Edmund Exley

Panowie, mam nietypowe pytanie od mojego synka - czy ma ktoś może autko Renault Twingo (pierwsza generacja) w skali 1:64? Np. Majorette, Guisval albo Norev. Rozważylibyśmy rozsądne oferty sprzedaży

To jest znakomite i ponadczasowe. Ja natomiast obejrzałem "Pamięć", w której ważna jest muzyka Procol Harum i ich największy przebój. Sięgnąłem więc po mój bodaj ulubiony utwór tej świetnej formacji:

Ależ znakomity pomysł! Kurczę, wiosną i latem rzadziej zakładam Conquesta, z uwagi na małą wygodę noszenia zegarka na pasku. A taki znakomicie dobrany mesh wydaje się być idealnym rozwiązaniem. On jest z jakiejś polskiej dystrybucji? Dorian bywa kontrowersyjny w swych estetycznych poglądach i decyzjach

Za mną trzy udane seanse w ciągu tygodnia: - "Bękart" - widowiskowe w swej surowości kino kostiumowe, z klimatem "Rob Roya" i "Kosa". - "W sieci" - przyjęcie miał przed laty chłodne, nie jest na pewno tak udany jak "Fatalne zauroczenie", ale to jednak wciąż fajna rozrywka. Gdy jest Michael Douglas i seksualne napięcie, to zawsze jest dobrze. Dziś taki film by chyba nie przeszedł I jest też zegarek, o którym pisałem w temacie "zegarki ze szklanego ekranu". - "Pamięć" - w rolach głównych Peter Sarsgaard i Jessica Chastain. Film o ludziach mocno poranionych życiem. z kilkoma zaskoczeniami, nieoczywistym zakończeniem i Procol Harum jako ważnym kontekstem wspomnień. Dobry film, warto.

Obejrzałem sobie bardzo fajny film z Michaelem Douglasem "W sieci", ze wspaniałego 1994 roku. W najsłynniejszej scenie moją uwagę najbardziej przykuwał oczywiście zegarek Douglasa Już po tym ujęciu miałem podejrzenie graniczące z pewnością, że to TAG Heuer 2000 - potwierdziło się ono kilkanaście minut później, w klasycznym - nomen omen - zbliżeniu: "W sieci" to zatem kolejny film z lat 90., w którym bohater nosił TAG Heuer, swego rodzaju kwintesencję stylu dekady.

Cóż, kilka razy w roku na 48 minut zawieszali swą przyjaźń

Super zdjęcie! U mnie dziś:

Obejrzałem "Ćmę". Zupełnie inne niż wszystko, co robiono u nas na przełomie lat 70. i 80. Wilhelmi gra trochę jak w "Wojnie światów", ale tu ma lepiej napisaną postać. Dobry portret rozdarcia, szamotania się z codziennością i presją, układami, słabościami. Znakomita jest strona wizualna filmu, zwłaszcza sceny w nocnym radiowym studio, w którym propagandowe plakaty sąsiadują ze zdjęciami seksownych kobiet i reklamami Michelin czy Lufthansy. Dużo fajnych ról drugoplanowych, m.in. oczywiście Piotr Fronczewski, ale też np. Iwona Bielska. Co ciekawe - pojawiający się w jednej scenie Paweł Nowisz jest dubbingowany przez Wiesława Drzewicza, co daje dość osobliwy efekt Frapująca jest też muzyka, w eklektyczny sposób łącząca klimat w stylu Piwnicy pod Baranami z dancingiem na Wybrzeżu epoki Gierka. Warto znać.

Być może, ale Starks i Harper (czy ktokolwiek z porządnie broniących w latach 90.) też znacznie ostrzej pilnowali dystansu niż ci "plażowicze" z Denver. Na pewno nie miałby tyle czasu i przestrzeni, by sobie przymierzyć. Pamiętajmy jednak o wspomnianych zmianach, jakie zaszły przez te lata. Pytanie otwarte - jaka koszykówka jest ciekawsza?

W słynnej "Ćmie" szarpiący się z życiem bohater Wilhelmiego cały czas nosi - najprawdopodobniej - elektroniczną Sekondę:

Niektórzy ludzie ekscytują się, że wysoki z SAS rzucił 17 punktów w 3 minuty. https://www.sport.pl/koszykowka/7,64947,30884006,wembanyama-zadziwil-swiat-oto-co-zrobil-w-3-minuty-kosmita.html#do_w=107&do_v=819&do_st=RS&do_sid=1057&do_a=1057&s=SMT_Img_5&do_upid=819_ti&do_utid=30884006&do_uvid=1712997458736 Chłopaki na zdjęciu poniżej zastanawiają się, czy przy nich rzuciłby więcej niż 2.

Dziękuję za namiary! Niestety jednak, język włoski znam mniej więcej tak jak bohater "Rimini" Ulricha Seidla . Wydanie DVD też nie ma angielskich napisów. Ale znam kilka osób mówiących po włosku, więc może wyznaczę kogoś na lektora/lektorkę

W tym tygodniu stare i nowe kino: - "Strefa interesów" - rzeczywiście, bardzo interesujący. O Sandrze już pisaliśmy, świetnie oddała to, na czym właściwie trzyma się koncept filmu - wizję niemieckiej matki organizującej wzorowe życie rodzinne. Drugi filar to oczywiście organizacja sprawnej niemieckiej korporacji. Jest jednak kilka scen, które musiałbym raz jeszcze obejrzeć, by w pełni je zrozumieć - zatem pewnie wrócę za jakiś czas do tego filmu. - "Pogarda" - obejrzałem, bo zaintrygowała mnie willa Malapartego, która jest miejscem części akcji, no i lubię Michela Piccoli. BB eksponuje swe piękne ciało, jest sporo smaczków z historii kina, dużo naprawdę pięknych ujęć (i to nie tylko plenery) i naprawdę wspaniała muzyka - tyle tylko, że jest wykorzystywana jak najlepsze motywy Morricone pisane do akcyjniaków z Belmondo, czyli bez opamiętania i wyczucia. Bardzo konwencjonalny (lepszy?) reżyser niż Godard zostawiłby ją sobie na kluczowe sceny, a tu tymczasem kończy się dialog godny soap opera (- "Nienawidzę cię". - "Dlaczego?" - "Bo nie potrafisz mnie wzruszać") i bach - wchodzi ta przepiękna muzyka. Za kilka minut Piccoli bierze z półki książkę, albo poprawia kapelusz - i znów: Ale warto, bo to film, który drażni, ale jednak dobrze go chyba znać. I jeszcze coś - za kilka tygodni 75. rocznica najsmutniejszego wydarzenia w historii futbolu. Planuję wrzucić post na ten temat, ale tu chciałbym zapytać, czy ktoś (np. @beniowski) widział (lub wie, gdzie obejrzeć) ten film?

Gdzie jest temat "żarty żartami"? Pomógłby nam może jakoś przetrwać to nieszczęście...

Nie będzie dla mnie, ale wybierałem takiego, którego sam chętnie nosiłbym na co dzień.

Nie kupiłem go dla siebie, ale wybrałem naprawdę dobrze:

Paula Beer jest znakomitą aktorką. Do tego spośród tych najlepszych niemieckich (a jest ich kilka - oczywiście Sandra Hüller, ale też Nina Hoss, Jördis Triebel, Saskia Rosendahl) ma najwięcej typowo kobiecego uroku (no dobra, Rosendahl też ma tu sporo atutów). Nie jest może klasyczną pięknością, ale potrafi zadziałać na wyobraźnię - kto widział "Obrazy bez autora", ten wie Niedługo planuję obejrzeć z nią "Czerwone niebo".

Zwykle wrzucam tu starych i brzydkich facetów, więc dla odmiany teraz ładna i bardzo zdolna Paula Beer i Citizen Eco-Drive:

"Kos", bardzo zręcznie posklejany z kilku filmów Quentina pieróg-western. Każdy gra tu dobrze (nawet jeśli z kontrolowaną przesadą), jest wiele humoru i dzika brutalność, do tego klarowna forma. Film odpowiada na polskie zapotrzebowanie na ciekawie zrobione kino historyczne (z aktualnym kontekstem), a jednocześnie rozrywkowo-gatunkowe. Bo w obu dziedzinach na ogół bieda (Tadeusz Bieda ), a tu proszę - takie fajne połączenie. Później można nawet sprawdzić, czy tak było naprawdę, ale nie wiem, czy ktoś tak robi.

Oto bardzo ciekawe zdjęcie - Lothar Matthaeus z Hublotem, który na przełomie lat 80. i 90. mocno wszedł do świata calcio (nosił go też m.in. Arrigo Sacchi). Po lewej stronie Enrico Cucchi, który w Interze był w cieniu sławniejszych kolegów, ale zaliczył kilka udanych sezonów w Fiorentinie, Empoli i Bari. Karierę musiał jednak - tak jak Andrea Fortunato - zakończyć przedwcześnie z powodu ciężkiej choroby. Zmarł w 1996.

65 lat!

Widziałem kilka razy, bardzo lubię. Kilka scen zostaje na zawsze, nie tylko te najsłynniejsze z "is it safe?", ale też np. staruszka na ulicy (gra ją Lotte Andor, która zagrała też w zagadkowej szpitalnej scenie pocałunku w "Całym tym zgiełku") czy wszystkie sceny z Scheiderem. Maccartyzm jednak dość konwencjonalnie ukazany, ale tak jest na ogół w kinie amerykańskim. A ja poszedłem za ciosem w klimacie Italii czasów faszyzmu i obejrzałem adaptację jednej z moich ulubionych powieści, czyli "Ogród rodziny Finzi-Continich". Bardzo udana adaptacja, zachowuje przejmującą nostalgię pierwowzoru, choć nie ma kompozycyjnej klamry z powieści, w której narrator wspomina innych włoskich Żydów jako "Etrusków XX wieku". Ale w filmie nie było to potrzebne - De Sica proponuje film klasyczny formalnie, ale wie, gdzie "przystanąć", by dać jakieś ujęcie o szczególnym znaczeniu. Całe lata już minęły, odkąd czytałem powieść Bassaniego, później przez pewien czas szukałem tego filmu, a jeszcze później - gdy już znalazłem - czekałem, aż nabiorę ochoty na oglądanie. No i tak minęło kilka kolejnych lat Co jakiś czas nachodzi mnie myśl, by wziąć się za inne głośne, ale i zarazem najbardziej drastyczne tytuły z zakresu, czyli "Salo", "Novecento" (chyba najtrudniej będzie znaleźć) i "Skórę", ale na razie wolę rzeczy bardziej przystępne w odbiorze.

Western "skończył się" po klęsce "Wrót niebios", ale od tamtego czasu co pewien czas pojawia się jakiś bardzo udany bądź wybitny ("Bez przebaczenia") przykład reaktywacji. Dla mnie ulubionym, a pewnie i najdoskonalszym, jest "Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda". Szacunek - nie znam tego filmu, więc mój podziw jeszcze większy. Hackman, najlepszy aktor lat 70. (wspólnie z Pacino), a i później niejeden raz u szczytu. 110 lat, Gene! W Święta, a właściwie jeszcze w Wielki Piątek, obejrzałem "Szczególny dzień" - u nas może słabiej znany, ale swego czasu głośny film bardzo ciekawego reżysera Ettore Scoli (reżyser błyskotliwej, przewyższającej o wiele poziomów pierwowzór adaptacji "Kraksy" Durenmatta) ze sprawdzonym duetem gwiazd - Sophią Loren i Mastroiannim. Cała akcja rozgrywa się w kilka godzin tytułowego dnia, w który akurat przypada kulminacja kilkudniowej wizyty Hitlera we Włoszech (8 maja 1938). To kameralny film, a jednocześnie ani na chwilę niedający odetchnąć od przytłaczającego totalitaryzmu (także z uwagi na kroniki filmowe i doskonale wplecioną w narrację radiową transmisję z defilady). Wiele świetnych dialogów, celne obserwacje na temat uwiedzenia Włochów faszyzmem, dużo goryczy. Na początku świetne ujęcie, w którym bohaterka Loren budzi kolejnych domowników w poszczególnych pomieszczeniach. W ogóle, kamienica, w której toczy się cała akcja, jest bardzo fajnie kadrowana. Dyskusyjna jest może kolorystyczna tonacja - sepia gasząca niemal wszystkie kolory - ale po prostu ewokuje to wyraźnie spojrzenie w przeszłość. Bardzo interesujące kino, o mrocznym, ale fascynującym okresie z historii Włoch.

Przewidziałem to