Wamo

W samoloty też dla eksperymentu "walisz"?

Przechodzę mocno negatywny czas, głównie emocjonalny tak więc uciekam coraz bardziej tam gdzie nie ma ludzi. Później na moment do nich wracam, żeby dowiedzieć się dlaczego uciekłem.

Jak wyglądało to miejsce 80 lat temu można sobie zobaczyć na zdjęciach dostępnych w internecie. Oto mój krótki opis który zamieściłem również na swoim fb: To tylko fragment tego co pozostało po "Solahütte". W tymże oto miejscu w czasie ogromnego cierpienia w pobliskim Auschwitz cała "śmietanka" czyli m.in., Karl Höcker, Otto Moll, Rudolf Heß, Richard Bear, Josef Kramer, Franz Hössler czy Josef Mengele przyjeżdżała na wypoczynek - potańczyć do rana, pośpiewać przy akordeonie czy po prostu pospacerować po okolicznych lasach, zbierać leśne owoce czy opalać się z dziećmi i kobietami. Ot, taki "życiowy paradoks".

To nie a conto poprzednich zdjęć, to tak po prostu.

Dziś tak:

Tak mnie cały album wciągnął że hej!

Początki były na najzwyklejszym pasku... po lewej mój pierwszy zegarek z prawdziwego zdarzenia, do tej pory ulubieniec. Po prawej zegarek dla taty który gdy zobaczył mój wybór stwierdził... "nie obraź się synu ale nie podoba mi się". Trzymałem go wtedy u rodziców, sam orałem w pracy Timex'a. Dostawałem tylko sms'y od mamy że tacie tak się nie podoba że ciągle ogląda ten mój egzemplarz. Cóż było robić, trzeba było zamówić ciut podobny. Dziwnie to zabrzmi na forum zegarkowym ale jeszcze do jakiegoś czasu byłem jakiś taki dziwny, że jak pomyślałem o zmianie choćby paska to mnie dreszcz przechodził. Najpierw pojawił się seledynowy niewypał, gdzieś tu do odnalezienia (choć niewarty szukania). Później to coś czarno czerwone. A dziś zostaję przy tym zielonym, pasuje mi do grafitowej tarczy. Poznaję wciąż ten zegarek na nowo, ma już swoje wgniotki ale jest tylko mój. Tak nawet przechodzi mi czasem myśl aby kupić jeszcze jeden ten sam egzemplarz. Nie miałem wielkiej kolekcji ale zostawiłem sobie całe 4 zegarki... część rozdałem, sprezentowałem. To mi już wystarcza.

Dawno tu nic nie wrzucałem, no to przy okazji zmiany paska na nowy i najbardziej mi pasujący kolorystycznie przypomnę mojego Citizena.

Wtorkowy reset głowy i ciała. Kiedyś tu wspominałem że jedną z moich pasji jest fotografia drzew, a że jeszcze lubię sobie spokojnie pojeździć na rowerze to łączę kilka aktywności. Zdjęcia tu przedstawione może nie do końca nastawione na same drzewa ale lubię od czasu do czasu wybyć "sam na sam" ze sobą i tak też sobie pobyć daleko od ludzi. Nieziemsko mnie to relaksuje, a i pokazuje mi drobny fakt że do szczęścia tak naprawdę nie potrzebuję zbyt wiele. Pozdrawiam Was serdecznie.

Wyszedł nowy album Henry No Hurry. Uwielbiam tego chłopa. Molestuję swoje uszy tym co w internecie, choć płyta zamówiona.

Nie dziękuję, przy dobrym planie okolice lipca. Trzymajcie kciuki bo już była jedna chemioterapia i dwie radioterapie. Teraz jest druga... ale nie poddajemy się 💜