Co nam w ....CD (i nie tylko) gra?

[kingcrimson 17855]

Blues najwyższej próby.

 

[GostRado 10774]

51 minut temu, kingcrimson napisał(-a):

Blues najwyższej próby.

 

 

Dla mnie nr 1 z tego albumu. Ale żeby oddać całą tygodniówkę kobiecie, to klasyka stara jak świat, gdy oczy zarosły ci ci*ką 😁

 

 

 

Edytowane Czwartek o 19:20 przez GostRado

[kingcrimson 17855]

41 minut temu, GostRado napisał(-a):

 

Dla mnie nr 1 z tego albumu. Ale żeby oddać całą tygodniówkę kobiecie, to klasyka stara jak świat, gdy oczy zarosły ci ci*ką 😁

 

 

 

 

Ja bym wskazał ten utwór.

 

 

[Sławol 37]

 

[McIntosh 583]

U mnie teraz tak...
 

 

Jak to dobrze, że mam słuchawki, bo ten odsłuch mógłby być ostatnim w moim życiu. 😉 BTW, wielu fanów metalu jako najlepsze wskazuje dwie pierwsze płyty Deicide, a moją ulubioną jest "The Stench of Redemption". Solóweczki Santolli to ekstraklasa światowa. Szkoda, że chłop tak szybko się zabrał z tego padołu. 51 lat to nie jest wiek na umieranie.

[satanic 16063]

No to masz inaczej niż inni, jego styl gry zabił ducha Deicide i Obituary.

[floyd 2424]

 

Nasz wspaniały polski geniusz muzyki Trance

 

 

[Sławol 37]

 

[Lincoln Six Echo 73031]

Yyy...   

 

 

 

[GostRado 10774]

Przepiękne 

 

 

 

[McIntosh 583]

11 godzin temu, satanic napisał(-a):

No to masz inaczej niż inni, jego styl gry zabił ducha Deicide i Obituary.

To samo mówi Kamil (Maria Konopnicka), ale ja się z tym nie zgadzam. Zawsze ceniłem wirtuozerię, a Ralph Santolla był doskonałym gitarzystą. Dużo lepszym od braci Hoffman, moim zdaniem. No i riffy Deicide w składzie z Santollą oraz ziomkiem z Cannibal Corpse nabrały więcej jakości, dojrzałości, melodyjności. Same zalety. Czy to zabiło ducha  Deicide? Zespół musi się rozwijać, poszukiwać. To trochę tak, jakby narzekać, że Metallica nie gra już jak na "Kill ’Em All".

[Lincoln Six Echo 73031]

To zależy od tego, czego ktoś oczekuje od Deicide.

Jeśli ktoś kocha stare Deicide, to dla takiego fana Santolla faktycznie „zj***ł” charakter zespołu. Jego wirtuozerskie zagrania kompletnie nie pasowały do tej brutalnej, prostej, bluźnierczej dzidy, którą zawsze były riffy Hoffmanów. Deicide miało być "chamskie", szybkie i bez ozdobników. A Santolla grał, jakby zszedł prosto z płyty Iced Earth czy Sebastiana Bacha – totalnie inna planeta.

Z drugiej strony: jeśli ktoś lubi bardziej techniczne, "melodyjne" podejście, to trzeba uczciwie powiedzieć, że Santolla podniósł poziom wykonawczy zespołu. Jego partie są pełne pomysłu, harmonicznie bogate. Obiektywnie: klasa światowa. Subiektywnie: dla wielu fanów Deicide – kompletnie nie o to chodziło.

Santolla nie zepsuł muzyki jako takiej – zepsuł „tożsamość” Deicide, jeśli definiować ją jako brutalną prostotę bez żadnego uśmiechu w stronę melodyjności. To był po prostu zły match stylistyczny. Świetny gitarzysta, tylko w złym zespole.

[satanic 16063]

Nic dodać, nic ująć. Są takie zespoły od których nie oczekuję się rozwoju w stronę wirtuozerii, ale że tak powiem drobnych korekt.

[adiblue2 9129]

 

[Sławol 37]

 

[Lincoln Six Echo 73031]

 

[adiblue2 9129]

[GostRado 10774]

 

 

[satanic 16063]

Ależ to było dobre.

 

 

[Sławol 37]

 

[Lincoln Six Echo 73031]

 

 

 

 

[Edmund Exley 6514]

W dniu 13.11.2025 o 19:25, kingcrimson napisał(-a):

Blues najwyższej próby.

 

Dzięki za wrzucenie, słucham teraz i bardzo mi się podoba. 

[floyd 2424]

U  mnie tradycyjnie imprezowo 🙂 

 

 

 

[McIntosh 583]

W dniu 14.11.2025 o 18:44, Lincoln Six Echo napisał(-a):

To zależy od tego, czego ktoś oczekuje od Deicide.

Jeśli ktoś kocha stare Deicide, to dla takiego fana Santolla faktycznie „zj***ł” charakter zespołu. Jego wirtuozerskie zagrania kompletnie nie pasowały do tej brutalnej, prostej, bluźnierczej dzidy, którą zawsze były riffy Hoffmanów. Deicide miało być "chamskie", szybkie i bez ozdobników. A Santolla grał, jakby zszedł prosto z płyty Iced Earth czy Sebastiana Bacha – totalnie inna planeta.

Z drugiej strony: jeśli ktoś lubi bardziej techniczne, "melodyjne" podejście, to trzeba uczciwie powiedzieć, że Santolla podniósł poziom wykonawczy zespołu. Jego partie są pełne pomysłu, harmonicznie bogate. Obiektywnie: klasa światowa. Subiektywnie: dla wielu fanów Deicide – kompletnie nie o to chodziło.

Santolla nie zepsuł muzyki jako takiej – zepsuł „tożsamość” Deicide, jeśli definiować ją jako brutalną prostotę bez żadnego uśmiechu w stronę melodyjności. To był po prostu zły match stylistyczny. Świetny gitarzysta, tylko w złym zespole.

Ludzie są przewrotni. Gdyby spełniło się to, co napisałeś, to w końcu pojawiłyby się głosy, że Deicide to zespół nudny oraz przewidywalny i że ciągle klepią to samo. Tak to działa. "Reign in Blood" to świetna płyta, ale gdzie byłby dziś Slayer, gdyby przez niespełna 40 lat tworzył kalkę tego albumu i cały czas grał to samo? 

[Lincoln Six Echo 73031]

10 godzin temu, McIntosh napisał(-a):

Ludzie są przewrotni. Gdyby spełniło się to, co napisałeś, to w końcu pojawiłyby się głosy, że Deicide to zespół nudny oraz przewidywalny i że ciągle klepią to samo. Tak to działa. "Reign in Blood" to świetna płyta, ale gdzie byłby dziś Slayer, gdyby przez niespełna 40 lat tworzył kalkę tego albumu i cały czas grał to samo? 

 

Masz rację, przewrotność fanów to temat-rzeka — ale dla mnie kluczowe jest to, kiedy i jak zmienia się styl zespołu.

Jasne, gdyby Deicide przez 30 lat grało wyłącznie wariacje "Blaspherereion", to dziś wiele osób krzyczałoby, że są nudni i odcinają kupony. Problem w tym, że ich ewolucja z Santollą nie była naturalnym rozwinięciem własnego języka, tylko gwałtownym skrętem w stronę stylistyki, która w ogóle nie wyrastała z fundamentów zespołu. Slayer nigdy nie przestał być Slayerem — niezależnie od tego, czy grali bardziej thrashująco, czy bardziej "groove’owo", "punkowo", czy jeszcze w nieco inną stronę. U Deicide z Santollą momentami brzmiało to tak, jakby ktoś włożył solówki z zupełnie innego albumu w środek ich utworów.

I tu tkwi sedno: problem nie w samej zmianie, tylko w zmianie, która nie wynika z tożsamości zespołu.

Deicide mogłoby ewoluować, być może nawet bardziej melodyjnie — ale gdyby to wynikało z ich własnego stylu, a nie z tego, że nagle trafia do nich gitarzysta z obcą estetyką. Santolla był genialny, tylko niekompatybilny. To jak - mówiąc żartem - Maybach w Le Mans — super, ale czy na pewno ok?  ;) 

Więc jasne, stagnacja jest zła. Tylko że utrata tożsamości — jeszcze gorsza. A w przypadku Deicide z Santollą wyczuwalny był, IMO, tzw. lekki dysonans. 

Chociaż, jak już pisałem, jest to bez wątpienia, fenomenalny gitarzysta.