Właśnie obejrzałem film...

[Miś Uszatek 22]

Polecam kolegom film :Edukacja syberyjska z Johnem Malkovich -myślę,że warto.

[Master Yoda 583]

Komedia -angielska produkcja."Zgon na pogrzebie"....gwarantuje że wszystkim się spodoba

Drugi - "Lśnienie "-" klasyk w świetnej obsadzie i mistrzowskiej reżyserii[ Kubrick,Nicholson],że o muzyce nie wspomnę{Penderecki}   pełne gacie" murowane

[Jacek K. 830]

cook, dnia 26 Marz 2014 - 00:02, napisał:

 

Drugi - "Lśnienie "-" klasyk w świetnej obsadzie i mistrzowskiej reżyserii[ Kubrick,Nicholson],że o muzyce nie wspomnę{Penderecki}   pełne gacie" murowane

 

O tak, Lśnienie genialny film z klimatem, warto też wspomnieć o zdjęciach i "latającej" kamerze. U mnie na półce, obok Lśnienia stoi Przylądek Strachu z R. De Niro - kto nie  oglądał > polecam.

Pzdr.

[Kosma 303]

Panowie rzucacie tu dosyć oczywiste tytuły, każdy kto się otarł w życiu o dobry film, ma więcej lat niż ja ( czyli >28) te tytuły zna

[Master Yoda 583]

O tak, Lśnienie genialny film z klimatem, warto też wspomnieć o zdjęciach i "latającej" kamerze. U mnie na półce, obok Lśnienia stoi Przylądek Strachu z R. De Niro - kto nie  oglądał > polecam.

Pzdr.

Przylądek-super,De Niro prawie taki "demoniczny " ja Nicholson.....no i obsada też super....

Scena jak katuje kobietę robi wrażenie...brrr

[Master Yoda 583]

 lat niż ja ( czyli >28) te tytuły zna

Znam @ Ksyla .... ,więc mu poradziłem

Edytowane 26 Marca 2014 przez cook

[Jacek K. 830]

Kosma, dnia 26 Marz 2014 - 01:07, napisał:

Panowie rzucacie tu dosyć oczywiste tytuły, każdy kto się otarł w życiu o dobry film, ma więcej lat niż ja ( czyli >28) te tytuły zna

 

Pogratulować

Dobrych rad/wskazówek chyba nigdy dość, choćby dla tych < 28

Pzdr.

[Kosma 303]

Nie wiem ile lat ma Krzysiek, ale napisał "jakiś dobrych filmów dla wysmakowanego widza". Zakładam, że ten widz, zna dzieła współczesnej kinematografii, o których piszesz Marku, czy Jacku

[ksylo1 26]

niektóre zna, ale nie wszystkie

Odwieczny brak czasu, nawet na dobre kino....

[ksylo1 26]

A ja polecę "Niewidzialny" obejrzany przypadkiem, ale warto było...

[Master Yoda 583]

Nie wiem ile lat ma Krzysiek, ale napisał "jakiś dobrych filmów dla wysmakowanego widza". Zakładam, że ten widz, zna dzieła współczesnej kinematografii, o których piszesz Marku, czy Jacku

Zależy jak "wysmakowany" bo jak w Mc Donalds....

P.S Ale ja wiem ile ma lat...

[Kosma 303]

Pewnie temat bardziej trąci argentyńską wołowiną, niż padłem makusia

[Master Yoda 583]

Pewnie temat bardziej trąci argentyńską wołowiną, niż padłem makusia

Trochę zmienię temat-ta argentyńska wcale nie jest lepsza niż polska.....ale kwestia smaku i portfela...jak z zegarkami

[Kosma 303]

I PRESTIŻUUUU :lol:

[Master Yoda 583]

I PRESTIŻUUUU :lol:

NOOOO ,a najbardziej u takich [poznałem] co rugali kelnera za zimną zupę a zamawiali ....gazpacho

[Solve 177]

OOOO Prestiż dobry film - polecam :)

[Kromeczka 12]

Właśnie kończę serial Dollhouse. Zaciekawił mnie opis. Powiem tak: serial jest taki sobie. Co odcinek ten sam wątek Człowiek-Lalka wysyłany do akcji. Plus pare wątków romantycznych. Dobrze, że ma tylko 2 serie, bo przy 3 już bym chyba i taka dała sobie spokój.

[Edmund Exley 3045]

A ja sobie przypomniałem "La strada" (czyli, jak to się zwykło mówić u nas, "La stradę"). Co tu dużo mówić - trzeba znać ten film, i naprawdę warto do niego wracać. I choć wbrew pozorom wydaje się, że to jeszcze tematycznie "łatwiejszy" Fellini, to pod względem formy (kolor, ujęcia, kilka dynamicznych ruchów kamery) sięga szczytów filmowego rzemiosła. Dobra, trzeba uważać, żeby o Fellinim nie mądrować się jak ten pan:

 

 

A przy okazji zadam hardcorowe pytanie dla znawców - czy ktoś wie, jaki zegarek rozbija biednemu "Szalonemu" Zampano'?

[DarkFox 0]

"La strada" to klasyka, każdy powinien chociaż raz obejrzeć. Też polecam

[Edmund Exley 3045]

Obejrzałem dwa ciekawe filmy:

- "Na głębinie": kameralny islandzki dramat, który niepostrzeżenie staje się spektakularną opowieścią, nie tracąc przy tym swej skromności. To, co najlepsze w kinie skandynawskim: bohaterowie surowej rzeczywistości ocierają się o coś transcendentnego.

- "Witaj w klubie": aktorstwo naprawdę bardzo dobre, montaż momentami bardzo pomysłowy, narracja prowadzona w miarę sprawnie... Tylko że trudno oprzeć się wrażeniu, że widziało się już tę historię kilkadziesiąt razy. Chodzi o sam schemat. Tu temat jest poważny, owszem, ale tak sobie myślę, że ten sam scenariusz po pewnych modyfikacjach mógłby dotyczyć każdej innej historii opartej na konflikcie amerykański indywidualista vs. system. Np.: facet walczy o zbudowanie płotka oddzielającego lokalny plac zabaw od drogi. Burmistrz mówi, że nie pozwala na to konstytucja, rodzice dzieci są przeciwni, bo sami wychowywali się bez płotka i nic nikomu się nie stało, ładna przedszkolanka też jest (do pewnego momentu) przeciwna, bo jest pod presją środowiska. Tylko jeden, chory na astmę chłopiec chciałby mieć płotek. No i, rzecz jasna, ciemnoskóry przyjaciel głównego bohatera. Pewnego dnia jakiś dzieciak wpada pod Dodge'a Rama i połamany ląduje w szpitalu, gdzie jego matka ze łzami w oczach mówi do głównego bohatera: "Musimy mieć ten płotek...". Potem walka w sądzie itd. Oczywiście, totalnie to przerysowałem, ale mam nadzieję, że wiadomo, o co mi chodzi. I w tym właśnie tkwi przewaga lat 70. nad współczesnością w amerykańskim kinie - tam niewiele było oczywiste, dziś - mimo pewnych pozorów - prawie wszystko.

Edytowane 29 Marca 2014 przez Edmund Exley

[pablo122 1020]

"Na glebinie" swietny! Czulem sie jakbm ogladal dokument NG. Dodam tylko, ze historia oparta na faktach.

[selphy 281]

Ostatnio American Hustle, film średni, można obejrzeć, ale nie koniecznie.

Drugi to Poza Prawem (Down by Law) z 1986 roku, zdecydowanie polecam, ogólnie bardzo lubię grę Roberto Bengini.

[Kromeczka 12]

Obejrzałem dwa ciekawe filmy:

- "Na głębinie": kameralny islandzki dramat, który niepostrzeżenie staje się spektakularną opowieścią, nie tracąc przy tym swej skromności. To, co najlepsze w kinie skandynawskim: bohaterowie surowej rzeczywistości ocierają się o coś transcendentnego.

- "Witaj w klubie": aktorstwo naprawdę bardzo dobre, montaż momentami bardzo pomysłowy, narracja prowadzona w miarę sprawnie... Tylko że trudno oprzeć się wrażeniu, że widziało się już tę historię kilkadziesiąt razy. Chodzi o sam schemat. Tu temat jest poważny, owszem, ale tak sobie myślę, że ten sam scenariusz po pewnych modyfikacjach mógłby dotyczyć każdej innej historii opartej na konflikcie amerykański indywidualista vs. system. Np.: facet walczy o zbudowanie płotka oddzielającego lokalny plac zabaw od drogi. Burmistrz mówi, że nie pozwala na to konstytucja, rodzice dzieci są przeciwni, bo sami wychowywali się bez płotka i nic nikomu się nie stało, ładna przedszkolanka też jest (do pewnego momentu) przeciwna, bo jest pod presją środowiska. Tylko jeden, chory na astmę chłopiec chciałby mieć płotek. No i, rzecz jasna, ciemnoskóry przyjaciel głównego bohatera. Pewnego dnia jakiś dzieciak wpada pod Dodge'a Rama i połamany ląduje w szpitalu, gdzie jego matka ze łzami w oczach mówi do głównego bohatera: "Musimy mieć ten płotek...". Potem walka w sądzie itd. Oczywiście, totalnie to przerysowałem, ale mam nadzieję, że wiadomo, o co mi chodzi. I w tym właśnie tkwi przewaga lat 70. nad współczesnością w amerykańskim kinie - tam niewiele było oczywiste, dziś - mimo pewnych pozorów - prawie wszystko.

 

Muszę w końcu obejrzeć Dallas Buyers Club czyli "Witaj w klubie" (kto wymyśli taki tytuł?!), ale nie mogę się zebrać w sobie, bo wiem, że ten film wyciśnie ze mnie wagon chusteczek łez.

[Miś Uszatek 22]

Obejrzałem dwa ciekawe filmy:

- "Na głębinie": kameralny islandzki dramat, który niepostrzeżenie staje się spektakularną opowieścią, nie tracąc przy tym swej skromności. To, co najlepsze w kinie skandynawskim: bohaterowie surowej rzeczywistości ocierają się o coś transcendentnego.

- "Witaj w klubie": aktorstwo naprawdę bardzo dobre, montaż momentami bardzo pomysłowy, narracja prowadzona w miarę sprawnie... Tylko że trudno oprzeć się wrażeniu, że widziało się już tę historię kilkadziesiąt razy. Chodzi o sam schemat. Tu temat jest poważny, owszem, ale tak sobie myślę, że ten sam scenariusz po pewnych modyfikacjach mógłby dotyczyć każdej innej historii opartej na konflikcie amerykański indywidualista vs. system. Np.: facet walczy o zbudowanie płotka oddzielającego lokalny plac zabaw od drogi. Burmistrz mówi, że nie pozwala na to konstytucja, rodzice dzieci są przeciwni, bo sami wychowywali się bez płotka i nic nikomu się nie stało, ładna przedszkolanka też jest (do pewnego momentu) przeciwna, bo jest pod presją środowiska. Tylko jeden, chory na astmę chłopiec chciałby mieć płotek. No i, rzecz jasna, ciemnoskóry przyjaciel głównego bohatera. Pewnego dnia jakiś dzieciak wpada pod Dodge'a Rama i połamany ląduje w szpitalu, gdzie jego matka ze łzami w oczach mówi do głównego bohatera: "Musimy mieć ten płotek...". Potem walka w sądzie itd. Oczywiście, totalnie to przerysowałem, ale mam nadzieję, że wiadomo, o co mi chodzi. I w tym właśnie tkwi przewaga lat 70. nad współczesnością w amerykańskim kinie - tam niewiele było oczywiste, dziś - mimo pewnych pozorów - prawie wszystko.

"Na głębinie" jeszcze nie oglądałem,natomiast  co do filmu " Witaj w klubie" to miałem takie same przemyślenia.Idealnie to kolega ujął.

[Kromeczka 12]

Zabrałam się za Suits. Obejrzałam jeden odcinek i będę oglądać dalej.