Temat został przeniesiony do archiwum
Ten temat przebywa obecnie w archiwum. Dodawanie nowych odpowiedzi zostało zablokowane.
Zegar na wieży ratusza w Tuchowie
dodany przez
pyrq, w Zegary wieżowe - poszukiwania atrakcyjnych
Rekomendowane odpowiedzi
-
Ostatnio przeglądający 0 użytkowników
Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.
-
Podobna zawartość
-
Przez janekp
Ladny artykul o zegarach Miesowicza
Pierwsza Krajowa Fabryka Zegarów Wieżowych Michała Mięsowicza. Część 1 – Nowy Kurier Galicyjski
Fabryka Michała Mięsowicza Pierwsza Krajowa Fabryka Zegarów Wieżowych Michała Mięsowicza. Część 1
28 grudnia 2023
W latach 1901–1938 Pierwsza Krajowa (Galicyjska) Fabryka Zegarów Wieżowych Michała Mięsowicza w Krośnie podbiła najpierw rynek galicyjski, później ogólnopolski. We Lwowie również mamy kilka zegarów tej fabryki, zaś na terenach dawnej Galicji Wschodniej – kilkadziesiąt. Niestety, we Lwowie imię tego wybitnego zegarmistrza jest absolutnie zapomniane, a na jego zegary mało kto zwraca uwagę. Zegary wieżowe firmy krośnieńskiej można i dziś zobaczyć np. na fasadzie Dyrekcji Kolei przy ul. Mickiewicza, czy dawnego gimnazjum Zofii Strzałkowskiej przy ul. Zielonej 22. Ogromny zegar Michała Mięsowicza pokazywał zawsze dokładny czas na największej wieży kościoła św. Elżbiety. Krośnieński zegarmistrz dostarczył też zegary do gmachów szkoły im. Sienkiewicza, Izby Handlowo-Przemysłowej i Akademii Rolniczej w Dublanach.
Michał Mięsowicz O sławnym zegarmistrzu przypomniał zebranym na kolejnym spotkaniu pt. „Kawa na Profesorskiej” współczesny lwowski zegarmistrz Ołeksij Burnajew, człowiek, który wyremontował kilkadziesiąt zegarów wieżowych fabryki Michała Mięsowicza, a niektóre po prostu uratował od pełnej zagłady. Spotkania „Kawa na Profesorskiej” zostały zorganizowane w gmachu Naukowo-Technicznej Biblioteki Uniwersytetu „Lvivska Politechnika” przy ul. Profesorskiej 1. Organizatorami były: „Centrum Ratunku Ukraińskiego Dziedzictwa Kulturowego” i Centrum Sztuki „Art-prostor”.
Na wykłady, na których dominują tematy z historii kultury Lwowa i krajoznawstwa, zapraszani są wszyscy chętni. Prelegent Ołeksij Burnajew wykłada na Uniwersytecie Rolniczym w Dublanach (dawna Akademia Rolnicza). Jest doktorem nauk fizyczno-matematycznych, zaś remont zegarów wieżowych – to hobby, które stało się jego drugim zawodem.
Przygoda Ołeksija z zegarami wieżowymi rozpoczęła się właśnie od remontu zegara na wieży głównego gmachu Akademii Rolniczej, który według katalogu Fabryki Michała Mięsowicza pochodzi z 1911 roku i znajdował się w stanie daleko posuniętej dewastacji. W latach 2000–2021 Ołeksij Burnajew wyremontował 75 zegarów wieżowych od Zakarpacia do Krymu, trzy dzwonnice automatyczne i 4 tzw. żakmary, czyli figury ruchome obok zegara, które uderzają o dzwon zegarowy. We Lwowie zegarmistrz jest znany z konstrukcji wielkiego „zegara z kwiatów” przy murze bernardyńskim na skrzyżowaniu ulic Łyczakowskiej, Podwale i Winnyczenki oraz zegara na alei Swobody, który trzyma piwowar lwowski (pomnik piwowara lwowskiego). W swoim wykładzie nasz lwowski zegarmistrz opowiadał o własnych doświadczeniach przy remoncie zegarów wieżowych, zwłaszcza zegarów firmy Mięsowicza, w różnych miastach i miasteczkach, jak Lwów, Drohobycz, Iwano-Frankiwsk, Gródek, Brody, Rudki, Kałusz, Kamionka Buska (dawna Kamionka Strumiłowa) i wiele innych. Część z nich Ołeksij po prostu uratował od zniszczenia i przywrócił do życia, czyli wskazywania dokładnego czasu.
Lwowski zegarmistrz Ołeksij Burnajew, fot. Jurij Smirnow / Nowy Kurier Galicyjski Wykład Ołeksija Burnajewa zainteresował zebranych krajoznawców i miłośników historii Lwowa życiorysem Michała Mięsowicza i historią jego fabryki. Wiele ciekawych informacji o jego zegarach można poznać w „Muzeum rzemiosła – dawna Fabryka Zegarów Wieżowych Michała Mięsowicza”, które funkcjonuje w Krośnie, w dawnej siedzibie Mięsowiczów, gdzie mieściła się też fabryka. Według publikacji tej instytucji, Michał Mięsowicz urodził się w miejscowości Korczyna koło Krosna w rodzinie zegarmistrza Franciszka Mięsowicza. Od 13 roku życia, czyli od roku 1877 pobierał naukę rzemiosła pod czujnym okiem ojca. Terminowanie trwało pięć lat i w 1882 roku młody człowiek został, według dawnych cechowych tradycji rzemieślniczych, wyzwolony na czeladnika. Od tego czasu kontynuował naukę za granicą, w renomowanych zakładach europejskich, mianowicie w Wiedniu w firmie Emila Schauera i w Pradze. Firmy te specjalizowały się w produkcji zegarów wieżowych według najnowszych technologii. W 1893 roku Michał Mięsowicz wrócił do Krosna i został przyjęty do Cechu Wielkiego jako mistrz zegarmistrzowski. Już w 1894 roku firma Mięsowiczów wystawiła swoje wyroby na słynnej lwowskiej Powszechnej Wystawie Krajowej i została odznaczona medalem zasługi. W 1901 roku Michał Mięsowicz założył własny warsztat produkcji zegarów wieżowych pod nazwą „Pierwsza Krajowa Fabryka Zegarów Wieżowych oraz Zakład Zegarmistrzowski Michała Mięsowicza w Krośnie”. W ciągu lat działalności firmy aż śmierci założyciela w 1938 roku, z wielkim oddaniem ulubionemu dziełu, projektował i produkował najlepsze w Galicji i całej Polsce zegary wieżowe. W ich konstrukcji orientował się na najlepsze osiągnięcia znanych europejskich firm w tej dziedzinie, między innymi fabryki Johanna Maunhardta w Monachium.
Michał Mięsowicz był nie tylko utalentowanym rzemieślnikiem mechanikiem, ale też miłośnikiem zegarów wieżowych. W katalogu swej fabryki tak napisał o znaczeniu zegarów wieżowych: „Dokładnie idący zegar wieżowy, wedle którego jako zegara normalnego, wszystkie zegary w danej miejscowości regulowane być powinny, jest ogólną i niezbędną potrzebą w każdym mieście, czy też wsi – dla wieży kościołów, ratuszów, szkół, koszar, fabryk itp.”.
W 1901 roku fabryka wyprodukowała swój pierwszy zegar wieżowy, ustawiony w miejscowości Bircza, w zamku generała Kowalskiego. Od tego czasu aż do I wojny światowej fabryka produkowała od 7 do 14 zegarów wieżowych rocznie. Wojna przerwała pomyślny rozwój przedsiębiorstwa Michała Mięsowicza. Produkcję zegarów uruchomił na nowo dopiero po wojnie i stabilizacji sytuacji ekonomicznej w kraju. Przed I wojną światową fabryka wyprodukowała 130 zegarów wieżowych, zaś przez cały okres swojej działalności – ponad 280.
W materiałach reklamowych Mięsowicz dawał pięcioletnią gwarancję na swoje wyroby i wyrażał pewność, że zegary z jego fabryki będą pracować ponad 50 lat. Czas wykazał, że niektóre zegary wieżowe fabryki krośnieńskiej pracują po 100–120 lat, czyli do dnia dzisiejszego.
Fabryka brała udział w targach i wystawach krajowych i zagranicznych i była wielokrotnie odznaczona nagrodami. Między innymi, otrzymała medal na wystawie krajowej przemysłu metalowego w Krakowie (1904 r.), dyplom Ligi Pomocy Przemysłowej we Lwowie (1906 r.), medal srebrny na wystawie Przemysłu Rolniczego w Wadowicach (1907 r.), złoty medal na Wystawie Przemysłowo-Rolniczej w Jarosławiu (1908 r.), dyplom honorowy Wystawy Kościelnej we Lwowie (1909 r.), wielki medal srebrny Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu (1929 r.), również odznaczenie Ministerstwa Przemysłu i Handlu RP za wybitne zasługi w rzemiośle (1931 r.). Wydarzeniem dla fabryki z dalekiej galicyjskiej prowincji był udział w 1908 roku w Międzynarodowej Wystawie Przemysłowej w Paryżu, gdzie Mięsowicz za przedstawiony zegar wieżowy został odznaczony złotym medalem.
ul. Zielona, gimnazjum Zofii Strzałkowskiej, fot. Jurij Smirnow / Nowy Kurier Galicyjski „Pierwsza Krajowa Fabryka Zegarów Wieżowych” Michała Mięsowicza dostarczyła też kilka zegarów do Stołecznego Królewskiego miasta Lwowa, stolicy królestwa Galicji i Lodomerii. Według katalogu firmy, który Mięsowicz sporządził osobiście, pierwszy zegar wieżowy dla Lwowa został wykonany w 1907 roku i ustawiony na gmachu szkoły im. Sienkiewicza. Kolejny w 1908 roku dla nowego gmachu Izby Handlowo- Przemysłowej przy ul. Akademickiej 17 (obydwa zegary się nie zachowały). W 1911 roku ustawiono zegar wieżowy na głównym gmachu Akademii Rolniczej w Dublanach. W 1912 roku zegar wieżowy zamówiono do gimnazjum (Zakładu Wychowawczego) Zofii Strzałkowskiej przy ul. Zielonej 22. W 1913 roku zbudowano kolejny (już trzeci) monumentalny gmach Dyrekcji Kolei Państwowych przy ul. Zygmuntowskiej. Wśród jego wspaniałego wyposażenia nie mogło zabraknąć zegara wieżowego, który oczywiście dostarczyła fabryka Mięsowicza. Niestety ten zegar został bardzo poważnie uszkodzony podczas walk polsko-ukraińskich w listopadzie 1918 roku. Dopiero w 1925 roku zegar został gruntownie naprawiony. 2 lipca 1925 roku „Gazeta Lwowska” pisała, że „duży zegar z oświetloną tarczą, umieszczony na wieżyczce gmachu Dyrekcji Kolei Państwowych, u wylotu ul. Zygmuntowskiej i Mickiewicza, który zniszczony został podczas pamiętnych wypadków listopadowych 1918 roku, został niedawno gruntownie naprawiony, odświeżony. Zegar ten pozostaje pod stałą kontrolą zegarmistrza kolejowego i pokazuje dokładny czas z całą ścisłością. Obecnie na zarządzenie p. prezesa inż. Barwicza wprowadzono odpowiedni mechanizm, za pomocą którego codziennie w południowej porze, w chwili otrzymania znaku zegarowego z Warszawy, zegar ten wybija godzinę dwunastą. Jest więc możność dokładnego uregulowania zegarków”.
W grudniu 1924 roku fabryka Michała Mięsowicza dostarczyła do Lwowa na zamówienie parafii św. Elżbiety kolejny zegar, który został zamontowany na najwyższej wieży świątyni. Zegar miał cztery tarcze o średnicy dwa i pół metra, podświetlone i oszklone grubym szkłem lustrzanym. 4 stycznia 1925 roku zegar uroczyście poświęcił lwowski arcybiskup Bolesław Twardowski.
Znaczna liczba zegarów wieżowych została wykonana w fabryce Mięsowicza na zamówienie miasteczek i wsi na Ziemi Lwowskiej, również Stanisławowskiej i Tarnopolskiej, czyli obecnie na terenach Ukrainy Zachodniej. Podajemy niektóre z nich według roku wykonania. Otóż w 1902 roku wykonano zegar wieżowy do ratusza w Rawie Ruskiej, do kościoła katolickiego w Jezioranach obok Czortkowa, do pawilonu miejskiego w Brodach. W 1903 roku – do cerkwi w Kulikowie. W 1904 roku – do kościoła katolickiego w Skałacie, do Dyrekcji Salin Państwowych w Dolinie, do kościoła w Narajowie. W 1905 roku – do klasztoru oo. bernardynów w Zbarażu, do budynku szkoły w Borysławiu, do klasztornego kościoła oo. dominikanów w Złotym Potoku. W 1906 roku – do Bełza, do ratusza w Żółkwi, do budynku sądu w Gródku Jagiellońskim, do budynku Towarzystwa Zaliczkowego (obecnie banku) w Kamionce Strumiłowej. W 1907 roku – do kościoła parafialnego w Wolance obok Truskawca, do kościoła parafialnego w Turce, do budynku Dyrekcji salin państwowych w Stebniku.W 1908 roku – do ratusza w Podwołoczyskach, do budynku Dyrekcji Salin Państwowych w Bolechowie. W 1909 roku – do ratusza w Śniatyniu, do ratusza w Bołszowcach, do zamku hr. Wiśniewskiego w Krystynopolu, do budynku Dyrekcji Salin Państwowych w Kałuszu, do kościoła parafialnego w Mielnicy, do kaplicy pałacowej JWP Gniewosza w Jasieniowie-Brody. W 1911 roku – do kościoła parafialnego w Felsztynie, do budynku szkoły w Brodach Starych, do budynku Towarzystwa Zaliczkowego w Turce nad Stryjem. W 1912 roku – do ratusza w Kamionce Strumiłowej, do kościoła parafialnego w Kochawinie. W 1913 roku – do cerkwi w Uhersku koło Stryja, do kaplicy pałacowej JWP Bohdana Lubcza w Zadwórzu.
Jurij Smirnow
Tekst ukazał się w nr 23-24 (435-436), 19 grudnia – 15 stycznia 2023
Katalog w załaczniku>
Krośnieńska Biblioteka Cyfrowa (krosno.pl)
156_Katalog_Fabryki_Zegarow_Wiezowych.djvu
-
Przez renqien
We wtorek, 10.12 o godzinie 21.00 na History będzie premiera polskiego dokumentu fabularyzowanego "Zrodzeni do szabli". Zapowiada się zajefajnie. Po trailerach sądząc, coś jak "Wikingowie" w naszym rodzimym wydaniu. Może być nieźle.
-
Przez janekp
Bedac w Paryzu na malej wycieczce zobaczylem z samochodu piekny zegar,zrobilem kilka fotek ale zapadl mi w pamieci jego nietypowy wyglad ,ornamenty ;
Dowiedzialem sie ze to tzw Zegar Walezjusza .
Jest to pierwszy publiczny zegar w Paryżu ,zainstalowano go na baszcie Pałacu Sprawiedliwości około 1370 roku ,jest dziełem lotaryńskiego zegarmistrza Henri de Vic.
Pochodzil z Lotaryngii lub Niemiec ewentualnie sa proby powiazania go z Nederlandami ( wg dokumentu z 1452 roku pochodzil on z kraju pomiedzy Loara a Renem),w owym czasie nie bylo zegarmistrza we Francji ,jemu zaoferowano mieszkanie i wikt przez 6 lat co najmniejn na czas tworzenia zegara oraz wynagrodzenie 6 sous (?)W 1585 roku Henryk Walezy (1551-1589), zwany nad Sekwaną Henrykiem III, kazał założyć nową tarczę zegarową zdobną w herby Polski i Litwy oraz łaciński napis „Qui Dedit Ante Duas, Triplicem Dabit Ille Coronam” (Ten, który obdarzył go już dwiema koronami (polska i francuską), da mu i trzecią (w niebie)). Dekorację zegara powierzono rzeźbiarzowi Germain Pilon.
. W 1472,dokonal waznych napraw zegarmistrz Philippe Brille. Tarcza ufundowana przez Walezjusza zostala odrestaurowana w 1685. dwie figury alegoryczne zostaly odnowione w 1852 i 1909wg dat pod spodem tarczy.
Ostatnia renowacja z 2011 roku doprowadziła zegar do wyglądu znanego z najstarszych dukumentów. Między innymi odtworzono błękitne tło z liliami.
Dwie postacie alegoryczne po bokach to Prawo i Sadownictwo
Sam Henry de Vic to prawdopodobnie zegarmistrz nederlandzki Henric Van Thoren(sa takie przypuszczenia), wlatach 1427 i 1428 naprawial ten zegar Maister Henry (?)
Zegar na przestrzeni dziejow przechodzil modyfikacje,przejscie z foliot na wahadlo ,pozniej okolo 1852 zostal zmodyfikowany przez H Lepaute ,obecnie jest to tylko na zewnatrz wyglad w miare oryginalny i stary,mechanizmu zegara juz nie ma, wskazania sa sterowane zegarem elektrycznym wewnatrz wiezy,nie zostal zaden slad starego mechanizmu,nikt nie wie co sie z nim stalo.
W tej dzielnicy gdzie znajduje sie zegar tworzyli miedzy innymi znani fizycy Le Roy i Berthoud.
-
-
Przez rproch
Witam,
Macie jakieś przykłady, stopklatki z filmów na których widać radzieckie zegarki?
To może nie jest film, w pełnym tego słowa znaczeniu ale bardzo mnie rozbawił widok najbrzydszego ruskiego zegara w 14 sekundzie filmu
www.d*pa.pl (kliknij!)
-