Andrzej K

Masz może rację, ale czasem trudno się opanować przy takiej ignorancji i bezmyślności. No dobrze, sorry .

No może nie tak tragicznie, zależy z jaką siłą kol. yntelygent używał młotka 😏 Przy pukaniu od tyłu nie uszkodzi się łożyska oporowego. Jest nadzieja.

Młotka należy w tym przypadku tej tokarki używać do pukania się w głowę 🙂. Żeby wyjąć wrzeciono należy poluzować dodatkowo śrubki nakrętki kontrującej koło pasowe, poluzować tę nakrętkę i koło pasowe. Potem można wykręcając te elementy wyjąć wrzeciennik. Regulacja przy składaniu - najpierw ustalamy docisk przedniego łożyska kołem pasowym i nakrętką kontrującą, potem docisk łożyska oporowego tylną nakrętką. Jeżeli łożyska zaczęły się grzać po okresie normalnej eksploatacji, to znaczy że coś nie tak ze smarowaniem.

Może kol. poda czy gwinty śrub (poza śrubą posuwu, bo tu bywa różnie) są metryczne czy calowe. No i jakieś zasadnicze wymiary: wznios osi nad suportem, średnica zabieraka (bo uchwyt chyba przewymiarowany), gwint śruby pociągowej, długość łoża, stożek konika. Będzie łatwiej znaleźć.

Czy do wyzwolenia należy wykorzystać podręcznik Wisłockiej :-) ?

Używanie dobrych płytek wzorcowych jako podkładek pod noże to jakby podkładanie zegarka pod nogę kiwającego się stołka. Jeżeli są już zdewastowane, to wtedy faktycznie są przydatne.

Trochę po czasie, nie wpadłem wcześniej na ten temat. Lorch i inni produkowali tokarki model Geneva z wrzeciennikiem prawym i lewym. Można było zamawiać model L lub R. Nie były odwracalne ze względu na mocowanie wyposażenia w stosunku do spłaszczonej części łoża. Suporty R miały odwrotnie położone pokrętło posuwu wzdłużnego w porównaniu z suportami modelu L. Wygląda na to, że wśród zegarmistrzów było wielu leworęcznych i producenci dopasowywali się do potrzeb klientów.