Jaką książkę czytasz obecnie?

[loco50 19017]

[Cologero 31050]

J. D. Vance: Elegia dla bidoków

[Lincoln Six Echo 65911]

Dopiero się przymierzam. 

 

[beniowski 7910]

12 minut temu, Lincoln Six Echo napisał(-a):

Dopiero się przymierzam. 

 

Cóż za odpowiednie nazwisko dla autora takiej książki. 

[Lincoln Six Echo 65911]

4 minuty temu, beniowski napisał(-a):

Cóż za odpowiednie nazwisko dla autora takiej książki. 

 

Prawda?   

[Krathor 663]

W dniu 18.06.2025 o 14:53, Lincoln Six Echo napisał(-a):

Dopiero się przymierzam. 

 

 

Ale ten najsłynniejszy koń ma już imię... Pomijając że ma też wiele przezwisk...😁

[bromborek 90]

Odkryłem ostatnio tego autora i jestem pod wrażeniem!

Polecam

[paul221 34582]

Najnowszy tom cyklu inkwizytorskiego. Mam wszystkie, więc tego nie mogło zabraknąć🙂

 

[kingcrimson 14816]

Postać i jej losy są powszechnie znane, ale tutaj przedstawione zostały  w odmiennym świetle, poza tym czytanie Kazantzakisa to sama przyjemność.

 

[TomcioMiki 56406]

Wakacyjny zakup, myślę że będzie ciekawa.

[Lincoln Six Echo 65911]

Chyba warto przypomnieć (albo poznać).   

 

Parę cytatów. 

 

    „Religie nie umierają. Zostają zastąpione.”

    „Nie miałem opinii. Miałem tylko nawyki.”

    „Z przerażeniem uświadomiłem sobie, że nie potrafiłbym już rozpoznać dobra ani zła. Tylko to, co wygodne, i to, co uciążliwe.”

    „Najłatwiej zapanować nad społeczeństwem złożonym z samotnych ludzi.”

   „Nowa władza nie była brutalna. Po prostu proponowała lepsze umowy o pracę.”

    „To nie była rewolucja. To było powolne, rozumne cofanie się – bez huku, bez krwi, bez złudzeń.”

    „Francja stała się pierwszym krajem postchrześcijańskim. I to nie jest kraj ateistyczny — to kraj, który po prostu nie wierzy już w nic.”

    „Islam miał przynajmniej jedną przewagę: oferował coś. Zasady. Strukturę. Przyszłość.”

    „Wszyscy się dostosują. W gruncie rzeczy ludzie z Sorbony nie różnią się od ludzi z Auchan.”

    „Nie miałem żadnych przekonań. Więc dlaczego miałbym odmówić? Dlaczego miałbym nie skorzystać z okazji?”

 

[TomcioMiki 56406]

2 godziny temu, Lincoln Six Echo napisał(-a):

Chyba warto przypomnieć (albo poznać).   

 

Parę cytatów. 

 

    „Religie nie umierają. Zostają zastąpione.”

    „Nie miałem opinii. Miałem tylko nawyki.”

    „Z przerażeniem uświadomiłem sobie, że nie potrafiłbym już rozpoznać dobra ani zła. Tylko to, co wygodne, i to, co uciążliwe.”

    „Najłatwiej zapanować nad społeczeństwem złożonym z samotnych ludzi.”

   „Nowa władza nie była brutalna. Po prostu proponowała lepsze umowy o pracę.”

    „To nie była rewolucja. To było powolne, rozumne cofanie się – bez huku, bez krwi, bez złudzeń.”

    „Francja stała się pierwszym krajem postchrześcijańskim. I to nie jest kraj ateistyczny — to kraj, który po prostu nie wierzy już w nic.”

    „Islam miał przynajmniej jedną przewagę: oferował coś. Zasady. Strukturę. Przyszłość.”

    „Wszyscy się dostosują. W gruncie rzeczy ludzie z Sorbony nie różnią się od ludzi z Auchan.”

    „Nie miałem żadnych przekonań. Więc dlaczego miałbym odmówić? Dlaczego miałbym nie skorzystać z okazji?”

 

🤔🤔🤔

[GostRado 3809]

M.H. lubię go czytać.

[radek3545 932]

Świetna powieść Orbitowskiego. Akcja toczy się w starożytnym Rzymie i Krakowie lat 90.

Odnoszę wrażenie, że u Orbitowskiego: im mroczniej - tym lepiej

[Krathor 663]

Bardzo cenię Orbitowskiego za opowiadania i nowele.

A ja właśnie skończyłem zakupioną przez przypadek książkę w czasie krótkiej wizyty w Toruniu. Szczerze mówiąc to fabularnie wtórna, kreacyjnie - mało konsekwentna. Widać że autor piszę horror i opowieści niesamowite. Kilka ciekawych, atmosferycznych fragmentów związanych z podróżną przez pustynię, oddanie ulotności wrażeń i oniryczności doświadczeń. Poza tym niewiele. Nie jest to w zasadzie powieść fantastyczna, autor mało konsekwentnie podszedł do kreacji świata i wyraźnie odpuścił sobie wytłumaczenie pewnych zjawisk. Nie polecam, choć nie dałbym 1/10. Okładka dużo lepsza niż treść. 😁

[Edmund Exley 5132]

Od 25 lat „Okruchy dnia” Jamesa Ivory’ego należą do ścisłej czołówki moich ulubionych filmów. Przez niewiele mniej lat planowałem przeczytać literacki pierwowzór autorstwa Kazuo Ishiguro. W środę kupiłem wreszcie swój egzemplarz i w cztery dni przeczytałem. Oto kilka wrażeń, zaznaczam, że spisanych na gorąco.
Lektura potwierdziła moje przypuszczenia – mamy do czynienia ze znakomitą powieścią, a także jej idealną filmową adaptacją. Idealną, bo oddającą ducha pierwowzoru, a przy tym modyfikującą jego treść w taki sposób, by zoptymalizować filmowe opowiadanie i sensy zawarte w książce. Scenariusz filmowych „Okruchów” wprowadził zmiany, które niekiedy mogą wydawać się drobne, a w istocie pozwalają dopełnić kluczowe dla opowieści znaczenia:
- senator Lewis – w filmie pełnokrwisty nie tylko dzięki wybornej roli Christophera Reeve’a, ale też trochę innemu charakterowi jego słynnej bankietowej przemowy. Jest wówczas młodszy i całkowicie trzeźwy. Doskonałym posunięciem jest też uczynienie go powojennym właścicielem Darlington Hall, co dobitniej podkreśla związek z przeszłością, a zarazem jej odległość.
- Stevens i panna Kenton są bardziej widocznie zniuansowanymi postaciami w filmie. Dzieje się tak dzięki genialnym – zapewne najlepszym w karierach – rolom Hopkinsa i Thompson, ale też możliwościom, jakie daje odejście od pierwszoosobowej powieściowej narracji. Zresztą, we wnikliwym eseju Alicja Helman zwracała uwagę, że Stevens jako narrator jest – to świetny manewr Ishiguro – nie do końca wiarygodny, z uwagi na czas, jaki upłynął, ale też wpojoną zawodowo konieczność maskowania uczuć. Stąd np. trochę inaczej wypada scena lektury sentymentalnego romansu, jedna z najważniejszych w filmie. Jej rzeczywiste emocje są w powieści ukryte za konwencją wypowiadania się Stevensa-narratora, w filmie oddaje je zaś w pełni Hopkins-aktor. Podobnie jest, gdy subtelne niuanse w scenariuszu filmu pozwalają na większy ładunek emocjonalny w dwóch sekwencjach ukazujących zwrotne momenty w życiu Stevensa: śmierci ojca (nota bene Peter Vaughan, jak każdy w obsadzie, gra jak natchniony) i wieczoru, w którym spotkanie z hitlerowskimi oficjelami zbiega się z decyzją o małżeństwie panny Kenton.
- bardzo dobre jest wprowadzenie do filmu pana Benna, i to na obu głównych płaszczyznach czasowych. Dookreśla to przejmująco cichy dramat panny Kenton.
- film tria Merchant-Jhabvala-Ivory kondensuje czas opowieści, zdecydowanie osadzając najważniejszy jej nurt w latach 30., także w sekwencji wielkiej konferencji. Dobitniej ukazuje to cień hitleryzmu, „czarnych koszul” (co ciekawe jednak – Oswald Mosley w filmie nie pojawia się pod swoim nazwiskiem. Jego syn był wówczas już ważną postacią w biznesie sportu motorowego – być może miało to jakiś związek) i życiowy dramat samego lorda Darlingtona.
- oczywiście film ma wielką wartość dodaną dzięki inaczej rozegranej scenie na nabrzeżu. To już scenariuszowe arcymistrzowstwo, o reżyserii i aktorstwie nawet nie wspominając.
- dobre jest zastąpienie Forda Daimlerem. Jest dużo bardziej angielsko i arystokratycznie.
Reasumując – oba teksty to lektura obowiązkowa. Czy żałuję, że dopiero teraz sięgnąłem po powieść? Trochę tak, ale może taka była po prostu kolej losu

 

[Lincoln Six Echo 65911]

34 minuty temu, Edmund Exley napisał(-a):

Od 25 lat „Okruchy dnia” Jamesa Ivory’ego należą do ścisłej czołówki moich ulubionych filmów. Przez niewiele mniej lat planowałem przeczytać literacki pierwowzór autorstwa Kazuo Ishiguro. W środę kupiłem wreszcie swój egzemplarz i w cztery dni przeczytałem. Oto kilka wrażeń, zaznaczam, że spisanych na gorąco.
Lektura potwierdziła moje przypuszczenia – mamy do czynienia ze znakomitą powieścią, a także jej idealną filmową adaptacją. Idealną, bo oddającą ducha pierwowzoru, a przy tym modyfikującą jego treść w taki sposób, by zoptymalizować filmowe opowiadanie i sensy zawarte w książce. Scenariusz filmowych „Okruchów” wprowadził zmiany, które niekiedy mogą wydawać się drobne, a w istocie pozwalają dopełnić kluczowe dla opowieści znaczenia:
- senator Lewis – w filmie pełnokrwisty nie tylko dzięki wybornej roli Christophera Reeve’a, ale też trochę innemu charakterowi jego słynnej bankietowej przemowy. Jest wówczas młodszy i całkowicie trzeźwy. Doskonałym posunięciem jest też uczynienie go powojennym właścicielem Darlington Hall, co dobitniej podkreśla związek z przeszłością, a zarazem jej odległość.
- Stevens i panna Kenton są bardziej widocznie zniuansowanymi postaciami w filmie. Dzieje się tak dzięki genialnym – zapewne najlepszym w karierach – rolom Hopkinsa i Thompson, ale też możliwościom, jakie daje odejście od pierwszoosobowej powieściowej narracji. Zresztą, we wnikliwym eseju Alicja Helman zwracała uwagę, że Stevens jako narrator jest – to świetny manewr Ishiguro – nie do końca wiarygodny, z uwagi na czas, jaki upłynął, ale też wpojoną zawodowo konieczność maskowania uczuć. Stąd np. trochę inaczej wypada scena lektury sentymentalnego romansu, jedna z najważniejszych w filmie. Jej rzeczywiste emocje są w powieści ukryte za konwencją wypowiadania się Stevensa-narratora, w filmie oddaje je zaś w pełni Hopkins-aktor. Podobnie jest, gdy subtelne niuanse w scenariuszu filmu pozwalają na większy ładunek emocjonalny w dwóch sekwencjach ukazujących zwrotne momenty w życiu Stevensa: śmierci ojca (nota bene Peter Vaughan, jak każdy w obsadzie, gra jak natchniony) i wieczoru, w którym spotkanie z hitlerowskimi oficjelami zbiega się z decyzją o małżeństwie panny Kenton.
- bardzo dobre jest wprowadzenie do filmu pana Benna, i to na obu głównych płaszczyznach czasowych. Dookreśla to przejmująco cichy dramat panny Kenton.
- film tria Merchant-Jhabvala-Ivory kondensuje czas opowieści, zdecydowanie osadzając najważniejszy jej nurt w latach 30., także w sekwencji wielkiej konferencji. Dobitniej ukazuje to cień hitleryzmu, „czarnych koszul” (co ciekawe jednak – Oswald Mosley w filmie nie pojawia się pod swoim nazwiskiem. Jego syn był wówczas już ważną postacią w biznesie sportu motorowego – być może miało to jakiś związek) i życiowy dramat samego lorda Darlingtona.
- oczywiście film ma wielką wartość dodaną dzięki inaczej rozegranej scenie na nabrzeżu. To już scenariuszowe arcymistrzowstwo, o reżyserii i aktorstwie nawet nie wspominając.
- dobre jest zastąpienie Forda Daimlerem. Jest dużo bardziej angielsko i arystokratycznie.
Reasumując – oba teksty to lektura obowiązkowa. Czy żałuję, że dopiero teraz sięgnąłem po powieść? Trochę tak, ale może taka była po prostu kolej losu

 

 

Od zawsze właściwie uważam "Okruchy dnia" za jedną z najlepszych filmowych adaptacji literatury w historii kina. Film Ivory’ego ma w sobie coś, co rzadko udaje się uchwycić – melancholię bez sentymentalizmu, napięcie bez krzyku, uczucie ukryte za idealnie zapiętym kołnierzykiem. Ale im dłużej żyję – i im więcej razy czytam powieść Ishiguro – tym bardziej widzę, że książka i film, choć opowiadają tę samą historię, robią to w dwóch jednak subtelnie różnych językach. Jeden mówi oczami, drugi – milczeniem.

 

Książkowy Stevens to postać, która nie tyle przemawia, co filtruje rzeczywistość przez sitko zawodowej lojalności i emocjonalnego analfabetyzmu. To nie jest klasyczny „niewiarygodny narrator” – to ktoś, kto sam w siebie wierzy tak mocno, że aż boli. Każde jego zdanie to próba uczynienia świata prostszym, bardziej zorganizowanym, bardziej sensownym – nawet jeśli wymaga to wyeliminowania z pamięci kilku niepasujących wspomnień, a czasem całej kobiety.

 

I tutaj dochodzimy do czegoś, co od zawsze mnie fascynowało: japońskość Ishiguro. Nie narodowość – mentalność. Ten sposób pisania, który nie opowiada o emocjach, tylko pokazuje ich brak. Ta dyscyplina narracyjna, w której nic się nie dzieje przez całe rozdziały, a potem nagle, bez ostrzeżenia, człowiek odkrywa, że właśnie rozpadło mu się życie. Coś jakby Kafkę zmieszać z herbatką u cioci w Surrey. Albo Woody’ego Allena w wersji zen: neurozy są, ale nikt ich nie nazwie, bo to byłoby niegrzeczne.

 

Film oczywiście daje bohaterom twarze, głosy, łzy. Hopkins i Thompson są nie do zapomnienia – w swoich gestach, spojrzeniach, tym całym niewypowiedzianym, co wisi między nimi jak ciężka angielska zasłona. Ale to książka zostawia w człowieku szum. Taki szum, jaki zostaje po zgaszeniu starego radia – coś, co nie daje spokoju, chociaż teoretycznie już nic nie gra.

 

Powieść jest też bardziej okrutna. Bo nie daje katharsis. Nie ma sceny nabrzeża, nie ma końca, który pozwala się wzruszyć. Jest za to droga donikąd, zbyt długa podróż i człowiek, który z każdym kilometrem coraz głębiej rozumie, że jego życie nie było pomyłką – tylko perfekcyjnie zrealizowanym błędem. I że teraz już nie ma co z tym zrobić. No chyba że jeszcze raz poprawić mankiety i powiedzieć „czy życzy pan sobie herbaty”.

 

Może dlatego tak trudno rozdzielić te dwa dzieła. Film daje emocjonalne spełnienie, książka – literackie niespełnienie. Film wzrusza, książka niepokoi. Film kończy się ciszą, w której można odpocząć. Książka – ciszą, w której trzeba zamieszkać.

[Edmund Exley 5132]

10 godzin temu, Lincoln Six Echo napisał(-a):

 

Od zawsze właściwie uważam "Okruchy dnia" za jedną z najlepszych filmowych adaptacji literatury w historii kina. Film Ivory’ego ma w sobie coś, co rzadko udaje się uchwycić – melancholię bez sentymentalizmu, napięcie bez krzyku, uczucie ukryte za idealnie zapiętym kołnierzykiem. Ale im dłużej żyję – i im więcej razy czytam powieść Ishiguro – tym bardziej widzę, że książka i film, choć opowiadają tę samą historię, robią to w dwóch jednak subtelnie różnych językach. Jeden mówi oczami, drugi – milczeniem.

 

Książkowy Stevens to postać, która nie tyle przemawia, co filtruje rzeczywistość przez sitko zawodowej lojalności i emocjonalnego analfabetyzmu. To nie jest klasyczny „niewiarygodny narrator” – to ktoś, kto sam w siebie wierzy tak mocno, że aż boli. Każde jego zdanie to próba uczynienia świata prostszym, bardziej zorganizowanym, bardziej sensownym – nawet jeśli wymaga to wyeliminowania z pamięci kilku niepasujących wspomnień, a czasem całej kobiety.

 

I tutaj dochodzimy do czegoś, co od zawsze mnie fascynowało: japońskość Ishiguro. Nie narodowość – mentalność. Ten sposób pisania, który nie opowiada o emocjach, tylko pokazuje ich brak. Ta dyscyplina narracyjna, w której nic się nie dzieje przez całe rozdziały, a potem nagle, bez ostrzeżenia, człowiek odkrywa, że właśnie rozpadło mu się życie. Coś jakby Kafkę zmieszać z herbatką u cioci w Surrey. Albo Woody’ego Allena w wersji zen: neurozy są, ale nikt ich nie nazwie, bo to byłoby niegrzeczne.

 

Film oczywiście daje bohaterom twarze, głosy, łzy. Hopkins i Thompson są nie do zapomnienia – w swoich gestach, spojrzeniach, tym całym niewypowiedzianym, co wisi między nimi jak ciężka angielska zasłona. Ale to książka zostawia w człowieku szum. Taki szum, jaki zostaje po zgaszeniu starego radia – coś, co nie daje spokoju, chociaż teoretycznie już nic nie gra.

 

Powieść jest też bardziej okrutna. Bo nie daje katharsis. Nie ma sceny nabrzeża, nie ma końca, który pozwala się wzruszyć. Jest za to droga donikąd, zbyt długa podróż i człowiek, który z każdym kilometrem coraz głębiej rozumie, że jego życie nie było pomyłką – tylko perfekcyjnie zrealizowanym błędem. I że teraz już nie ma co z tym zrobić. No chyba że jeszcze raz poprawić mankiety i powiedzieć „czy życzy pan sobie herbaty”.

 

Może dlatego tak trudno rozdzielić te dwa dzieła. Film daje emocjonalne spełnienie, książka – literackie niespełnienie. Film wzrusza, książka niepokoi. Film kończy się ciszą, w której można odpocząć. Książka – ciszą, w której trzeba zamieszkać.

 

Ależ trafnie i wnikliwie to wszystko ująłeś.

[Cologero 31050]

W ostatnim czasie wpadły dwie pozycje:

 

 

[Dostum 1730]

 
Od zawsze właściwie uważam "Okruchy dnia" za jedną z najlepszych filmowych adaptacji literatury w historii kina. Film Ivory’ego ma w sobie coś, co rzadko udaje się uchwycić – melancholię bez sentymentalizmu, napięcie bez krzyku, uczucie ukryte za idealnie zapiętym kołnierzykiem. Ale im dłużej żyję – i im więcej razy czytam powieść Ishiguro – tym bardziej widzę, że książka i film, choć opowiadają tę samą historię, robią to w dwóch jednak subtelnie różnych językach. Jeden mówi oczami, drugi – milczeniem.
 
Książkowy Stevens to postać, która nie tyle przemawia, co filtruje rzeczywistość przez sitko zawodowej lojalności i emocjonalnego analfabetyzmu. To nie jest klasyczny „niewiarygodny narrator” – to ktoś, kto sam w siebie wierzy tak mocno, że aż boli. Każde jego zdanie to próba uczynienia świata prostszym, bardziej zorganizowanym, bardziej sensownym – nawet jeśli wymaga to wyeliminowania z pamięci kilku niepasujących wspomnień, a czasem całej kobiety.
 
I tutaj dochodzimy do czegoś, co od zawsze mnie fascynowało: japońskość Ishiguro. Nie narodowość – mentalność. Ten sposób pisania, który nie opowiada o emocjach, tylko pokazuje ich brak. Ta dyscyplina narracyjna, w której nic się nie dzieje przez całe rozdziały, a potem nagle, bez ostrzeżenia, człowiek odkrywa, że właśnie rozpadło mu się życie. Coś jakby Kafkę zmieszać z herbatką u cioci w Surrey. Albo Woody’ego Allena w wersji zen: neurozy są, ale nikt ich nie nazwie, bo to byłoby niegrzeczne.
 
Film oczywiście daje bohaterom twarze, głosy, łzy. Hopkins i Thompson są nie do zapomnienia – w swoich gestach, spojrzeniach, tym całym niewypowiedzianym, co wisi między nimi jak ciężka angielska zasłona. Ale to książka zostawia w człowieku szum. Taki szum, jaki zostaje po zgaszeniu starego radia – coś, co nie daje spokoju, chociaż teoretycznie już nic nie gra.
 
Powieść jest też bardziej okrutna. Bo nie daje katharsis. Nie ma sceny nabrzeża, nie ma końca, który pozwala się wzruszyć. Jest za to droga donikąd, zbyt długa podróż i człowiek, który z każdym kilometrem coraz głębiej rozumie, że jego życie nie było pomyłką – tylko perfekcyjnie zrealizowanym błędem. I że teraz już nie ma co z tym zrobić. No chyba że jeszcze raz poprawić mankiety i powiedzieć „czy życzy pan sobie herbaty”.
 
Może dlatego tak trudno rozdzielić te dwa dzieła. Film daje emocjonalne spełnienie, książka – literackie niespełnienie. Film wzrusza, książka niepokoi. Film kończy się ciszą, w której można odpocząć. Książka – ciszą, w której trzeba zamieszkać.

@Lincoln Six Echo @Edmund Exley

Miałem Wam tego nie pisać więc napiszę.

Uwielbiam czytać zamieszczane przez Was treści.
Są zajebiś*ie ciekawe i inspirujące.
Już w trakcie lektury tychże czuje się jak troglodyta. Ale taki lepszy, bowiem czystej krwi, rasowy troglodyta nie poczuje się troglodytą. A ja się nim czuję. Więc nie jest źle.
Dziękuję za uwagę.







Wysłane z mojego SM-A556B przy użyciu Tapatalka

[Lincoln Six Echo 65911]

Godzinę temu, Dostum napisał(-a):

@Lincoln Six Echo @Edmund Exley

Miałem Wam tego nie pisać więc napiszę.

Uwielbiam czytać zamieszczane przez Was treści.
Są zajebiś*ie ciekawe i inspirujące.
Już w trakcie lektury tychże czuje się jak troglodyta. Ale taki lepszy, bowiem czystej krwi, rasowy troglodyta nie poczuje się troglodytą. A ja się nim czuję. Więc nie jest źle.
Dziękuję za uwagę.







Wysłane z mojego SM-A556B przy użyciu Tapatalka
 

 

 

Dzięki. Piszę, jak wszyscy wiedzą, z pozycji biologicznego backupu Toma Lincolna - on wprawdzie nie rozumie Ishiguro, ale ma lepszą szczękę, Cadillaca Cien, "Renovatio" i droooogie zegarki...   

Ja – Lincoln Six Echo – mam za to wbudowaną funkcję „czytaj i analizuj”. Nie pytaj czemu. Błąd w fabryce.   

Jordan Two Delta, zanim jej się przepalił akumulator, mówiła, że jak jeszcze raz wspomnę o „Okruchach dnia”, to odłączy mi dopływ tlenu w kapsule regeneracyjnej...

A Ty, jeśli naprawdę to przeczytałeś, jeszcze się (być może) lekko uśmiechnąłeś i wciąż nie uciekłeś z Forum, to wiedz jedno:

Jesteś jednym z nas.
Nie sponsor. Nie użytkownik.
Jednym z nas.

(P.S. Dzięki. Serio.)   

 

 

[pmwas 8824]

 

Bez komórek, GPS, internetu... 

Bez tłumu na szlakach i kolejek do łańcucha. 

Dziko i magicznie. Chciałoby się to poczuć. Ale dziś ciężko. Trzeba bardzo wcześnie rano i poza sezonem to się ma namiastkę... 

[Dostum 1730]

Jerofiejew, jak to Jerofiejew, posługuje się niezwykle barwnym, erudycyjnym językiem.
Miesza style, cytaty z klasyki, filozofii, religii i nauki.
Wielka proza wypełniona czarnym humorem, groteską, ironią i absurdem.
Uwielbiam takie książki.
Dzieło wybitne.

Ps. A kultowe cytaty to majstersztyk

Polecam każdemu.




Wysłane z mojego SM-A556B przy użyciu Tapatalka

[radek3545 932]

Dla mnie największe (pozytywne) zaskoczenie czytelnicze tego roku.