleks muzealny, dosyć znacznie oddalony od monumentu Indianina, odnieśliśmy wrażenie, że chyba funkcjonuje tu zasada: „chodzi o to, aby budować, ale nie zbudować”. Sam wjazd na teren kompleksu jest dosyć drogi, nie mówiąc już o cenach pamiątek, jedzenia i innych atrakcji.  Odległość od monumentu jest tak znaczna, że trudno mówić o zachwycaniu się jego wielkością i podziwianiu kunsztu rzeźbiarza. Ledwo widoczną twarz wielkiego wojownika można oglądać z jej profilu, co dodatkowo ogranicza atrakcyjność tego miejsca. Natomiast, po odwiedzeniu już wielu muzeów, zbiory zgromadzone w kompleksie, nie robiły na nas wrażenia. Niestety pomimo nadziei na zobaczenie wspaniałej rzeźby wykonywanej przez rzeźbiarza polskiego pochodzenia, a po jego śmierci w 1982, przez jego rodzinę, spotkało nas rozczarowanie tym co zobaczyliśmy, potęgowane wrażeniem, że zostaliśmy naciągnięci. Czy projekt ten nie ma szczęścia i wisi nad nim klątwa wielkiego wojownika, który nie życzy sobie umieszczania jego wizerunku, niszczącego dodatkowo góry, które są świętym miejscem dla Indian z jego plemienia, czy też jest efektem źle zawartej umowy na jego wykonanie przez wodza plemienia a bardzo dobrej dla rodziny Ziółkowskich? Tego z tej krótkiej wizyty raczej się nie dowiemy. Nie oglądając się więcej na Szalonego Konia, pojechaliśmy do Mount Rushmore, będącej jednym z miejsc, które każdy Amerykanin za swojego życia powinien zobaczyć. W tym przypadku nie było rozczarowania. Wykute w skale majestatyczne wizerunki czterech prezydentów Stanów Zjednoczonych: Washingtona, Jeffersona, Roosevelta i Lincolna, witają podróżnych już od samego wjazdu na teren Parku. Tak jak w przypadku Devils Tower, tak i tu krótki spacer pozwala na podziwianie tej płaskorzeźby z każdej strony mając tym samym szansę na odkrywanie wizerunków prezydentów z różnej perspektywy i przy zmieniającym się świetle. Ta w pewnym sensie laicka katedra upamiętniająca jednych z największych prezydentów Stanów Zjednoczonych inspiruje zwiedzających do bliższego poznania historii życia tym mężów stanu, jak i wpływu jaki wywarli na losy Ameryki. Jeszcze bardziej patriotycznego charakteru to miejsce nabiera wieczorem podczas ceremonii światła, kiedy to prowadzący ceremonię przybliża zebranym historię życia czterech prezydentów, których wizerunki uwiecznione zostały w górze, następnie następuje iluminacja, wspólne odśpiewanie hymnu USA a całe spotkanie kończy zdjęcie flagi Stanów Zjednoczonych z masztu i jej złożenie w charakterystyczny trójkąt przez widzów, którzy są weteranami wojennymi. Podczas ceremonii czuć było jak doniosła jest dla nich ta chwila i jak dumni są z tego, że są Amerykanami. Nam przypadła rola widzów, którzy z szacunkiem obserwowali to wydarzenie. 

Jeszcze jedną kwestię jestem winien wytłumaczyć. Kilka dni temu w jednej z relacji napisałem, że opuszczamy już dziki zachód. Z tym stwierdzeniem nie zgodził się mój syn wskazując, że jeszcze do rzeki Missisipi będziemy na dzikim zachodzie, albowiem to miasto St. Louis było bramą dzikiego zachodu, co zostało upamiętnione wzniesieniem łuku nazwanym „Gateway Arch”. Pozostaje mi się z nim zgodzić i dopiero jutro, jadąc do Sioux Falls moje stwierdzenie o opuszczaniu dzikiego zachodu stanie się prawdziwe.  

Do końca testu pozostało już tylko kilka dni. Po dzisiejszym dniu zegarki mają następujące wskazania. Kieszonkowy ma już odchylenie: +43 sekundy, co oznacza, że w dobie kieszonkowy przyspieszył o 39 sekund. Naręczny do wzorca ma +89 sekund, co oznacza, że i on zrobił dzisiaj spore odchylenie o 18 sekund. Czyżby zegarki odczuły patriotyczny charakter ceremonii światła? 

 

Dowód na to, że jesteśmy jeszcze na dzikim zachodzie – miasteczko Deadwood.

Szalony Koń, przynajmniej to co udało nam się z tej odległości zobaczyć. 

 

Wielka Czwórka.

 

A tak miała wyglądać  rzeźba ale zmieniono plany. 

 

Najbliżej, jak można było podejść.

 

Widok na Washyngtona z groty na szlaku.

 

W drodze na ceremonię światła.

 

I podświetlenie prezydentów oraz zdjęcie flagi przez weteranów. 

 

I po ceremoni.

 

[Eugeniusz Szwed 1768]

Devils Tower - myślałem co jest z tymi alienami, o co chodzi ? Do tego muzyka ! No i stało się wszystko jasne. Film oglądałem kilka razy … jak mogłem na to nie wpaść 😱

 

Z jednej strony cieszę się że Twoja i rodziny  podróż powoli dobiega końca bo to zapowiada nasze spotkanie na które bardzo czekam. Ale z drugiej strony  to koniec serialu, koniec relacji, opisów i fantastycznych zdjęć. To mnie w ogóle nie cieszy … 😥

Piotr nie spiesz się ! Może jeszcze kilka mil … 

[Hecke 2987]

27 minut temu, Eugeniusz Szwed napisał(-a):

Devils Tower - myślałem co jest z tymi alienami, o co chodzi ? Do tego muzyka ! No i stało się wszystko jasne. Film oglądałem kilka razy … jak mogłem na to nie wpaść 😱

 

Z jednej strony cieszę się że Twoja i rodziny  podróż powoli dobiega końca bo to zapowiada nasze spotkanie na które bardzo czekam. Ale z drugiej strony  to koniec serialu, koniec relacji, opisów i fantastycznych zdjęć. To mnie w ogóle nie cieszy … 😥

Piotr nie spiesz się ! Może jeszcze kilka mil … 

To udało się nie zdradzić tajemnicy obcych. Co do melodii z filmu, to wydaje mi się, że była ona użyta w filmie o Jamsie Bondzie w odcinku Moonraker, jako hasło dostępowe do tajnego labolatorium w Wenecji.  

Jak każdy serial i ten miał swój początek i będzie miał zakończenie. Zostało jednak kilka odcinków i jeszcze ponad 1000 mil do przejechania. Dzisiaj mamy najdłuższy odcinek drogi do pokonania 370 mil.

Jest mi miło, że pisana przeze mnie relacja zainteresowała kilka, a może kilkanaście osób i również cieszę się na nasze spotkanie. 

Pozdrawiam i nie żegnam się jeszcze.