McIntosh

Sprawa jest bardziej złożona. Chodzi o wypełnienie pokoju dźwiękiem, efektywność kolumn, "zszycie" poszczególnych zakresów brzmienia w kontekście dopasowania przetworników, obudowa głośników też "gra". Zmiennych jest wiele, a kierunki różne. Na przykład firma Harbeth w ogóle nie bawi się w kolumny podłogowe, a w kontekście prezentacji barw, średnicy, zostawia zdecydowaną większość konkurencji daleko w tyle. I np. Harbethy "trzydziestki" nie potrzebują subwoofera, a brzmią znakomicie, a w kontekście średnicy wręcz fenomenalnie. Nie słyszałem podłogówek, które w barwie zagrałyby równie dobrze, no może poza Wilson Audio, MBL i ewentualnie Audio Physic z górnej części cennika.

To zależy od wielkości pomieszczenia odsłuchowego. Czasem kolumny podstawkowe, to jedyne sensowne rozwiązanie.

Zrecenzowałem kiedyś ten zegarek. Jeżeli masz chęć poczytać, to zapraszam. https://www.chronomaster.pl/vacheron-constantin-historiques-cornes-de-vache-1955 Ja mówię "tak", bo to jedna z moich najbardziej ulubionych firm zegarkowych. 👍

XLR pod warunkiem, że tor sygnałowy jest zbalansowany w urządzeniach, które ze sobą łączysz.

Zaletą tego zegarka z pewnością jest użycie krzemowej spręży zwrotnej balansu Spiromax. Jej zaleta polega na tym, że działa jak włos Breguetowski, chociaż jest włosem płaskim. Balans natomiast ma ośmiopunktową regulację momentu bezwładności bez mechanicznej ingerencji we włos. Po stronie zalet wskazałbym też Pieczęć PP, która w momencie wprowadzenia miała znacznie bardziej zaostrzone kryteria regulujące wykonanie mechanizmu oraz dokładność jego działania w porównaniu do Pieczęci Genewskiej. Jak kupowałem swojego pierwszego Patka, to też zwracałem uwagę, żeby mieć Pieczęć Patek Philippe. Dobowa niedokładność działania 215 PS nie powinna przekroczyć 2 sekund, więc spoko. Wadę natomiast upatruję w dużej dysproporcji pomiędzy średnicą mechanizmu, a średnicą koperty zegarka. Ta wynosi ponad 16 mm, a to optycznie nie będzie wyglądało dobrze. Mnie by to raziło, ale może Tobie nie będzie przeszkadzać. To już sam musisz ocenić.

Skoro Cię męczy, to niech to będzie realny postęp. Szkoda kasy na niewielkie zmiany, więc warto uderzyć konkretnie nie tracąc jednocześnie z oczu ceny. Posłuchaj Electrocompaniet ECI-80D lub ATC SIA2-100. Szczególnie warto pomyśleć o ATC jeżeli chciałbyś otwartości w górze, a dźwięk barwny i z wykopem. Dla tych co się jarają parametrami, to dostaniesz moc 100W / 8 Ω, zniekształcenia <0.0015% / 96dB, pasmo przenoszenia 2 Hz - 250 kHz (-3 dB), a do tego DAC na świetnej 32-bitowej kości od AKM. Żeby było milej to jeszcze 6 lat gwarancji i wykonanie w Anglii. Polecam.

Tu już wchodzimy w zupełnie inny temat czyli kwestię różnic pomiędzy poszczególnymi modelami. Istnieje takie pojęcie, jak "brzmienie firmowe". Producent wypracowuje określoną estetykę brzmienia (wzornictwa zresztą też) i wraz ze wzrostem ceny produktów przesuwa granice czyniąc je bardziej finezyjnym oraz doskonalszym. Baza pozostaje jednak ta sama, jak wcześniej słusznie napisałeś. Moim zdaniem takie podstępowanie jest w pełni racjonalne i słuszne. Jeżeli porównasz np. brzmienie Maka 8950 z 9500, to zauważysz ewolucję, a nie rewolucję i tak być powinno. To nie powoduje dezorientacji klientów aczkolwiek jeżeli spojrzymy w przeszłość, to łatwo zauważymy, że McIntosh zmienił się w stopniu nieporównywalnym. Kiedyś było tłuste, powolne basisko, wypchnięta średnica, zaokrąglona góra, stadionowa przestrzeń, ale z przeciętną precyzją, a dziś? Dzień do nocy, zupełnie inny dźwięk.

Nie, nie robiłem takich testów. Myślę jednak, że jest mało prawdopodobne, żebyś nie odróżnił brzmienia MBL'a od Audio Note albo Vitusa od Gryphona. Na poziomie hi-end czasem występują dość spore różnice, a czasem brzmienie się zaciera w sensie różnic. Co do Denona, to nie ma pomyłki. Chodziło mi o odtwarzacz CD/SACD.

Denon DCD-1700NE gra całkiem nieźle, a do tego odtwarza płyty SACD. Spoko firma.

Zrozumiem, że uogólnia i że ma poważny deficyt kultury osobistej. Miłego dnia. EOD.

Nie audiofile tylko koleś, który prowadzi stronę internetową o sprzęcie audio. To trochę tak, jakbym na swoim blogu Chronomaster zrecenzował mechanizm Grand Seiko 9S, wyraziłbym się w superlatywach i na tej podstawie ktoś inny uznałby, że miłośnicy zegarków w Polsce uwielbiają mechanizm Grand Seiko oznaczony jako kaliber 9S. Tak to wygląda z mojego punktu widzenia. To, że ktoś coś napisał, nie oznacza, iż całe środowisko audiofilskie podziela te rewelacje. Naprawdę nie dostrzegasz tak oczywistej rzeczy? Ja też jestem audiofilem i mam zupełnie wywalone na cały ten emiter. Nawet mi do głowy nie przyszło, żeby rozpatrywać jego zakup.

Firma z Holandii wprowadziła do oferty jakiś produkt, a on twierdzi, że audiofile wymyślili, iż... I dalej mamy tyradę oraz próbę wyjaśnienia problemu wymyślonego na siłę. To bez sensu. Z tzw. akcesoriów używam tylko podkładek antywibracyjnych pod sprzęt i to wszystko. No ale sceptykom wygodnie jest robić z audiofilów kretynów, którzy rzekomo słyszą "cuda na kiju". Co poradzić, życie.

No właśnie nie. Produkt istnieje, ale to sprawa etyki działania firmy Van den Hul. Po co w to mieszać audiofilów? Może wygodnie jest jemu narzucić "audioświrską" narrację i przypiąć łatkę miłośnikom sprzętu audio, by później wyjaśniać w filmikach jacy ci audiofile są tępi na umyśle. Gdybyśmy rozwalali kasę na pierdoły, to wielu z nas nie byłoby stać na tworzenie dużych kolekcji płyt i kupowanie sprzętu hi-end / ultra hi-end. Gdybyśmy byli tak głupi, jak twierdzi Marcin z Tonu składowego, to nie wystarczyłoby nam intelektu, żeby na to wszystko zarobić no ale "zabawa" trwa dalej. Audiofile wiedzą, jak zbudować tor audio, żeby grał porządnie, a reszta ludzi po nas jedzie w oparciu o zasłyszane stereotypy, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Moje ostatnie zakupy muzyczne to wydania audiofilskie płyt Arturo Toscaniniego, a nie jakiś tam emiter.

No tak... Ton składowy i wszystko jasne. Umiejscawianie audiofilów w każdym głupkowatym kontekście to specjalność tego kanału. Co do recenzji, to nie chciało mi się tego czytać, ale zwróciłem uwagę na podsumowanie, a tam... Mój tor audio nie ma żadnego emitera. Ma za to przemyślany dobór komponentów, a poza tym dbałość o warunki prądowe pracy sprzętu oraz akustykę pomieszczenia, w którym słucham muzyki. Ogromne znaczenie ma też jakość realizacji nagrań, dlatego np. nie kupuję płyt z muzyką klasyczną w Empiku tylko poszukuję wydań od Esoterica lub JVC, bo to robi różnicę. I to wszystko wystarcza, by w pełni cieszyć się muzyką. Jedyne, co mnie zastanawia w kontekście ewentualnych zakupów, to sprzęt audio innych firm niż McIntosh. Na przykład od jakiegoś czasu zachwyca mnie Boulder, który gra fenomenalnie. Rzadko słyszy się sprzęt audio o tak naturalnej, autentycznej barwie, a przy tym szerokiej tolerancji na dobór reszty komponentów toru audio. Treść usunięta przez moderatora.

Każdy ma swój gust i indywidualnie odbiera dźwięk. Warto chociażby wypożyczyć sprzęt do odsłuchu aczkolwiek gdybym miał wykładać swoją kasę, to wolałbym bardziej Audio Research I/50 niż MA252 i piszę to jako fan firmy McIntosh. Sprzęt AR jest po prostu lepszy dźwiękowo, ale może Tobie bardziej spodoba się Mak? Jakiej muzyki słuchasz? Jakie masz kolumny? Jakiej wielkości pokój? Jeżeli Twoje kolumny grają dociążonym dźwiękiem, to właśnie MA252 może zrobić pozytywną różnicę. Jeżeli są "po jasnej stronie mocy", to będzie słabo. No chyba, że lubisz dźwięk, jak w starych JM Labach Point Source 5.1 - w takim przypadku spoko. No będzie trochę więcej basu niż w PS'ach, ale reszta zbliżona. Pamiętam te głośniki i miały sporo zalet, więc może...

Lampa może sugerować sens stosowania Nordosta, więc wybór nie był od czapy. Może właśnie Nordost zrobił dobrą robotę tylko rezultat został błędnie zinterpretowany? Mógł np. pokazać prawdę o jakości realizacji nagrań, które z kolei Audioquest zamulał? Trudno powiedzieć. To złożony temat. Równie dobrze Nordost mógł nie pasować do konfiguracji sprzętowej, choć ostatecznie i tak wszystko zależy od upodobań dotyczących brzmienia. Wiele osób lubi dosadną górę i dla nich Nordost byłby okay. To już każdy musi ocenić indywidualnie. Dawno nie słuchałem, ale pamięć mam dobrą, więc zapamiętałem ten wzmacniacz jako sprzęt z dużymi aspiracjami do naturalnej barwy. Jest blisko przy zastrzeżeniu, że sprzęt trochę za bardzo faworyzuje górę, a nieco wycofuje przełom dołu i środka, Gra też nieco zaokrąglonym dołem, ale można sobie z tymi problemami w miarę skutecznie poradzić odpowiednim doborem kolumn. To, co zapamiętałem i co mnie wkurzało, to pewna nadprecyzja w prezentacji spółgłosek. Mak sypał sybilantami w stopniu raczej niespotykanym w sprzęcie firmy McIntosh, więc to jednoznacznie uważam za wadę. Co jeszcze... Pamiętam, że świetnie radził sobie w małych składach kameralnych, natomiast gorzej było podczas odsłuchu metalu i ciężkiego rocka, gdzie trzeba było pokazać wykop, a jednocześnie ogarnąć ścianę dźwięku poprzez odpowiednią selektywność. Tu nieco brakowało pary i wypełnienia w dźwięku. Podobne odczucia miałem w kontekście orkiestry symfonicznej, gdzie też masz pierdolnięcie, jak w metalu, ale zamiast ściany dźwięku jest wielowarstwowość planów. Tu MA252 radził sobie średnio. Nie było co prawda tragedii, ale ja mam większy apetyt na dźwięk. Poza tym, przyjemny wzmacniacz i miło się go słuchało aczkolwiek mało uniwersalny, jak na mój gust. Dużo lepszy pod tym względem jest MA352. Ten to jest "kocur" - świetny sprzęt. Niemalże identyczny dźwięk oferuje Audio Research i/50. Różnice tu są tak minimalne, że trudno byłoby te wzmaki odróżnić w ślepym teście, a jednak AR jest tańszy, więc to jest świetna opcja w kontekście ewentualnego zakupu (moim zdaniem). No chyba, że chcesz mieć wygląd Maka, to wtedy nie ma tematu - MA352.

Może to i lepiej. Zaraz pewnie dostarczę argumentów krytykującym przywiązywanie wagi do okablowania, ale z Puristami niestety jest jakiś problem. W poprzednim torze audio miałem kombinację Aqueous + Musaeus. Pierwszy z nich był suchy, jak pieprz po kilku latach użytkowania. Z kolei Musaeus leży u mnie w pudle i podczas porządków zajrzałem do tego pudełka. Okazało się, że powierzchnia kabli jest wilgotna oraz lepka, co wskazuje na to, że i w przypadku tego okablowania żel wydostaje się na zewnątrz. Coś jest nie tak w konstrukcji tych kabli. Teraz mam Hijiri i jestem bardzo zadowolony aczkolwiek PAD też są znakomite w sensie wpływu na brzmienie, więc gratuluję. Bazując na argumetach, jakie padają w tym wątku, można by uznać, że to chyba dobrze. Ile razy tutaj pisano, iż różnic nie słychać, a jeżeli ktoś słyszy to znaczy, że dał się zasugerować. No to Hijiri nie sugeruje. Producent mówi - masz tu kable, włącz w system, posłuchaj i oceń. Jakoś tak się składa, że nie jestem osamotniony w pozytywnym ich odbiorze, więc chyba nie ma lipy. Oczywiście fani "druta od lampki" mogą uznać, że to jakieś zbiorowe złudzenie, ale z takim podejściem nie ma sensu wchodzić w polemikę zwłaszcza jeżeli na ich temat wypowiadają się ludzie, którzy widzieli te kable tylko na zdjęciach. Poza tym, postanowiłem jeszcze trochę poeksperymentować. Poprzednio UPS się sprawdził, więc kupiłem kolejny identyczny pod drugi monoblok. Okazało się, że jest... gorzej w sensie jakości dźwięku. Pewnie jest jakaś przyczyna, ale na razie sensownych wniosków u mnie brak. Kwestie prądowe to chyba bardziej zawiły temat niż na pozór się wydaje.

Nie trzeba sięgać do Japonii. Wystarczy w wyszukiwarce Google wpisać: resistivity and electrical conductivity oraz electromagnetic wave difusion.

Info dotyczy serii Kiwami.

A co do Hijiri, to dokopałem się do następującej informacji... Hijiri has astonishing conductivity characteristics, with a resistance value of 0.0001% and an electromagnetic wave diffusion rate of 0.98-0.99 and these volume is almost Zero. Jeden z kolegów napisał tu, że dorabiam "Janusza z Japonii", to może teraz też się wypowie i fachowo wyjaśni, co oznacza powyższa informacja.

Ja słuchałem dziś Mieczysława Kosza i stosowny post wrzuciłem do tematu o muzyce jazzowej. A co do rocka i metalu, to niepowetowane straty dla mnie to... Chris Cornell Layne Staley Chuck Schuldiner Jimi Hendrix

Dziś 1 listopada, więc do posłuchania wybrałem płytę Mieczysława Kosza. A poniżej moje instagramowe wynurzenia. Dziś 1 listopada, więc wybrałem do posłuchania płytę artysty, którego nie ma już wśród nas. To Mieczysław Kosz, a mój obiekt zainteresowania muzycznego stanowi nagrany w 1971 r. album pt. „Reminiscence”. W pewnym sensie to fenomen, gdyż jest to jedyna płyta wydana za życia artysty i ta jedna płyta wystarczyła do tego, aby nazwisko Kosz ocalić od zapomnienia. Tak skromny dorobek ma się nijak chociażby do wielkich muzyków jazzowych zza oceanu, którzy w ciągu roku potrafili wydać nawet kilka albumów. Są to jednak odniesienia nieporównywalne zważywszy na okoliczności w jakich znalazła się Polska po 1945 r., a jednak Mieczysław Kosz nie uniknął porównań. Najczęściej mówiono o nim, że to polski Bill Evans, choć niewiele było punktów wspólnych w samej muzyce obu wielkich jazzmanów. Evans stawiał na melodię i „śpiewność” kompozycji podpartą impresjonistycznymi skalami całotonowymi podczas gdy Kosz łączył muzykę klasyczną z free jazzem. Wzorował się na Bachu, Beethovenie, Chopinie, Liszcie jednocześnie przejawiając silną skłonność do improwizacji w istotny sposób przykrywających temat utworu. Słychać to na wydawnictwie „Reminiscence”, na którym między innymi znajdziemy „Tańce połowieckie” Borodina, preludium c-moll Chopina oraz „Marzenie miłosne” Liszta. Artysta jednak dość luźno traktuje melodię wymienionych kompozycji na rzecz improwizacji utrzymanej właśnie w estetyce free jazzu. Na albumie znalazło się też miejsce w kontekście muzyki popularnej wyrażonej w postaci utworu The Beatles pt. „Yesterday”. Tu również stopień przetworzenia pierwowzoru jest znaczny. Resztę płyty uzupełniają dwie autorskie, a zarazem piękne kompozycje Kosza pt. „Wspomnienie”, „For You” oraz utwór pt. „Spełnienie” skomponowany przez kontrabasistę Bronisława Suchanka. Słychać w nich odrobinę dramatyzmu, przygnębiania i melancholii, które były nieodłącznym elementem twórczości Mieczysława Kosza wynikającym też z jego życia. Życia doświadczonego utratą wzroku, uzależnieniem od alkoholu, depresją i deficytem bezinteresownych ludzi wokół. Skończyło się ono w nocy 31 maja 1973 r. w dramatycznych okolicznościach. W chwili śmierci artysta miał niespełna 30 lat. Pozostała wspaniała muzyka. [*]

Przy okazji sprawdziłem rezystancję moich Puristów i wynosi 0,0033 Ω/m czyli jest niemalże trzykrotnie niższa od Twoich kabli głośnikowych. Trudno powiedzieć, jak to przełożyłoby się na test w praktyce.

Uważam, że to jest wartość pomijalnie niska. Co powiedzieć o węglowym Van den Hulu, który ma rezystancję 36 Ω/m? 😀 To jest dopiero opór. Ja uważam, że kable mają wpływ na dźwięk i nie należy w ocenie ewentualnych skutków ich stosowania kierować się wyłącznie rezystancją. Trzeba potestować różne opcje, jak chcesz coś zmienić. Jeżeli jesteś z okolic Warszawy lub z Warszawy, to kiedyś w wolnej chwili możemy poeksperymentować. Swoich Hijiri nie będę ze sobą targał, ale z poprzedniego toru audio zostały mi jeszcze głośnikowe Purist Audio Design. Są to kable grube, jak wąż ogrodowy, ciężkie, z przelewającym się płynem w środku 🙂. Ciekawe, jaki efekt wniosłyby do Twojego zestawu audio. U mnie sprawdziły się świetnie, ale w momencie wymiany części sprzętu postanowiłem wskoczyć poziom wyżej stąd wybór Hijiri. Niemniej jednak w przypadku Puristów kontrola w dole pasma oraz bas to petarda. Dynamika też na świetnym poziomie.