Wiersze o zegarkach - początek edu. zegaromaniaków

[Edmund Exley 4234]

Specyficzna budowa, ale jednak - to poezja:

 

Zbigniew Herbert

Zegarek na rękę

 

Dopóki w zegarku jest jedna mrówka, dwie lub trzy wszystko jest w porządku i nic nie zagraża naszemu czasowi. W najgorszym wypadku oddaje się zegarek do przeczyszczenia, co zresztą jest nonsensem. Jeśli mrówki zagnieżdżą się, niepodobna ich wytępić. Są niewidoczne gołym okiem, czerwone i bardzo żarłoczne. Po pewnym czasie zaczynają gwałtownie rozmnażać się. Można obrazowo powiedzieć, że na przegubie ręki nosimy już nie zegarek, ale kopiec. Pracę zachłannych szczęk bierzemy za tykanie.
W poszukiwaniu pożywienia mrówki plądrują żyły. Wieczorem z fałdów bielizny wysypujemy rude kulki krwi.
Kiedy praca mrówek jest skończona, zegarek na ogół staje. Ale można go zapisać dzieciom. Wtedy wszystko zaczyna się od nowa.

 

Sam poeta w latach 60. nosił chyba Atlantica Milano:

[JASI 1058]

Przepraszam - zmieniłem, ten wierszyk bardziej pasuje do tego tematu. 

 

Krzysztof Roguski

Zegar 

Zawsze się godzina zgadza,
Chociaż ciągle w kółko chadza.
A te dwie cienkie wskazówki
To od butów są sznurówki?
I dlaczego ciągle mknie
Zamiast tak zatrzymać się
I już od samego rana
Ciągle tylko mnie pogania?
Uciec chce mi raz po raz
Pchając wciąż do przodu czas!
Szybko, praca! Szybko, szkoła!
Wszyscy spieszą się dokoła!
A to z dwójki na dziewiątkę,
A to z ósemki na piątkę,
A to z czwórki na siódemkę
I z powrotem na ósemkę...
I wciąż tyka… tik i tak...
Jak to robi? Właśnie... jak?
Że po tarczy spaceruje,
A sekundy nie znajduje?
I tak mknie i mknie co sił...
Już dwunasta? Będzie bił!
BIM i BOM… BIM i BOM...
Niech usłyszy cały dom!
I tak liczy do dwunastu...

Chociaż dawno nie ma nas tu.. 

 

Pozdrawiam Jacek 

Edited September 11, 2020 by JASI

[Anansi 3118]

Autor: F.M.

[Sierżant Julian 1870]

"Wielki zegar ścienny zaczął chrapać tymczasem coraz głośniej i głośniej, ale jakoś nie udało mu się wybić godziny. Klara podniosła głowę i ujrzała, że wielka złocona sowa, która siedziała na zegarze, opuściła skrzydła w ten sposób, że zakrywały całą tarczę, i wysunęła naprzód swoją kocią głowę z zakrzywionym dziobem. A teraz wyraźnie rozległy się chrapliwe słowa:

Zegar, zegar, zegar, zegary,

Mruczcie cichutko, nowy i stary,

Nowy i stary.

Król Myszy

Dobrze słyszy,

Co się dzieje wkoło,

Szurum — burum,

Zanućcie mu piosnkę wesołą!

Szurum — burum,

Zadzwoń, dzwonku, zadzwoń cicho,

Bo go wkrótce porwie licho!

I głuche, chrapliwe „bum, bum” zabrzmiało całe dwanaście razy. Klarę ogarnął lęk i już chciała uciec przerażona, kiedy nagle spostrzegła, że to wcale nie sowa, tylko ojciec chrzestny siedzi na zegarze, a poły żółtego fraka zwisają po obu stronach jak skrzydła..."

 

E.T.A. Hoffmann

[Watch-er 1110]

My grandfather said that of those he could hire,
Not a servant so faithful he found,
For it wasted no time and had but one desire,
At the close of each week to be wound.

 

Henry C. Work
Grandfather's Clock