Właśnie obejrzałem film...

[GostRado 3818]

"F1: film" => opis:

 

https://www.well.pl/art_culture/142/f1_film_czy_warto_isc_do_kina_to_wyscigowy_majstersztyk_ale_mamy_kilka_ale,19711.html

[loco50 19017]

F1. Warto!

Pitt rewelacja.

[Edmund Exley 5132]

"F1" może w weekend mi się uda obejrzeć.

 

Jeszcze przed premierą obejrzałem "Follemente" - zgrabne i zabawne. No i fajne włoskie kobietki, też zgrabne i zabawne 

 

Ale najfajniejszy film, jaki udało mi się teraz obejrzeć, to "Indeks" Janusza Kijowskiego. Bardzo lubię kino moralnego niepokoju, ale ten film w całości obejrzałem pierwszy raz. Super kino! Jak na reprezentatywny film nurtu przystało - rozpoczyna się nerwowym przemarszem bohatera przez korytarz budynku państwowej instytucji. Później wiele świetnych scen (np. w siedzibie SB), z dużą obecnością nowomowy lat 70., przenikającej do codziennego komunikowania się ludzi. Do tego bardzo dobra muzyka oryginalna, celne wykorzystanie poezji śpiewanej i niespodzianka - przez kilka minut gra też SBB!

[TomcioMiki 56408]

Julian McMahon w tym miesiącu zmarł, miał 57lat 

Edytowane 8 Lipca przez TomcioMiki

[beniowski 7910]

3 godziny temu, Edmund Exley napisał(-a):

"F1" może w weekend mi się uda obejrzeć.

 

Jeszcze przed premierą obejrzałem "Follemente" - zgrabne i zabawne. No i fajne włoskie kobietki, też zgrabne i zabawne 

 

Ale najfajniejszy film, jaki udało mi się teraz obejrzeć, to "Indeks" Janusza Kijowskiego. Bardzo lubię kino moralnego niepokoju, ale ten film w całości obejrzałem pierwszy raz. Super kino! Jak na reprezentatywny film nurtu przystało - rozpoczyna się nerwowym przemarszem bohatera przez korytarz budynku państwowej instytucji. Później wiele świetnych scen (np. w siedzibie SB), z dużą obecnością nowomowy lat 70., przenikającej do codziennego komunikowania się ludzi. Do tego bardzo dobra muzyka oryginalna, celne wykorzystanie poezji śpiewanej i niespodzianka - przez kilka minut gra też SBB!

Ja F1 widziałem dzisiaj. W sumie może być, ale skoro producentem jest Jerry Bruckheimer to wiedziałem że będzie dużo patosu. 
 

Follemente świetne, ja się bawiłem bardzo dobrze.

[Edmund Exley 5132]

 

"Pokój z widokiem na morze" - typowy dla kina moralnego niepokoju pojedynek postaw, tym razem mistrza i jego ucznia. Akcja rozgrywa się w ciągu kilku godzin, nie brak zwrotów i błysków ironicznego humoru, choć oczywiście jest też trochę typowych dla nurtu schematów. Oprócz duetu mistrzów na ekranie są także bardzo dobry Bargiełowski, Kotys, Troński, Kondrat i Zbyniu Buczkowski w idealnej dla siebie roli "błyskotliwego" milicjanta. Bardzo fajny i udany film.

[Lincoln Six Echo 65912]

13 minut temu, Edmund Exley napisał(-a):

"Pokój z widokiem na morze" - typowy dla kina moralnego niepokoju pojedynek postaw, tym razem mistrza i jego ucznia. Akcja rozgrywa się w ciągu kilku godzin, nie brak zwrotów i błysków ironicznego humoru, choć oczywiście jest też trochę typowych dla nurtu schematów. Oprócz duetu mistrzów na ekranie są także bardzo dobry Bargiełowski, Kotys, Troński, Kondrat i Zbyniu Buczkowski w idealnej dla siebie roli "błyskotliwego" milicjanta. Bardzo fajny i udany film.

 

Ciekawy film. Chociaż... ja wolę pokój z nieco innym widokiem.   

 

 

[Edmund Exley 5132]

13 minut temu, Lincoln Six Echo napisał(-a):

 

Ciekawy film. Chociaż... ja wolę pokój z nieco innym widokiem.   

 

 

Ten widok też lubię, choć obejrzałem tylko raz. Może warto kiedyś wrócić. "Okruchy dnia" za to ponad 10  

[Lincoln Six Echo 65912]

25 minut temu, Edmund Exley napisał(-a):

 

Ten widok też lubię, choć obejrzałem tylko raz. Może warto kiedyś wrócić. "Okruchy dnia" za to ponad 10  

 

"Okruchy dnia" to odrębna liga, ba!   Chociaż... książka, mimo, iż też ją uwielbiam, przez chwilę budziła we mnie... lekki lęk. A to po tym, kiedy oczekiwałem na korytarzu na swoją kolejkę na egzamin ustny z powieści angielskiej i kolega, który zdawał tuż przede mną wyszedł od Dr Grozy  z "pałą" właśnie z powodu MEGA detalicznego pytania związanego z tą powieścią. 

[Edmund Exley 5132]

3 minuty temu, Lincoln Six Echo napisał(-a):

 

"Okruchy dnia" to odrębna liga, ba!   Chociaż... książka, mimo, iż też ją uwielbiam, przez chwilę budziła we mnie... lekki lęk. A to po tym, kiedy oczekiwałem na korytarzu na swoją kolejkę na egzamin ustny z powieści angielskiej i kolega, który zdawał tuż przede mną wyszedł od Dr Grozy  z "pałą" właśnie z powodu MEGA detalicznego pytania związanego z tą powieścią. 

 

Ciekawa anegdota  Nie wiem, czy to Cię zaskoczy, ale... jeszcze nigdy nie czytałem literackiego pierwowzoru Ishiguro. W czasach, gdy czytałem dużo powieści, zawsze była w czołówce rzeczy do przeczytania, ale nie miałem swojego egzemplarza, w bibliotekach zawsze była przez kogoś wypożyczona, a lata nieubłaganie mijały... Film pokochałem od pierwszego seansu, jeszcze jako dzieciak właściwie, w 2000 roku. Zdarzało mi się go obejrzeć dwukrotnie w ciągu trzech dni. Może teraz nadszedł już czas na lekturę powieści.

[TomcioMiki 56408]

Nadrabiamy zaległości 😁😁😁

 

 

Edytowane Niedziela o 15:48 przez TomcioMiki

[TomcioMiki 56408]

😁😁😁

[TomcioMiki 56408]

😁😁😁

[TomcioMiki 56408]

👍👍👍

[Lincoln Six Echo 65912]

Dziś odświeżyłem sobie "Singles" Camerona Crowe. I, jak to mawiał klasyk, nie wiem, czy się wzruszyłem, czy po prostu zjadłem za dużo hummusu. 

 

To był ten moment, kiedy człowiek siada z kawą (nie jakąś tam specjalnie dobrą – po prostu kawa, która miała być tania i gorąca, a wyszła letnia i rozczarowująca – czyli w sumie idealna do wspomnień), włącza film z lat 90. i... wraca do siebie. Tego siebie sprzed trzydziestu kilo, kilku zawodów miłosnych i w sumie niespełnionego snu o karierze w branży muzycznej (która okazała się trudniejsza niż granie na flecie z jednym palcem).

 

Ten film to taka jakby kapsuła czasu: flanelowe koszule, niepokój egzystencjalny prawie i całkiem trzydziestolatków - zanim to stało się modne - i muzyka, która towarzyszyła mi wtedy, kiedy wszystko wydawało się możliwe – nawet życie bez smartfona. Soundtrack z Pearl Jam, Alice in Chains i Smashing Pumpkins znów trafił mnie prosto w serducho. Choć teraz bardziej niż riffy, poruszył mnie fakt, że pamiętam, gdzie byłem, z kim byłem i kim myślałem, że się stanę. 

 

Cóż, nie zostałem kultowym wokalistą grunge. Zostałem gostkiem, który od czasu do czasu odkurza stare płyty i zastanawia się, dlaczego nikt już nie pisze takich filmów o ludziach, którzy się boją zadzwonić do siebie nawzajem, mimo że tak bardzo chcą...

 

No i jeszcze jedno: Matt Dillon w tej czuprynie – arcydzieło charakteryzacji czy sabotaż kariery?  Do dziś nie wiem. Ale za każdym razem śmieję się jak dzieciak.

 

Polecam. Przypomnieć sobie. Albo poznać.

Tylko ostrzegam – po seansie można złapać się na szukaniu flanelowej koszuli w szafie i odpalaniu Temple of the Dog na cały regulator. Sąsiedzi nie będą zachwyceni, ale dusza – owszem.