Ball Watches Adventure - czyli 5032 mile po USA z kolejową historią pomiaru czasu.

[rk7000 3344]

Piotrze - kieszonkowy w czasach swojej świetności był tyrany w dyliżansach w kurzu, pyle, w wysokich temperaturach itd. 

Z szacunku dla wieku miło, że ma troszkę specjalnego traktowania  ale uważam że odchylki mniejsze niż minutowe to jest bardzo dobry wynik dla tego sraruszka 🙂

A czyta się wszystko świetnie i czekam na ciąg dalszy. 

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Szlakiem wąskotorowej kolei Southern Pacyfic do Doliny Śmierci.

Nie bez powodu jako miejsce noclegu przed Doliną Śmierci wybraliśmy małe na wskroś amerykańskie miasteczko Bishop. W tym miejscu bowiem zeszła się nasza droga z dawną wąskotorową linią Southern Pacific. Co prawda nie jest to linia szerokotorowa, ale w mojej ocenie w pełni zasługuje na miano kolei z prawdziwego zdarzenia. Niecałe 6 kilometrów od Bishop położone jest małe miasteczko Laws, które posiadało połączenie kolejowe z Carson City, a potem już z pozostałą częścią zachodniego wybrzeża USA, włączając dumnych mieszkańców Bishop w krwioobieg prężnie rozwijających się Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Kolej w tym regionie lata świetności ma już za sobą, a to za sprawą zakończenia wydobycia różnego rodzaju kruszców, od złota poczynając, poprzez dolomit, tuf wulkaniczny a na boraksie kończąc. W miejscu dawnej stacji kolejowej pasjonaci i miłośnicy historii tego regionu, w 1960 roku postanowili ocalić od zapomnienia historię swojego miasteczka i regionu, ciężko pracując nad zebraniem środków pozwalających na otwarcie muzeum. Udało im się to w 1966 roku, co zaowocowało utworzeniem Muzeum kolei i historii Laws. Duma i entuzjazm jakie towarzyszyły pierwszym kustoszom muzeum, widoczna jest do dzisiaj w pracy i zaangażowaniu ich dzieci, które mając teraz ponad sześćdziesiąt lat, z wielkim zapałem i zaangażowaniem opowiadają o historii swojego miasteczka. Eksponaty, które zgromadzili w muzeum zrobiły na nas duże wrażenie. Osią muzeum jest oczywiście stacja i linia kolejowa, która przechodziła przez miasteczko. Wokół niej stworzona została, pozwalająca cofnąć się do czasów dzikiego zachodu zabudowa z różnych okresów historii regionu. Na mnie największe wrażenie zrobiła stacja kolejowa i jej stan zachowania. Siedząc na ławeczce w poczekalni można było poczuć się jak Christian Bale w westernie 3:10 do Yumy. Przed odjazdem pozwoliłem sobie na krótką pogawędkę z jednym z opiekunów muzeum, która przerodziła się w dłuższy spacer po muzeum w miejsca, niedostępne dla zwykłego zwiedzającego. Efekt taki został wywołany napomknięciem przez ze mnie o pracy na kolei i pokazaniem skrywanego w torebce zegarka kieszonkowego. W ten sposób poznałem wszystkich pracowników utrzymujących w sprawności technicznej lokomotywy eksponowane w muzeum. Dodatkowo zostałem zaproszony na coroczną paradę, która będzie miała miejsce we wrześniu tego roku. Cieplej na sercu zrobiło mi się również po tym jak wszyscy zgromadzeni w hali naprawy taboru po odpowiedzi na pytanie skąd jesteśmy, zaczęli mi dziękować za pomoc uchodźcom z Ukrainy. W ten sposób, stałem się na chwilę nieformalnym ambasadorem naszego kraju. Żal było mi opuszczać to miejsce, tak pełne pasji i miłości, którą było widać w każdym ze zgromadzonych przedmiotów. Chciałoby się poczekać na jakąś magiczną chwilę, w której ten cały świat ożyje. Z zaplanowanej w muzeum godziny, zrobiły się dwie i trzeba było ruszać w dalszą drogę. Do Lone Pine jechaliśmy wzdłuż linii kolejowej, gdzie nasze drogi ponownie się rozeszły. Przed nami bramy piekła. Dolina śmierci jak na tę porę roku przystało, przywitała nas żarem lejącym się z nieba. Wskazania termometru – blisko 50 stopni Celsjusza. Jednak temperatura odczuwalna była znacznie wyższa, a to za sprawą gruntu, który rozgrzewa się do temperatury znacząco wyższej od temperatury powietrza, czyniąc z tego miejsca saunę fińską. Jak podają w przewodnikach jest to najsuchsze, najgorętsze i najniżej położone miejsce w USA. Jednak jest miejsce, które niczym oaza na Saharze tętni życiem, z tą tylko różnicą, że jest ono w amerykańskim stylu, pełne przepychu i komfortu czyniąc je tak abstrakcyjnym jak osada na Marsie. Tym miejscem jest hotel założony jeszcze w latach dwudziestych minionego wieku. Skąd pomysł? Z potrzeby utrzymania firmy przez właściciela tych terenów. Niejaki Chrystian B. Zabryskie wiceprezes i dyrektor zarządzający Pacific Coast Borax Company, po tym jak wydobycie boraksu w Dolinie Śmierci przestało być tak opłacalne jak wcześniej, zauważył krajobrazowe walory Doliny i postanowił udostępnić je szerszej grupie mieszkańców USA, poczynając od tych najbardziej zamożnych. Jednak, aby takie osoby zechciały odwiedzić to mało gościnne miejsce, trzeba było stworzyć dla nich odpowiednie warunki życia. I tak powstał luksusowy hotel w samym środku piekła. Warto w nim spędzić choć jedną noc, aby poczuć surrealizm tego miejsca a nadto jednak, aby mieć okazję podziwiania zachodu i wschodu słońca i pięknego nocnego nieba z pięknie widoczną gwiezdną autostradą Drogi Mlecznej. Przed nami jeszcze obserwacja nocnego nieba po zachodzie księżyca, może dotrwamy oraz wschodu naszej gwiazdy. 

Zegarki już miały okazję być przedmiotem szeptów i spojrzeń na Zabryskie Point, gdzie wspólnie z nami oglądały zachód słońca. Różnica wskazań między zegarkami – 168 sekund, co daje 8 sekund dobowego odchylenia. Jednak trzeba uwzględnić to, że dzisiejszy dzień bardziej wpłynął na młodego zdobywcę, który zrobił dodatkowe +3 sekundy w ostatniej dobie, odbiegając od wzorca o +7 sekund. Z czego takie przyspieszenie w dobie? Może temperatura i nasłonecznienie miały wpływ na taką zmianę wskazań. Dzisiaj też z poziomu 2000 m n.p.m. zjechaliśmy do 100 m p.p.m.a wilgotność spadła do 4%. 

Stacja w Laws i oczywiście zegarki na pierwszym planie.

 

Lokomotywy i składy kolejowe Muzeum.

 

Dalsza część stacji, obrotnica i zbiorniki na wodę.

 

Spotkanie stulatków i młokos. 

 

Droga do Doliny Śmierci.

 

Surrealizm.

 

Zachód słońca w Dolinie.

 

Nocna wypad na Zabryskie Point.

 

[Eugeniusz Szwed 1448]

Jest i kolej, brawo ! Oba zegarki pewnie przyspieszyły z okazji takiego spotkania 😜

Piotr, nie dość że zostałeś nieformalnym Ambasadorem RP ! to jeszcze półformalnym Ambasadorem marki  Ball ! I zdecydowanie jak najbardziej formalnym Ambasadorem KMZiZ  To pierwszy i jedyny przypadek potrójnego bycia Ambasadorem w jednym czasie !!!

Jeszcze gdyby jakiś immunitet  dyplomatyczny udało się ustanowić dla Ciebie ...

 

Napisz proszę chociaż dwa trzy zdania o tym czym podróżujecie i jak Twoje zegarkowe "fanaberie" podczas tej wyprawy znosi rodzina. Jednak sporo czasu poświęcasz na fotografowanie zegarków i pisanie kolejnych odcinków serialu "Ball Watches Adventure ... " 

 

 

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Dziękuję Eugeniuszu. Za moment zakręci mi się w głowie od tych tytułów a królowa brytyjska zacznie mi zazdrościć ich ilości przed imieniem: Informal Amassador of Poland, Semi-formal Ambassador of Ball Brand and Official Ambassador of the Chamber of Clock and Watches Collectors. 

Pewnie masz rację satruszek na widok równolatków wyrównał trochę rytm, a młody lekko poddenerwowany spotkaniem i wspólnymi opowieściami starców, z niecierpliwości dostał lekkiego nadciśnienia. 

Co do podróżowania z takim wariatem jak ja w dodatku pracoholikiem, to. trzeba mieć szczególne cechy charakteru. Nie wiem czy moja rodzina ma je jako wrodzone, czy przez lata dawkowania jej mojego szaleństwa uodporniła się na te dziwactwa. Skwituję to jednym zdaniem mojej żony: "Cieszę się, że już nie zajmujesz się akwarystyką". Tak powiedziała kiedy z braku czasu, doba w końcu ma tylko 24 godziny, musiałem zrezygnować z hodowli ryb akwariowych, a musicie wiedzieć, że w domu miałem kilkanaście akwariów. Także, tak jak w dowcipie z kozą, u mnie były akwaria. 

Czym podróżujemy? Takim osiołkiem na sterydach, w myśl amerykańskiej zasady: duże jest dobre: Infiniti 4WD QX80. Miał być inny Japończyk: Toyota RAV4 ale wszystkie wyszły na lotnisku i szukali nam czegoś innego, a że nie znaleźli, to dali to. Stąd to opóźnienie w rozpoczęciu podróży z lotniska. 

Poniżej zdjęcia naszego Donkey on steroids, "DoS". Przepraszam za zdjęcia, wyszły jak do sprzedaży w komisie.

Dla porównania nasz DoS w zestawieniu z Amerykanami to mikrus. I to za camperem, to nie jadący tak blisko samochód, tylko ciągnięty za nim na holu dodatkowy środek transportu. Takim wielkim camperem nie da się wszędzie wjechać, to znaleźli sobie takie rozwiązanie. 

 

Ale można i tak podróżować, trochę w stylu retro.

 

Edytowane 10 Lipca 2022 przez Hecke

[Piotr Orzechowski 3554]

Ucieczka z piekła – czy na pewno?

 

Mamy za sobą noc w Dolinie Śmierci. Ogrom atrakcji i potrzeby ratowania mojego syna przed nocnymi gośćmi spowodował, że tej nocy właściwie nie przespałem. Po dniu wrażeń w Muzeum w Laws, podróży przez Dolinę Śmierci do naszej „oazy” i zderzeniem się z blisko pięćdziesięciostopniowym upałem potęgowanym przez silny gorący wiatr, jakby ktoś uchylił drzwiczki kominka i cały jego żar wylał się na pomieszczenie, na naszej liście zostały tego dnia, a właściwie też nocy, jeszcze trzy punkty: zachód słońca, oglądanie nocnego nieba i przywitanie kolejnego dnia wschodem słońca.  O zachodzie słońca obserwowanym z tarasu widokowego Zabryskie Point już wcześniej pisałem. Obserwacje nocnego nieba wyznaczyliśmy sobie na godzinę 23:00, tak aby jeszcze się wyspać i wstać przed wschodem słońca o godzinie 4:30. Wyposażeni w aparaty, wodę i latarki, ponownie udaliśmy się do wspomnianego tarasu widokowego. Już podczas spaceru na hotelowy parking, zauważyliśmy, że z tym nocnym niebem jest coś nie tak. Takie niebo to już znamy z wyjazdów za Wrocław, gdzie widać na niebie tylko najjaśniej świecące gwiazdy a przez światła Wrocławia o obserwowaniu drogi mlecznej można zapomnieć. No cóż, może to efekt rozświetlonego jak latarnia morska hotelu. Postanowiliśmy pojechać. I tu po przybyciu na parking punktu widokowego, kolejne zaskoczenie. Parking jest pusty. Czyżby nikt nie był zainteresowany obserwacją Drogi Mlecznej w Dolinie Śmierci? Wysiadamy i nagle doznajemy olśnienia w przenośni i dosłownie. Prosto na nasze twarze spływa łuna księżycowego blasku, który rozświetla nam całą dolinę. Już wiemy, że z podziwiania pięknego nocnego nieba, nic nie będzie. Fatalnie dla nas księżyc znajduje się tuż po pierwszej kwadrze i zmierza do pełni, co oczywistym skutkuje brakiem widoków na Drogę Mleczną. Ale jest jeszcze nadzieja. Sprawdzamy, kiedy będzie zachód księżyca. Zgodnie z kalendarzem, księżyc nad Doliną Śmierci ma zajść około 1:47. To daje nam nadzieję, ale równocześnie oznacza, że albo nie śpimy tej nocy, albo coś przegapimy. Po krótkiej naradzie ustalamy, syn poświęci się i będzie czuwał, i jak tylko zajdzie księżyc obudzi nas, jeśli stwierdzi, że warto. Postanowione. Po kilkunastu minutach drzemki, z pokoju obok dobiega do mnie przeraźliwy krzyk mojego syna: „Tato ratuj, tu jest coś obrzydliwego”. Najpierw zwiad, w poszukiwaniu intruza, który zgodnie ze wskazaniami, skrył się gdzieś za kanapą. Uzbrojony w kapcia i ręcznik, powoli odsuwam stolik, a następnie kanapę i faktycznie na dywanie siedzi poruszając swoimi długimi czółkami i wyraźnie szykując się do lotu ponad pięciocentymetrowy karaczan amerykański (Przybyszka amerykańska). Zanim udało mu się wystartować, został uziemiony i niestety pozbawiony życia. Cóż siła wyższa. Samo pozbycie się intruza nie zakończyło sprawy. Trzeba było jeszcze obejść cały domek, zanim położymy się spać. Wtedy właśnie wybiła 1:30 i tak naprawdę nie ma sensu kłaść się na kilkanaście minut. No to zostajemy. Po zachodzie niebo faktycznie przybrało ciemniejszego koloru odsłaniając w teatralny sposób piękno Drogi Mlecznej. Na leżakach spędziliśmy jeszcze dłuższą chwilę zanim położyliśmy się spać. Wybiła 3:00. I co? Dla mnie wschód słońca zaczął się o 6:15, czyli dobrą godzinę jak zrobiło to słońce. Dla mojej żony i syna, wschód pozostawał już tylko jako mgliste wspomnienie czegoś co miało miejsce ale niekoniecznie było warte wstawania. W taki to sposób karaczan amerykański zafundował nam nocne polowanie z nagonką i oglądanie pięknego rozgwieżdżonego nocnego nieba, ale odebrał nam wschód słońca. Z powodu nocnych atrakcji nie zdążyliśmy już na śniadanie i zostało nam tylko poczekać do lunchu, którego pora wydawania przypadała na 11:00. Mamy więc godzinę na zwiedzanie. Nie tracąc już więcej czasu ruszamy do najniżej położonego miejsca w Ameryce Północnej – Badwater Basin – 85,5 m p.p.m. Na miejscu lejący się ponownie, żar z nieba potęgowany odbijanym ciepłem od powierzchni solnego dnia jeziora, pozwala tylko na kilkanaście minut spaceru po wyschniętym dnie jeziora. Kilka zdjęć i uciekamy. Sesja z zegarkami, trwała może 10 minut a już w tym czasie zegarki i aparat rozgrzały się do takiej temperatury, że trudno było je trzymać w rękach. Tak skończyła się nasza przygoda w Dolinie Śmierci. Czas ruszać do Barstow. Sprawdzamy pogodę w Barstow i w następnym miejscu naszego postoju. I tu ponowne zaskoczenie. Będzie nieco lepiej, ale nieznacznie. Termometry mają tam wskazywać blisko 42 stopnie. Także piekło nie będzie miało końca. 

Po całym tym dniu, najbardziej martwiłem się o zegarki: temperatury w Dolinie Śmierci i słona powierzchnia dna wyschniętego jeziora, mogły mocno zaszkodzić zegarkom, zwłaszcza to nagrzanie podczas sesji zdjęciowej. Na szczęście nic im się nie stało. Odchylenie dobowe wyniosło 15 sekund, co łącznie daje 183 sekundy różnicy we wskazaniach. Młodzieniec ponownie się pośpieszył i jego odchylenie od czasu wzorcowego wynosi +10 sekund. Czyli kolejne +3 sekundy w dobie. Dolina Śmierci najwyraźniej nie przypadła mu do gustu. 

W poprzedniej relacji, jest nocne zdjęcie nieba gdzie widać księżyc świecący właściwie jak słońce, 

Poniżej najgorętsze kilkanaście minut spędzone w Dolinie.

 

 

Próba uchwycenia Drogi Mlecznej. Niestety zdjęcie nie oddaje tego co widzieliśmy.

 

W drodze do Barstow, trasą Doliny Śmierci. Przez kilkadziesiąt mil nie minęliśmy żadnego samochodu. Zrobiło się trochę jak w Autostopowiczu. 

 

Sprawdzenie różnicy wskazań.

 

[Eugeniusz Szwed 1448]

Aż mi szkoda tego "staruszka" ! Żeby tylko nie przypłacił tego pobytu w "rozgrzanym piecu"  jakąś chorobą - swoje lata ma ... 😜 

 

Jak sobie radzicie z posiłkami ? Co można bezpiecznie jeść w takim skwarze ? Burger, frytki i cola - chyba odpadają ...

[pk_kamil 7211]

Raczej trzeba się @Eugeniusz Szwed dopytać co piją? Czy herbatkę;) czy raczej zimne piwko, a dla młodego coca cola z lodem?

Jak tam @Hecke można w takich warunkach funkcjonować? 

Codzień nie mogę doczekać się kolejnej  dawki info z Waszej wyprawy. Czytam to z wypiekami na twarzy:)

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Dzień dobry,

u nas zawitał dzień i dochodzi 8:00. Martwiąc się o stan zegarków po wczorajszym spotkaniu w "saunie fińskiej", w Badwater Basin, sprawdziłem dzisiaj jeszcze raz wskazania. Po szesnastu godzinach między pomiarami to staruszek zrobił dodatkowe odchylenie - 6 sekund a jego praprawnuczek ma kolejne +3 sekundy, notując +13 sekund odchylenia od początku przygody. Myślę, że przy tych warunkach i takim czasie, a mamy przecież za sobą tercję naszej podróży, posługując się hokejowym nazewnictwem, jeśli dobrze liczę to kieszonkowy średnie dobowe odchylenie ma około -19 sekund a naręczny: +1,3 sekundy.   

Co do uczty dla podniebienia, to chyba w przypadku USA trudno znaleźć potrawy, które mogłyby zająć miejsce chociaż w 5 dziesiątce potraw wartych miejsca na stole miłośnika kulinarnych wędrówek. Z mojej perspektywy to kuchnia na zasadzie: dużo, dużo i jeszcze raz dużo. Dużo sera, praktycznie we wszystkim, dużo majonezu i keczupu, dużo lodu w napojach. Raz porwaliśmy się na coś innego, niż przydrożne, dobrze znane nam z poprzednich wyjazdów sieciowe restauracje i w Mammouth Lake zjedliśmy w restauracji jakiegoś Austro-Polaka. Jedną z potraw, na którą się skusiłem była grillowana kiełbasa z kapustą i puree ziemniaczanym. W menu oryginalnie było napisane: "Grilled Kielbasa" stąd pojawiła się u mnie nieodparta chęć spróbowania czegoś, co było serwowane w przydrożnych barach, w Polsce . Potem przez kolejne kilometry drogi, żałowałem tego wyboru. Także stołujemy się głównie w typowo amerykańskich barach i restauracjach typu: Dannys, In-N-Out Burger czy też jemy śniadania w hotelach, w których mamy nocleg. W przypadku hotelowych śniadań, to jedno spostrzeżenie, tam gdzie śniadanie wliczone jest w cenę pokoju, to raczej nie polecam takich śniadań. Trudno to przełknąć a i o najedzeniu się trudno mówić. Także hotele z opcją dodatkowo płatnego śniadania są zdecydowanie lepszym wyborem. W przypadku napojów, to jak to w Ameryce - do wyboru, do koloru. My jednak głównie pozostajemy przy tradycyjnych napojach: woda i herbata. Tej pierwszej przy tych upałach wypijamy naprawdę sporo. Wieczorem pakujemy całą hotelową lodówkę wodą i rano mamy zapas chłodnej wody na przejazd. Dodatkowo wieczorem zdarzy się amerykańskie cienkie piwko a syn coś standardowego typu Cola lub Sprite. I jeszcze rano próbujemy wspomagać się czarną kawą, ale i w tym przypadku Amerykanie znaleźli rozwiązanie, jak tu zrobić aby można było wypić jej dużo i robią taką lurę, ża aby dostać potrzebny zastrzyk kofeiny, trzeba by jej wypić chyba z dwa litry. Także w przypadku kulinarnej strony naszego wyjazdu trudno szukać dreszczyku emocji. No może poza moim kulinarnym eksperymentem z kiełbasą. 

Edytowane 11 Lipca 2022 przez Hecke

[Piotr Orzechowski 3554]

„Two birds with one stone”, czyli dwie pieczenie na jednym ogniu.  

Do Barstow dojechaliśmy niestety dość wcześnie, ponieważ około 17:00, czyli jeszcze sporo przed zachodem słońca. Tak wczesna pora przyjazdu objawiła nam wszelkie mankamenty miejsca noclegu. W linii prostej z okien hotelowego pokoju do międzystanowej drogi nr 15 łączącej Los Angeles z Las Vegas było jedyne 150 metrów, co dało nam do zrozumienia, że tą noc raczej nie będziemy wspominać dobrze. Na domiar wszystkiego hotel, poza tym, że leżał w sąsiedztwie autostrady, to dodatkowo otaczało go ogromne centrum handlowe, z restauracjami, stacjami benzynowymi i parkingami. Znajdując coś pozytywnego w tym negatywie, to przynajmniej blisko będziemy mieli na dzisiejszy obiad i jutro na śniadanie. Tyle dobrego. Jakoś przy akompaniamencie przejeżdżających ciężarówek wiozących zapewne tony różnego żelastwa, udało nam się zasnąć około 1 w nocy. To co miało miejsce pomiędzy zamknięciem oczu, a ich otwarciem około 6 rano, trudno nazwać snem. Jednak po wypiciu kilku kaw udało nam się pozbierać i ruszyć w dalszą drogę do Palm Springs. Dzień miał jednak zrekompensować nam trudny nocy. Jak wspominałem przy okazji pobytu w Chicago, gdzie zaczyna się Route 66, podczas naszej podróży jeszcze kilka razy będziemy mieli okazję przecinać tą drogę lub częściowo zaszczycić naszego „DoS” możliwością dotykania oponami gładzi asfaltu „Matki wszystkich dróg”. 

I tak też się stało w Barstow. Droga 66 przechodzi przez starą część tego kolejowego miasteczka. W dodatku, część tej drogi stanowiła naszą trasę przejazdu. Miło było znowu zobaczyć charakterystyczne oznaczenie tej słynnej drogi i wrócić myślami do kreskówki oglądanej z naszym synem jak miał kilka lat, gdzie dzielny czerwony samochodzik przywraca do życia miasteczko i tą sławną drogę. Jak dobrze, że wtedy nasz syn miał tylko kilka lat i można było usprawiedliwiać oglądanie bajek potrzebą opieki nad nim, w rzeczywistości przeżywając przygody małego autka w niemniejszym stopniu jak on. Route 66 doprowadziła nas do kolejnego miejsca, którego nie mogłem się doczekać i może dlatego trudno było mi zasnąć a tylko wytłumaczeniem była bliskość autostrady. Dojechaliśmy do stacji kolejowej Barstow. Chyba to miejsce mniej zachwyciło moją rodzinę, która zdecydowała się pozostać w klimatyzowanym samochodzie, niż towarzyszyć mi w eksplorowaniu stacji poszukując kolejowych ciekawostek w temperaturze ponad 40 stopni. Jak dla mnie to miejsce było jak sklep z zabawkami. Nie dość, że na bocznicy stało kilka spalinowych lokomotyw wyłączonych już z eksploatacji kiedyś dumnie reprezentujących największe linie kolejowe: Pacific Union, BNSF i Santa Fe, to na stacji mijały się dwa pociągi kontenerowe. Jeden zmierzający do portu w Los Angeles z dwiema lokomotywami na czele i drugi jadący w kierunku Las Vegas ciągnący ciężki skład kontenerowy, do którego poruszenia potrzebne były, aż cztery lokomotywy. Wracając do lokomotyw. Co prawda nie było wśród nich sławnego największego w historii parowozu Big Boy, który w ilości 25 sztuk zasilał linie Pacific Union, czy też największej ośmioosiowej lokomotywy elektryczno-spalinowej o wadze 250 ton – EMD DDA40X, która również znajdowała się we flocie Pacific Union, ale była jej mniejsza sześcioosiowa koleżanka EMD SD42. Dla porównania w Polsce największa lokomotywa elektryczna, również ośmioosiowa ET41 ma masę około 160 ton a największa lokomotywa spalinowa to zmodernizowana z sześcioosiowej lokomotywy M62 Gagarin, M62M chellenger o masie 120 ton.  Jak można zauważyć zestawiając masę lokomotywy do ilości osi, istotny z punktu dopuszczenia lokomotywy do eksploatacji w Polsce, jest jej nacisk na oś, który u nas nie może być większy niż 20 ton z małymi odchyleniami. W przypadku USA ta tolerancja jest zdecydowanie większa, jednak i tu są dopuszczalne maksima, co wymusza stosowanie większej ilości lokomotyw przy cięższych składach. W USA jest jeszcze wiele innych mniej rygorystycznych warunków niż w Polsce, ale o tym napiszę przy następnej okazji. Po moim pełnym wrażeń zwiedzaniu stacji w Barstow przyszła pora na dalszą podróż. Jadąc do Plam Springs nieco zjechaliśmy z trasy i odwiedziliśmy jeszcze jeden z położonych niedaleko Parków Narodowych – Joshua Tree National Park. Po takich parkach jak Sequoia National Park, czy Yosemite, Joshua nie wydaje się już tak atrakcyjny. Pewne zainteresowanie budzą formacje skalne wyglądające, jak kupki kamieni poukładane w kopce przez jakiegoś olbrzyma, a w rzeczywistości będące efektem erozji oraz drzewa od których park wziął swoją nazwę, czyli przez jednych nazywane drzewami Jozuego a przez botaników po prostu Juką krótkolistną. Chcąc urozmaicić sobie pobyt w Joshua Tree National Park, pojechaliśmy jeszcze na punkt widokowy, z którego, o ile zanieczyszczenie powietrza daje szanse, można zobaczyć cel naszej podróży – Palm Springs oraz położone niedaleko granicy z Meksykiem Salton Sea. Na nasze szczęście zanieczyszczenie powietrza było na tyle niskie, że udało nam się zobaczyć jedno i drugie. Wyjeżdżając z parku obraliśmy nieco dłuższą drogę, aby przejechać jeszcze przez znajdującą się w parku pustynię. Ostatecznie dojechaliśmy do Palm Springs. Miasta gwiazd show-biznesu, które najwidoczniej nie zbyt chciały rozstawać się z atmosferą Beverly Hills tworząc jego kopię w Palm Springs tylko nieco zmultiplikowaną. To takie Beverly w wymiarze makro. Jednak po kilku dniach oglądania kamieni i skał widok zieleni, uporządkowania i komfortu ucieszył nas, zwłaszcza, że nasz hotel tym razem jest daleko od autostrady. 

Oba zegarki dzisiaj miały również na chwilę okazję ponownie być gwiazdami, pozując na jednej z lokomotyw. Myślę, że z żółtym im do „twarzy”. A jak wpłynęła na nie ta sesja? Dziadek dalej z lekką zadyszką, ale jakby to powiedzieli lekarze - w stanie stabilnym, złapał kolejne 19 sekund opóźnienia co po 11 dniach daje 202 sekundy opóźnienia. Młody dołożył jeszcze sekundę na plus i ma +14 sekund.  

 

Route 66, czyli matka wszystkich dróg.

 

 

 

 

Spotkanie gigantów: Pociąg z Los Angeles i Las Vegas

 

 

 

 

Odkryty tabor w Barstow.

 

 

 

 

 

 

 

I sesja gwiazd.

 

 

 

 

 

 

Joshua Park i jego drzewa.

 

 

 

 

 

Panorama Palm Springs nocą z naszego hotelu.

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Free solo na miarę możliwości.

Po dwóch właściwie nieprzespanych nocach, wreszcie udało nam się wyspać, śniąc snem lekkim i przyjemnym, jakby sam Morfeusz zadbał o nas. Zadbał do tego stopnia, że omal nie zdążyliśmy się wymeldować przed upływem doby hotelowej. Tak więc dzień zaczęliśmy dosyć późno, a zaplanowaliśmy wjazd kolejką (Tramway) na jeden z najwyższych szczytów w okolicy Palm Springs – San Jacinto Peak (3304 m n.p.m.) i przed nami było jeszcze blisko 400 km podróży przez pustynię do Kingman. 

Jednak nie zamierzaliśmy rezygnować z naszych planów. Około 12:00 byliśmy już przy dolnej stacji kolejki. Na szczyt wjeżdża się bardzo ciekawym wagonikiem. Przed wejściem do kolejki, dziwił nas trochę spokój osób wybierających się razem z nami na San Jacinto. Zwykle przed wejściem do kolejki stoi już spora grupa osób, czekających jak na rozpoczęcie biegu sprinterskiego, celem zajęcia najlepszej pozycji w wagoniku. A tutaj nic, wszyscy spokojnie czekają, nawet powiedziałbym nie wykazując wielkiego zainteresowania wsiadaniem. Jedynie u nas tląca się żyłka rywalizacji, kazała ustawić się blisko drzwi wejściowych, tak aby zając najlepsze miejsce. Wreszcie wagonik zatrzymał się przed wejściem. Niczym sprinterzy z bloków wystartowaliśmy do środka, po tym jak tylko drzwi się otworzyły, zostawiając resztę podróżnych w tyle. Jakież było nasze zdziwienie, jak w środku dowiedzieliśmy się, że podłoga w wagoniku podczas całej podróży obraca się tak aby każdy miał dobry widok na wszystkie ze stron. Dojechaliśmy na szczyt. Poza pięknymi widokami na Palm Springs, Joshua National Park i pobliską pustynię, to mogliśmy choć na chwilę odpocząć od blisko 40 stopniowych upałów, ciesząc się temperaturą około 26 stopni. Kilka zdjęć na tarasie widokowym i podejmujemy decyzję o spacerze na punkt widokowy od południowej strony góry. Po dotarciu na miejsce, nieco rozczarowani widokami proponowanymi w zorganizowanym punkcie widokowym, zauważyliśmy w pobliżu skałki, które wznosiły się ponad polanę na około kilkanaście metrów. Stamtąd na 100% będzie ciekawszy widok. I tak zaczęło się nasze free solo. Nie był to El Capitan, ale przecież my nie jesteśmy Alexem Honnoldem. Oceniliśmy, że nasze umiejętności i strój, który mamy, są odpowiednie do zdobycia tej górki. Pozostawiając plecaki na dole, zaczęliśmy wspinaczkę tylko z aparatami i torebką z zegarkiem. Po kilkunastu minutach, robiąc jeszcze po drodze zdjęcia podczas wspinaczki, udało nam się osiągnąć szczyt. Widok faktycznie był lepszy, ale nienadzwyczajny. O ile wejście nie sprawiło nam większych problemów, to z zejściem już nie było tak łatwo. Trzeba było zapomnieć o robieniu zdjęć i skoncentrować się na schodzeniu. Po 20 minutach byliśmy przy plecakach. Tak zaliczyliśmy nasze free solo. Około 15 byliśmy już przy naszym samochodzie i rozpoczęła się długa podróż do Kingman. Tu też nie obyło się bez dreszczyku emocji. Mijając stację paliw w Twentynine Palms stwierdziłem, że mam jeszcze paliwa na 120 mil. Nie uwzględniłem jednak, że na drodze, którą wybraliśmy, przez najbliższe 100 mil nie będzie żadnej stacji. I tak w czterdziestostopniowym upale podróżowaliśmy naszym DoS-em patrząc jak szybko spada wskazówka paliwa przy jednoczesnym bardzo powolnym znikaniu mil na nawigacji. Kiedy po 60 milach dojechaliśmy do skrzyżowania dróg, w baku pozostało paliwa na 50 mil. Niestety górzysty teren sprawił, że paliwa ubywało szybciej niż wskazywał na to komputer pokładowy. Cóż, czas zacząć poszukiwania stacji. Znalazła się w odległości 40 mil w zupełnie przeciwnym kierunku. Gdy dojechaliśmy do stacji wskaźnik przestał już podawać dystans jaki można przejechać na paliwie w zbiorniku. Gdy zatankowałem, liczydło pokazało 26 galonów, czyli 98,54 litrów. To oznacza, że w baku pozostało niecałe półtora litra paliwa. Mieliśmy szczęście. Nie chce sobie wyobrażać oczekiwania na pomoc w warunkach pustynnych. Nadkładając 80 mil, ostatecznie o godzinie 21 dotarliśmy do Kingman. Zmęczeni podróżą, ucieszyliśmy się, że nasz hotel położony jest przy drodze 66, którą jutro wyruszymy do Wielkiego Kanionu.

Nasi dwaj towarzysze podróży zapewne nie zdawali sobie sprawy z powagi sytuacji, odpoczywając po trudach wspinaczki. Myślę, że tym razem bardziej napracował się młody, cały czas towarzysząc mi na nadgarstku. Staruszek bezpiecznie spoczywał w torebce przyprawiając mnie tylko o szybsze bicie serca, gdy musiałem zmieniać uchwyt na ścianie, co skutkowało, że torebka z zegarkiem, co pewien czas niebezpiecznie zbliżała się do skał. I jak cały ten dzień wpłynął na Balle? Ku mojemu zaskoczeniu staruszek odbiega od młodego o 206 sekund. Czyli w dobie zrobił tylko 4 sekundy odchylenia. Młody bardziej odczuł trudy wspinania i zrobił dodatkowe +6 sekund notując od początku +20 sekund w stosunku do czasu wzorcowego. 

 

 

W drodze na San Jacinto Peak.

 

 

 

 

 

 

Na górze.

 

 

 

 

 

 

Free solo

 

 

 

 

 

 

W drodze do Kingman.

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Route 66 do zachodu słońca w Wielkim Kanionie.

Chcąc choć trochę poczuć atmosferę lat świetności Route 66, postanowiliśmy przejechać dłuższym, o jedyne 17 mil od autostrady międzystanowej I40, jej odcinkiem od Kingman do Williams. Wielokrotnie oglądałem różne programy i relacje dotyczące matki wszystkich dróg, jednak najbardziej w pamięci zapadły mi historie ze wspomnianego przeze mnie już wcześniej filmu animowanego „Auta”. Właściwie każdy budynek przywoływał wspomnienia: restauracja przypominająca kawiarnię Flo, warsztat samochodowy Luigiego, stare budynki w Williams. Można by wymieniać bez końca.  Jadąc tą drogą, zupełnie odrywając się od rzeczywistości, wypatrywałem postaci z bajki, w których miejsce pojawiały się jednak doskonale odrestaurowane oldtimery przypominające tylko te z filmowych wspomnień. Nie my jedyni czuliśmy dawną atmosferę świata z bajki. Jeszcze wiele osób przystawało przy drodze robiąc sobie zdjęcia z pięknie odrestaurowanymi limuzynami. Jednak droga 66 ma również swój mroczny akcent w kinematografii. Zapewne pamiętacie film „Autostopowicz”, z doskonałą rolą Rodgera Hauera, grającego psychopatycznego zabójcę, który właśnie upodobał sobie Route 66, jako miejsce swoich zbrodni. Na szczęście podczas naszego przejazdu nie padał deszcz, a i na naszej drodze nie spotkaliśmy nikogo, kto prosiłby o podwózkę. Po kilkugodzinnej jeździe przez pustynię z Palm Springs do Kingman, miłą odmianą było zobaczyć pięknie odnowione miasteczka i wreszcie skupić wzrok na zieleni lasów Arizony. Dodatkowym atutem tego odcinka drogi 66 jest, to, że towarzyszy jej linia kolejowa, którą od czasu do czasu przejeżdża pociąg z Williams do Grand Canion. Była to też dla mnie doskonała okazja, aby zatrzymać się w ciekawszych miejscach związanych z koleją. Pewnie mogliście zauważyć na wcześniejszych fotografiach, że w Stanach kontenery przewożone są po dwa na sobie, na jednym wagonie. Jest to doskonała optymalizacja przewozów kontenerów, z tym jednak, że w przypadku Polski, taka optymalizacja nie byłaby możliwa z uwagi na ograniczenia skrajni związanej z zawieszoną nad torami trakcją elektryczną. Taki pociąg po prostu nie zmieściłby się pod linią zasilającą lokomotywy elektryczne. Jeszcze przed zjazdem w kierunku Grand Canion odbyliśmy spacer uroczymi uliczkami Williams napawając się pięknem tego miejsca. Jadąc drogą 64 do Parku Narodowego Grand Canion, zegar samochodowy wielokrotnie robił nam psikusa zmieniając czas o godzinę, to w jedną stronę, a to w drugą. Pomyśleliśmy, że coś szwankuje i stąd dziwne wskazania. Jak się okazało w hotelu, z zegarem wszystko w porządku. Przyczyną był wjazd w strefę zmiany czasu. W przypadku Arizony sytuacja jest dosyć zagmatwana. Mianowicie Stan Arizona, a bardziej jego władze zadecydowały o niedokonywaniu zmiany czasu na letni i w ten sposób Arizona ma czas taki jak w sąsiadującej Kalifornii. Jednak są pewne wyjątki. Jedno z plemion żyjących na tych terenach oraz na terenach Arizony przyległych do wschodnich stanów, chcąc utrzymać jednolity czas dla całego obszaru będącego pod ich władzą, utrzymali zmianę czasu na letni, a że granice ich terenów nie są równe, to co jakiś czas wjeżdżaliśmy w strefę zmiany czasu, aby za jakiś moment z niej wyjechać. Do Wielkiego Kanionu dojechaliśmy ostatecznie na zachód słońca. Mogliśmy wreszcie przystanąć i oglądać ostatni spektakl słońca tego dnia. Nie był to jednak ostatni prezent od natury. Z hotelowego tarasu mogliśmy jeszcze podziwiać wspaniałą super pełnię, którą zawdzięczamy najmniejszej odległości księżyca od Ziemi w tym dniu.

Zegarki poza sesją z lokomotywą oraz wylegiwania się na skałach w blasku zachodzącego Słońca, nie były dzisiaj zbytnio eksploatowane. Odnotowały jednak kolejne odchylenia. Różnica między nimi wyniosła 218 sekund dając dobową zmianę -12 sekund. Naręczny w swoim pośpiechu dodał 4 sekundy i obecnie spieszy się o 24 sekundy. 

Budynki przy Route 66.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pociąg do Grand Canion.

 

 

 

 

 

 

 

 

Stacja w Grand Kanion i ekspres jeżdżący w relacji Williams - Grand Canion.

 

 

 

 

 

 

 

W oczekiwaniu na zachód Słońca.

 

 

 

 

 

 

O zachodzie.

 

 

[pk_kamil 7211]

Nad wyraz piękne, przepiękne zdjęcia. Masz oko;):)

Już standardowo świetna relacja, jak bym tam był:)

Dalszego powodzenia życzę!:)

[Piotr Orzechowski 3554]

Przez Krainę Nawajo Nation.

Wielki Kanion przywitał nas deszczem, dając nam kilkanaście godzin na zachwycanie się urokami wyżłobionej wodami rzeki Kolorado doliny i tak samo nas pożegnał, co jakiś czas doświetlając swoje poprzecinane bliznami ciało, światłem wielkiej lampy błyskowej w postaci przeszywających niebo błyskawic. Nie mogliśmy długo rozstać się z urokami tego miejsca, przedłużając chwilę pożegnania postojami w każdym punkcie widokowym. Jednak wszystko, nawet najbardziej zachwycająca chwila ma swój koniec. Wielki Kanion pożegnaliśmy w Desert View Point, gdzie trzy lata temu z równym żalem opuszczaliśmy go, marząc o kolejnym spotkaniu, jak młodzieniec po pierwszej randce ze swoją wybranką. Nasze marzenie się spełniło i choć przelotna znajomość ponownie została przerwana, mamy nadzieję spotkać się jeszcze raz. Kiedy? Czas pokaże. 

Kolejnym punktem postoju na naszej mapie podróży jest Page, do którego wiedzie kręta droga przez pustynię w Krainie Nawajo Nation. Na ziemiach jednego z największych plemion indiańskich w Ameryce Północnej zagościmy na dłużej, podziwiając uroki ziemi należącej do nich od wielu pokoleń. I choć doświadczeni kolonizacją i ciągłym ograniczaniem ich życiowych terenów, Nawahowie zmuszeni byli do długiej tułaczki, udało im się zachować dla siebie jedne z piękniejszych ziem tego regionu, które dzisiaj z dumą pokazują spragnionym magii turystom, oczekując jednak traktowania ich z szacunkiem, jakim obdarza się najlepszego przyjaciela. Po pierwszych kilometrach drogi byliśmy zasmuceni widokiem wielu wiosek, a właściwie miejsc z porozrzucanymi w nieładzie przyczepami, z których część jak widać dawno już nie miało swoich właścicieli, a ci co jeszcze tu pozostali, starając się zarobić kilka dolarów, w przydrożnych budach sprzedają dzieła pracy własnych rąk. Ten smutny obraz, nie zatarty jednak w naszej pamięci, odszedł na chwilę w zapomnienie dzięki wspaniałej panoramie Horseshoe Bend. Wyrzeźbione przez rzekę Kolorado meandry, w tym miejscu w istocie przypominają, jakby jeden z myśliwych plemienia Nawaho jadąc galopem na swoim tarantowym rumaku, zostawił ślad podkowy w mokrym od deszczu czerwonym piasku pustyni. Przystając na chwilę wpatrzeni w hipnotyzujące wody rzeki Kolorado, usłyszeliśmy znane nam dobrze powitanie: „Dzień dobry”. Nie, nie znam tak dobrze angielskiego, aby słowa nabierały takiego samego zrozumiałego brzmienia jak w języku ojczystym.  Faktycznie, to nie był mój angielski, lecz po raz pierwszy od czasu wyjazdu z Chicago, z uśmiechem przywitała nas nasza rodaczka, w dodatku jak się okazało mieszkanka Dolnego Śląska. Podzieliliśmy się spostrzeżeniami z naszych podróży i każdy ruszył w dalszą drogę. 

Tego dnia przed nami został jeszcze zachód słońca nad jeziorem Powell. Niestety, tak wspaniale dające nam wreszcie chwilę wytchnienia w upałach, chmury przysłaniając całe niebo, nie dały nam dostępu do zachodzącego słońca. Trudno, jeszcze będzie okazja oglądania naszej gwiazdy idącej spać, a jeśli uda nam się wstać wcześniej, to i jej przebudzenia. 

Zegarki dalej dzielnie towarzyszą nam w podróży, ciesząc mnie swoim zegarkowym językiem. Rytmiczne tykanie, nie wiem czy na skutek szamańskich pieśni w krainie Nawajo, czy też na skutek pionowej pozycji staruszka przez dłuższy czas podróży, doprowadziło do tego, że dziadek nieco przyspieszył i zmniejszył dystans do młodego o 35 sekund, notując teraz odchylenie -183 sekundy. Ohio natomiast utrzymuje swój rytm robiąc dodatkowe +3 sekundy, powiększając dystans do zegara wzorcowego do +27 sekund. Mam nadzieję, że to przyspieszenie naszego emeryta nie doprowadzi do arytmii. 

Widoki Wielkiego Kanionu w długim pożegnaniu.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Horseshoe Bend.

 

 

 

 

[Piotr Orzechowski 3554]

23 godziny temu, pk_kamil napisał(-a):

Nad wyraz piękne, przepiękne zdjęcia. Masz oko;):)

Już standardowo świetna relacja, jak bym tam był:)

Dalszego powodzenia życzę!:)

Dziękuję za kolejne miłe słowa. To droga dostarcza mi tematów do pisania relacji, a pogoda czasami pomaga w dobrych zdjęciach. 

[Eugeniusz Szwed 1448]

Fantastyczne widoki ! Skąd Ty Piotr czerpiesz energię na tak aktywną turystykę ? 😜

 

Przez ten serial pisany przez Ciebie postanowiłem wczoraj odwiedzić Muzeum Kolejnictwa w Warszawie. To tak żeby być bardziej obeznanym w obszarze zegarki - koleje. Po wyjściu mam mieszane uczucia. Zegary w muzeum są, zegarków nie ma. Jest jedna ciekawostka o której nie miałem pojęcia tzn. nigdy nie sądziłem że taki napęd komuś mógł wpaść do głowy. Lokomotywa Bruntona  z 1808 roku która miała się poruszać po torach odpychając się wielkimi metalowymi łapami 😱

 

Po tym muzealnym doświadczeniu z ulgą i jeszcze większą ciekawością wracam do serialu pt. "  Ball Watches Adventure ... "

 

 

            

 

 

 

 

            

 

 

 

 

 

[pk_kamil 7211]

hehehe @Eugeniusz Szwed podobnie i ja:)

Wczoraj sobie zafundowałem przejażdżkę warszawskimi tramwajami, by choć trochę poczuć klimat kolejowy z jakim @Hecke nas codziennie zaznajamia:) Trasa Służewiec-Żerań Wschodni, linia 41;):)

 

Na ręku co prawda nie zegarek marki Ball, ale... wachom się czy nie dokonać wymiany;):)

 

 

Edytowane 15 Lipca 2022 przez pk_kamil

[Piotr Orzechowski 3554]

Siedzenie przy biurku powoduje kumulację dużej ilości energii do wysiłku fizycznego, a z każdym dniem zmniejsza się sprawność umysłowa. Takie spędzanie urlopu to dążenie do wyrównania potencjałów aby przez przypadek nie doszło do niekontrolowanego przepięcia.. Fizycznie faktycznie dajemy sobie w kość ale psychicznie ładujemy baterie na długi czas.

Fajnie, że moja podróż zainspirowała Was do podjęcia własnych aktywności w obszarze kolei i nie tylko. 

Faktycznie Muzeum Stacja w Warszawie, to ciekawe miejsce, warte odwiedzenia. Nie znajdzie się tam jednak zbyt wiele informacji o pomiarze czasu na kolei, zwłaszcza dotyczących zegarków, a szkoda. Mają sporą kolekcję zegarów dworcowych, jednak w ich zbiorach nie znajdzie się niczego ciekawego jeśli chodzi o zegarki. Kilka sztuk jest w małej gablocie ale w mojej ocenie ich stan i historia są bardzo słabe. Wygląda to tak, jakby ktoś stary zepsuty zegarek z symbolem lokomotywy oddał do muzeum i muzeum nie potrafiło odmówić to przyjęło na stan. Zdjęcia tych zegarków w wersji 360* można oberżeć na stronie muzeum. Swoją drogą, to ciekawa forma prezentacji zbiorów w sieci. Jakiś  czas temu, korespondowałem z działem archiwów tego muzeum w celu ustalenia okoliczności zamówienia przez PKP zegarków kieszonkowych z logotypem PKP na tarczy i kopercie takich firm jak: Lanco, Cortebert, Doxa i Omega oraz zasad na jakich były one przekazywane pracownikom PKP, ale niestety niczego ciekawego się nie dowiedziałem aby nie powiedzieć, że niczego się nie dowiedziałem. Nie znali nawet historii standaryzacji czasu w USA po katastrofie kolejowej w Cleveland. Trochę rozczarowujące jednak  usprawiedliwiając ich, to miłośnicy kolei nie koniecznie pomiar czasu uznają za najciekawszy temat związany z koleją. 

Co do podróży tramwajami, to taka ciekawostka. We Wrocławiu rozstaw torów tramwajowych i kolejowych jest taki sam (1435 mm). Podobnie jest w kilku innych miastach Polski, w tym. w Warszawie. Na kolei ten rozstaw nazywa się koleją normalnotorową. Przed II Wojną Światową infrastruktura tramwajowa była wykorzystywana we Wrocławiu do dostarczania towarów odbiorcom bezpośrednio z bocznic kolejowych. Trafiłem na kilka zdjęć, prawdopodobnie połączenia ulicy. Tęczowej z Dworcem Świebodzkim. Dzisiaj zostały już tylko resztki torów widocznych w kostce brukowej na ulicy, które wiodły do stacji. Pomysł na wykorzystanie linii tramwajowych do transportu towarów nie dotyczył tylko Wrocławia ale jeszcze kilku innych miast Polski, w tym:Warszawy, Szczecina, Koszalina. Także zachęcam kolegę pk_kamil do eksplorowania tematu warszawskich tramwajów. 

[pk_kamil 7211]

2 godziny temu, Hecke napisał(-a):

Także zachęcam kolegę pk_kamil do eksplorowania tematu warszawskich tramwajów. 

Z pewnością;):) Widzę, że temat ogólnie mówiąc kolejowy jest tematem rzeka:)

Jest przez to bardzo ciekawy:)

Dzięki za inspiracje i... czekam dalszych newsów z trasy po USA:)

[Piotr Orzechowski 3554]

„Pewnego razu na dzikim zachodzie”

Droga do Monument Valley nie zachwycała. Już zdążyliśmy przyzwyczaić się do bezkresnych widoków i dróg wiodących prosto, aż po horyzont. Monotonii dodawało jeszcze stałe tempo podróży, gdzie jej rytm wyznaczany był ustawieniami tempomatu. Pierwsze poruszenie nastąpiło tuż po skręcie w drogę 163, gdy z za horyzontu pokazały się pierwsze czerwone góry i gorączkowo zaczęliśmy poszukiwać miejsca, w którym Forest Gump postanowił zakończyć swój maraton, ku zdziwieniu grupki zahipnotyzowanych jego fanów, tracąc ponownie sens życia wraz z nagłą decyzją ich bohatera. Jak zauważyliśmy, nie byliśmy odosobnionym przypadkiem, mijając zakopane w czerwonym piasku samochody entuzjastów filmu Roberta Zemeckisa próbujących zrobić dokładnie to samo ujęcie. W tej gorączce poszukiwań dojechaliśmy do naszego kolejnego miejsca postoju, nie znajdując jednak ważnego dla wielu fanów amerykańskiego kina odcinka drogi nr 163. Może jutro nam się uda.  

Zbliżając się do Monument Valley zrozumieliśmy powody z jakich John Ford wybrał ten urokliwy zakątek na tło swoich dzieł. Była to kwintesencja dzikiego zachodu: czerwony pył wzbijany przez podmuchy wiatru, przetaczające się biegacze, zachodzące słonce zachwycające grą kolorów w pełnej palecie odcieni czerwieni ukazywanych na ścianach monumentalnych ostańców niczym na ekranie sławnej Sali w Dolby Theatre. Przed nami 17 mil podróży przez świat z westernu, szutrowymi drogami, pewnie celowo tak pozostawionymi, żeby jeszcze bardziej czuć atmosferę tego miejsca. Nasz stalowy rumak dzielnie radził sobie na nierównościach dróg, mogąc wreszcie pokazać, że zjazd z asfaltu, nie jest mu straszny. Tak podróżując żałowaliśmy tylko, że nie możemy dosiąść prawdziwych koni i przebyć tej drogi, jak bohaterowie westernów, podziwianych przez nas jeszcze na ekranach sowieckich telewizorów. Każde miejsce zachwycało bardziej od poprzedniego doprowadzając do fotografowania każdego z nich, jakbyśmy byli pod wpływem czarów indiańskiego szamana wykonującego swój taniec wokół ogniska i śpiewającego zaklęte pieśni. Nie wiedząc, kiedy, minęły dwie godziny podróży przez ten tajemniczy świat plemienia Nawaho i nadszedł czas, aby pożegnać Monument Valley. Jakby na pożegnanie, chcąc jeszcze bardziej rozkochać nas w sobie, przyroda nad najsłynniejszym miejscem doliny namalowała tęczę. Tak zakończyliśmy podróż przez miejsca podziwiane przez Johna Wayne, Clinta Eastwooda czy wspomnianego już wcześniej Johna Forda. Rozkochało nas w sobie, jak Wielki Kanion i długo będzie wzbudzało w nas tęsknotę za jego czerwonym obliczem i szumem wiatru przeciskającym się przez szczeliny samotnych monumentów. Na koniec dnia to miejsce przygotowało nam jeszcze jedną atrakcję. Gdy pisałem relację z dzisiejszego dnia, nad doliną rozszalała się burza powodując przerwy w zasilaniu. Przygasające światło i odgłosy burzy za oknem stworzyły scenerię jak z najlepszego thrillera odsłaniając kolejne oblicze doliny. 

A jak ten filmowy świat wpłynął na odmierzanie czasu przez naszych towarzyszy podróży?

Magia Krainy Indian Nawajo chyba trwa nadal, ponieważ staruszek zmniejszył dystans do młodego o 8 sekund i teraz różnica między nimi wynosi -175 sekund. Młody najwyraźniej złapał jeden rytm i ponownie zrobił +3 sekundy. Teraz jego odchylenie to +30 sekund. 

Jeszcze przed wyjazdem z Page odwiedziliśmy Glen Canyon Dam. 

 

 

 

Edytowane 16 Lipca 2022 przez Hecke

[Piotr Orzechowski 3554]

Monument Valley I jej zachwycające krajobrazy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nie moglo obyć się bez sesji.

 

 

 

 

 

 

 

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Tęcza i widok z naszego tarasu.

 

 

[Eugeniusz Szwed 1448]

Tam nie ma "ludziów" 😱 

I chyba, mimo marsjańskiej kolorystyki "alienów" też nie ma ...

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Brakowało mi cały czas czegoś o mikromechanicznych bohaterach przemierzajacych z Piotrm i jego rodziną  te bezkresne pustkowia  (materiały prasowe):

 

Zegarek męski Ball Engineer III Ohio Automatic NM9126C-S14J-BE ( to ten młodzieniaszek)  wyróżnia się precyzją chodu i starannym wykończeniem. W produkcji koperty i bransolety wykorzystano wytrzymałą stal szlachetną  - materiał ten jest odporny na negatywne działanie czynników zewnętrznych, skutecznie chroniąc  schowany wewnątrz mechanizm automatyczny Ball RR1102. Na precyzję chodu wpływa także zabezpieczenie zegarka przed wstrząsami i działaniem pól magnetycznych. Ball Engineer III Ohio Automatic wyposażono w szereg praktycznych funkcji i rozwiązań, m.in. podświetlenie trytem, datownik dni miesiąca i tygodnia oraz antyrefleks na szkle szafirowym. 

 

Historia

Historia amerykańskiej marki BALL Watch Company SA jest nierozerwalnie związana z początkami amerykańskiej kolei. Zdarzeniem, które zainpirowało jej powstanie, był wypadek kolejowy mający miejsce 19 kwietnia 1891 r. w Kipton w stanie Ohio. Tego dnia jednego z konduktorów zatrzymał się na cztery minuty, co doprowadziło do przykrego w skutkach, czołowego zderzenia dwóch pociągów (które w tamtych używały tych samych linii w przeciwnych kierunkach i musiały się krzyżować w wyznaczonych przejściach). W celu podwyższenia poziomu bezpieczeństwa podróżnych i pracowników kolei, Webb C. Ball został wyznaczony jako inspektor odpowiedzialny za dokładny, jednakowy chód wszystkich zegarków używanych przez konduktorów.  Wynikiem tych zdarzeń są niezwykle precyzyjne, niezawodne zegarki Ball. Współcześnie siedziba firmy mieści się w La Chaux-de-Fonds w Szwajcarii.

Funkcje i specyfikacja zegarka:

- mechanizm automatyczny Ball RR1102, z rezerwą chodu wynoszącą 38 godzin, osadzony na 25 kamieniach,

- bransoleta z wygodnym zapięciem motylkowym - wykonane ze  stali szlachetnej,

- zabezpieczające tarczę przed naruszeniem szkiełko szafirowe z powłoką antyrefleksyjną - niezwykle odporne na codzienne zarysowania i pęknięcia, o twardości ocenionej na dziewięć punktów w 10-stopniowej skali Mohsa,

- wskazówki i indeksy podświetlane za pomocą pałeczek trytowych- tryt zapewnia podświetlenie 100 razy mocniejsze niż powszechnie stosowane powłoki luminescencyjne,

- datownik dni miesiąca i tygodnia znajdujący się na wysokości godziny trzeciej,

- zabezpieczenie przed wstrząsami i działaniem pól magnetycznych,

- zakręcana koronka i dekiel.

 

Wodoszczelność

Wodoszczelność tego modelu została ustalona w klasie 100 metrów - oznacza to standardową ochronę przed korozją mechanizmu podczas wykonywania z zegarkiem na ręku podstawowych codziennych czynności. Nie jest wskazane natomiast noszenie zegarka podczas  takich czynności jak m.in. pływanie i nurkowanie.

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

O tym starszym nic nie wiem ...

[Piotr Orzechowski 3554]

Dzień dobry,

Nawahowie pilnie strzegą swoich sekretów i po dolinie można poruszać się tylko wyznaczonymi drogami bez możliwości odbywania pieszych wycieczek. 

Co do danych technicznych naszego stulatka, to poniżej kilka informacji. 

Kieszonkowy zegarek z certyfikatem Ball Official Railroad Standard.  Rozmiar 16 (43,17 mm) bez koronki. Koperta zakręcana z obu stron, pozłacana z dwudziestoletnią gwarancją trwałości złocenia. Sygnowana znakiem marki Ball. Zegarek zasilany mechanizmem Waltham produkowanym dla Ball Watch Co., model 1899 na 19 rubinach osadzonych w szatonach, z niklowanymi płytami. Testowany w pięciu zakresach, w tym: na ciepło, na zimno, izochronizm. Szlif spiralny na mechanizmie. Ustawienia balansu z mikroregulacją, kotwica wyposażona w szafirowe palety. Ustawienia czasu przy pomocy dodatkowej dźwigni pod deklem. Tarcza porcelanowa sygnowana logiem Ball Watch Co. Cleveland Official Railroad Standard. Rok produkcji jak podawał sprzedający – 1920, nie weryfikowałem.  

A tak na dzień dobry, wschód słońca nad doliną widziany z naszych okien.

 

[Piotr Orzechowski 3554]

 

Window Rock – centrum świata Nawajo.

Nie można powiedzieć, że noc w Monument Valley była przeciwieństwem spędzonego dnia: ciacha, kojąca i dająca oddech po pełnym emocji zwiedzaniu doliny. Chyba nawet można zaryzykować stwierdzenie, że wręcz była częścią dnia. Wezbrane w nas emocje, długo nie dawały nam zasnąć, co częściowo pomagało na problemy z internetem wywołane przechodzącą nad Monument Valley burzą, powodującą znaczne ograniczenie prędkości przepływu informacji. To oczekiwanie, jak wczytają się wszystkie zdjęcia i teksty, przypomniało mi moje młodzieńcze lata, kiedy pierwszy raz zobaczyłem komputer wyposażony w ogromną moc przeliczeniową, posiadający całe 16 kilobajtów pamięci, na którym przy użyciu taśmy magnetofonowej i specjalnego magnetofonu próbowaliśmy z kolegami wgrać grę. Oczekiwania na wgranie gry do komputera, nie liczyło się w minutach, ale obrotach taśmy na liczniku magnetofonu. Nasza miała 220 obrotów i zajmowało to wieki, często kończąc wgrywanie smutnym komunikatem: boot error. 

Ostatecznie udało nam się zasnąć około 2 w nocy. Jednak ilość nagromadzonej energii i chęć zobaczenia wschodu słońca, spowodowały, że o 6 rano już byłem na nogach wpatrzony w horyzont. Spektakl zaczął się chwilę po 6 nad ranem. Słońce powoli zaczęło wynurzać się zza czerwonych monumentów budząc mieszkańców doliny, którzy rozczarowani jego zachodem, a właściwie jego brakiem, nie zamierzali już pokusić się o oglądanie jego wschodu. Tym razem jednak pogoda nie zawiodła i wytrwali mogli cieszyć się pięknym wschodem słońca w Monument Valley. Dla nas oznaczało to, że za moment ruszymy w dalszą podróż. 

Niedługo opuścimy Krainę Nawaho. Teraz jednak jadąc do Gallup mieliśmy zobaczyć jej bijące serce – Window Rock, czyli stolicę Nawaho, gdzie mieszczą się główne urzędy plemienia, w tym wszystkie związane z funkcjonującym trójpodziałem władzy. Nasze wyobrażenie o tym miejscu było raczej zbudowane na wyglądzie stolic państw, które wcześniej mieliśmy okazję zwiedzać, czyli miejsc, które, poza tym, iż mają być wizytówką danego narodu, to dodatkowo mają zachwycać swoim bogactwem. W przypadku stolicy Nawaho, tak nie było. Była to chyba najskromniejsza stolica, jaką do tej pory widzieliśmy. Przypominająca małe senne miasteczko, które nie różni się od innych miasteczek w rezerwacie. Jedynym miejscem, które wskazywało na jego wyjątkowość był park pamięci i budynki władz plemiennych. Nadal skromne, ale zachwycające swoją formą, doskonale wpisywały się w klimat miejsca, czyli skał i otaczających gór, od których całe miasteczko wzięło swoją nazwę: Window Rock. W jednej z części parku stał pomnik kucającego żołnierza trzymającego w ręku radiostację. Ten na pozór dziwny monument, jest istotnym świadectwem tego, jak niewielka grupa ludzi może odmienić życie setek tysięcy innych. Pomnik, o którym piszę, to postać szyfranta z plemienia Nawaho, który przekazuje komunikaty z frontu podczas II Wojny Światowej. Zaledwie 400 szyfrantów pochodzących z plemienia Nawaho, posługujących się wyjątkowym językiem swoich przodków, dzięki jego wyjątkowości, pozwoliło ocalić wiele istnień ludzkich podczas inwazji Aliantów na Iwo Jimę, czy inne wyspy Pacyfiku zajmowane przez Japończyków. Ten niezłamany szyfr będący w istocie językiem plemienia Nawaho, nigdy nie został złamany przez wroga, pomimo tego, że Japończycy mieli doskonałych kryptologów. Jeszcze długo po II Wojnie Światowej algorytm języka Nawaho był utrzymywany w tajemnicy i dopiero w latach sześćdziesiątych zrezygnowano z niego z uwagi na rozwój informatyki. Historię o szyfrantach z plemienia Nawaho możecie również pamiętać z filmu „Szyfry Wojny” w reżyserii Johna Woo, w którym grający główną rolę Nicolas Cage otrzymał trudne zadanie chronienia szyfru, a nie człowieka, który się nim posługiwał. 

Nasze miejsce postoju leży od Window Rock zaledwie dwadzieścia kilka mil, jednak panuje w nim już zupełnie inna atmosfera niż w typowych indiańskich miasteczkach. Gallup, to amerykańskie miasteczko o kolejowym charakterze powiązanym z drogą 66. Myślę, że nie jeden księgowy lub dyrektor finansowy zachwyci się nad historią tego miejsca, znajdując w niej informację, że jego nazwa pochodzi od nazwiska pracownika firmy Atlantic and Pacific Railroad, który był odpowiedzialny za wypłatę wynagrodzeń pracownikom budującym tą istotną dla USA linię kolejową. Nie wiem, czy miejscowość nazwano dla upamiętnienia tego człowieka, czy też jak twierdzą miejscowi dlatego, że tak często padało pytanie: „Gdzie odbiorę tygodniówkę”? A w odpowiedzi nie rzadziej padało: „Idź do Gallupa”. Dla mnie to miejsce będzie się kojarzyło niewątpliwie z koleją, a to dzięki kilkunastu pociągom, które przejechały za oknami hotelu, w czasie, kiedy pisałem tą relację, jak i z drogą 66, którą ponownie przez jakiś czas będziemy mogli podróżować, aby ostatecznie pożegnać ją w Albuquerque.

Jeszcze jedna kwestia – znaleźliśmy odcinek drogi 163 znany z filmu Forest Gump. Dla porównania z moimi zdjęciami przesyłam link do kadru z filmu.

https://www.youtube.com/watch?v=GGyiZ7SE3V4

Dla zegarków nie była to wymagająca podróż, podczas której stulatek nadrobił 14 sekund, skracając dystans do Ohio, do - 161 sekund, tak jakby czuł, że to półmetek naszej podróży i trzeba nadrabiać opóźnienie. Młody do czasu wzorcowego zrobił ponownie +3 sekundy jakby wyregulował się na takie odchylenie. Notuje teraz +33 sekundy do zegara w telefonie. 

 

 

Forest Gump Point

 

 

 

 

 

Pomnik szyfranta z plemienia Nawaho.

 

 

 

 

Window Rock.

 

 

 

 

 

 

 

Budynki władz plemiennych.

 

 

 

 

 

 

Widok na drogę 66 i pociągi przejeżdzające pod oknami naszego pokoju.

 

[Piotr Orzechowski 3554]

Drogą 66 i wzdłuż Rio Grande do Santa Fe.

Santa Fe łączy ponownie naszą podróż z Chicago, od którego zaczynaliśmy wyprawę. To miasto nierozłącznie związane z koleją. Tu swoją siedzibę miała jedna z największych spółek kolejowych – Topeka and Santa Fe Railway, która oznaczała się na lokomotywach po prostu Santa Fe. Przez Santa Fe przed rokiem 1937 biegła Route 66 aby po tej dacie zmienić swój przebieg omijając to miasto. I wreszcie Nowy Meksyk i samo Santa Fe stało się ukochanym miejscem, w którym wiele lat spędziła dożywając swojej starości Georgia O’Keeffe, malarka, której dzieła podziwialiśmy w Art Institute of Chicago. 

Niezależnie od tego, to miasto urzekające swoją architekturą, związkami ze sztuką i historią sięgającą XVII wieku. Idąc ulicami miasta można poczuć klimat meksykańskiego miasteczka, w którym na każdym kroku towarzyszyła nam sztuka we wszystkich jej odmianach. Wąskie uliczki pełne galerii, drobni rzemieślnicy ze swoimi kramami lub też zwyczajnie rozłożonymi na ziemi tradycyjnymi pledami, na których poukładali swoje dzieła misternie stworzone w przydomowych warsztatach. W powietrzu natomiast czuć było zapach tradycyjnych potraw serwowanych w okolicznych restauracjach i barach. Całości dopełniała dobiegająca z kawiarni i skwerów meksykańska i indiańska muzyka, co jakiś czas zagłuszana rykiem wydobywającym się z silników motocykli Harley Davidson przejeżdżających uliczkami miasta. Ta mieszanka dźwięków, zapachów i obrazów, mogąca wydawać się nieco przytłaczająca, w tym miejscu tworzyła doskonałą harmonię, pozwalając zapomnieć nam o trudach podróży. Zostawiamy za sobą Matkę wszystkich dróg, aby już więcej w naszej podróży jej nie zobaczyć. Przez jakiś czas będziemy mogli podziwiać uroki rzeki Rio Grande, będącej ukochanym tematem niejednego westernu i tak znienawidzonej przez szukających szczęścia w kraju wielkich możliwości Meksykanów, którzy żyjący amerykańskim snem, niczym Cezary Baryka marzący o szklanych domach, próbują wpław pokonać jej nurt ryzykując życie swoje i najbliższych. Na zakończenie dnia w tym mieście kultury i religii, zajrzeliśmy jeszcze na stary dworzec kolejowy, na którym stał, czekając na swój ostatni tego dnia kurs Rail Runner. Pociąg, który swoje lata świetności ma już dawno za sobą, ale wciąż przypomina wspaniały klimat ekspresów: The Chief, El Capitan czy Grand Canyon Limited, wożąc turystów do urokliwych zakątków okolic Santa Fe. Santa Fe to miasto, w którym czas nie jest najważniejszy, na co dobitnie wskazuje stary zegar na słupie, z którego przez zmatowiałe szkło trudno nawet odczytać godzinę, ale jest to miasto, w którym można na chwilę przystanąć i odpocząć zachwycając się jego klimatem. 

Nasi mali bohaterowie nadal odmierzają czas naszej podróży, nie bacząc na klimat miasta. Staruszek wyraźnie chce odrobić stracone sekundy i kolejny dzień zmniejsza dystans do młodego wskazując: - 140 sekund różnicy, czyli przyspieszając o +21 sekund. Naręczny utrzymuje jeden rytm dodając kolejne +3 sekund i w ten sposób odbiegając od początkowego ustawienia o +36 sekund. 

Kilka zdjęć z żegnanej Route 66.

 

 

 

 

 

 

 

Uliczkami Santa Fe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rail Runner.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Miasto zatrzymane w czasie.